Tony Stark, AKA Iron Man, is een moderne man; arrogant, intelligent en gevat. Steve Rogers, AKA Captain America, is een ouderwetse held; nobel, betrouwbaar en in het bezit van een set stevige principes. Beide mannen zijn superhelden, met bijbehorende ego’s en verantwoordelijkheidsgevoel, maar verschillen wat betreft persoonlijkheid verder compléét van elkaar. Als je twee mensen met dermate botsende karakters samen belangrijke beslissingen laat nemen, dan is dat natuurlijk vragen om problemen. Dus krijgen Cap en Tony dan ook ruzie onder andere door een pakketje A4tjes genaamd de Sokovia Accords (de filmversie van de Superhuman Registration Act), een best wel geloofwaardig scenario als je het mij vraagt. En als twee mensen met veel aanzien een groot meningsverschil krijgen, dan worden degenen die naar hen opkijken, die hen als voorbeeld nemen, gedwongen een keuze te maken. #TeamIronMan of #TeamCaptainAmerica?
Het nijpende ding is: Tony en Steve zijn de afgelopen jaren, ondanks hun verschillen, meer dan collega’s en partners in global counter-terrorism, maar echt vrienden van elkaar geworden. Niet alleen van elkaar, maar ook met de andere (super)helden en agenten om hen heen zijn relaties opgebouwd. Vriendschap, prille liefde, broederschap; gedurende de afgelopen 12 films hebben de Marvel-personages allerlei verhoudingen opgebouwd. En die staan in Civil War allemaal onder druk.
Cap v Iron Man: Dawn of Awesomeness
Het ding in Captain America: Civil War is dat het in de eerste instantie niet gaat om schild versus repulsor blaster en mech-armor vs super soldier serum. Nee, het is branie tegen braafheid, slicke wetenschapper tegen soldaat. Het zijn geen symbolen die het tegen elkaar opnemen, maar persoonlijkheden. Want ondanks dat er veel mensen zijn die er anders over denken omdat ze zich er niet genoeg in verdiept hebben, zijn de interessantste superhelden veel meer dan poppetjes met leuke outfits, veel meer dan archetypes. Zo is Tony Stark niet alleen Robert Downey fucking Junior, een acteur met het charisma van twintig Barack Obama’s, maar ook een genie, miljardair, playboy en filantroop. Captain America is niet alleen Chris Evans, de man met de borstkas van een reus en het gezicht van een engeltje, maar ook een ingevroren oorlogsheld die zich nog maar net aan de moderne wereld heeft weten aan te passen. Dus als er uiteindelijk vibranium tegen staal geslagen wordt, zit je al een flinke tijd in de bioscoop jezelf kapot te vermaken. Want voordat vrienden slaande ruzie krijgen, moet er echt wel wat gebeuren…
Captain America: Civil War kent de beste superhelden-combat
Niet dat er geen actie is op weg naar de grootste Marvel-clash in de geschiedenis van het MCU, want deze film zit zo ramvol met... eh, geram, dat het zelfs de '3 grote spektakelscènes per blockbusterfilm'-regel overtreedt. En dat is zó prima, dat ik gedurende de net geen 2,5 uur running time meer gejoeld en gelachen heb dan tijdens de laatste drie superhelden-films bij elkáár. Het ding van de knokpartijen in Civil War is dat ze geregisseerd worden door Anthony en Joe Russo, dezelfde mannen die van de vorige Captain America-film, Winter Soldier, een van de beste films van Marvel Studios maakten. Hun manier van actie in beeld brengen is zo bruut, elke schop, hook en ram heeft zoveel impact, dat er wat mij betreft niemand is die superhelden beter los kan laten gaan dan de Russo's. De manier waarop Cap z'n shield-moves combineert met special forces-stijl hand-to-hand combat. Hoe Falcon z'n stalen vleugels gebruikt om zichzelf tegen kogels te beschermen terwijl hij tegelijkertijd z'n drone-achtige vogeldroid (de vervanger van de échte valk die in de comics z'n buddy is) tegen schedels aan laat vliegen.
Hoe Vision met een soort goddelijke zelfverzekerdheid dwars door muren op z'n vijanden af zweeft waarna hij aanvallen niet ontwijkt, maar zichzelf gewoon ontastbaar maakt. De manier waarop Black Widow vecht; vooral met worpen, houdgrepen en heel veel beenwerk. Hoe Tony Stark z'n awesome-ass pak (Mark 47 alweer?) volledig onder controle heeft, terwijl z'n kameraad Rhodey een wat lompere, meer onbehouwen versie van Iron Man is als War Mach... eh, Iron Patriot. Scarlet Witch ziet er nog steeds uit alsof ze zich moet inhouden om niet het hele fucking universum te slopen met haar magische powers -en wij comic-geeks weten dat ze het kan. Ant-Man blijkt een verdomd goede team player blijkt te zijn en heeft nog wat nieuwe, verrassende trucjes geleerd. Winter Soldier is zo snel en handig dat hij eigenlijk iedereen achter zich laat, zelfs Black Panther en Spider-Man. Die laatste twee, nieuw of niet, zijn trouwens baas boven baas. Zo soepel, atletisch en op eigen, unieke wijze als zij door het scherm stuiteren, zoiets heb je nog nooit gezien. Maar de echte magie ontstaat als al deze helden samenkomen in de meest sensationele erupties van grappen, geweld en gegiechel. En dat laatste komt van mij...
Captain America: Civil War – propvol en óók nog Spidey
Captain America: Civil War zit kapotvol met superhelden, subplots, intriges, character-arcs en zelfs een vleugje romantiek. Het is ongelooflijk dat scriptschrijvers Christopher Markus en Stephen McFeely (beiden van de vorige Cap-films, Pain & Gain en Agent Carter), plus regisseurs de Russo-broers van al deze elementen zo’n soepel lopend geheel hebben weten te maken. Alles voelt logisch en natuurlijk: van de verhoudingen tussen characters en de manier waarop de gebeurtenissen elkaar opvolgen, tot aan de redenen waarom er personages bijkomen en de opbouw naar actiescènes. Iedereen krijgt genoeg screentime, dialogen en grappen, elk lid van de cast is deel van meerdere scènes die op een of andere manier emoties opwekken. Het ene ogenblik ben je vertederd door een momentje tussen Sharon Carter (een bijzonder cute Emily vanCamp) en Steve Rogers, het volgende pruilt je lip als relaties die al jaren opgebouwd worden, in de gevarenzone komen. Nooit verlang je naar actie als er tijd genomen wordt voor de characters, en als de superkrachten los gaan heb je geen tijd om na te denken. De film piekt misschien te vroeg voor sommigen, maar dat is een manier om het voorspelbare Marvel-eindspektakel waar de films inmiddels om bekend staan te voorkomen. Het enige gedeelte van de film dat niet honderd procent als een puzzelstukje in het geheel valt, is als Spider-Man geïntroduceerd wordt...
Maar dat is nauwelijks een minpunt te noemen, want zodra Tom Holland als de gloednieuwe Peter Parker in beeld komt, begint de grappigste scène van heel Captain America: Civil War. De chemie tussen de nieuwe Spidey en Tony Stark spettert van het scherm, een mix van een bromance met een vader en zoon relatie in de maak, en bijna elke zin van hun conversatie is of touching, of fucking grappig. Ik weet zeker dat er mensen zullen zijn die problemen hebben met de leeftijd van de piepjonge Peter Parker, maar deze injectie van jeugdigheid is precies wat het MCU nodig heeft. Dus sure, Spider-Man is lichtelijk in Civil War geplakt, heeft niet dezelfde impact op het verhaal als in de comics en verstoort en tikje de flow, maar de film was een stuk minder fun geweest zonder hem. Ook omdat hij een van de leukste onderdelen is van het allervetste gevecht in Captain America: Civil War, een ware battle royal van epische proporties. Heck, misschien wel het vetste gevecht van alle films in het Marvel Cinematic Universe! Deze flick wordt regelmatig Avengers 2.5 genoemd en dat is volkomen terecht. De enige reden waarom de eerste Avengers-films nog tegen deze awesomeness opgewassen is (Age of Ultron verbleekt), is omdat een superhelden ensemble-film toen nog nieuw terrein was.
Captain America: Civil War is niet zoals de comics
Maar de Spinnenmans is dus niet de enige introducee van deze knalfilm, ook Black Panther laat voor het eerst z’n exotische panterpakkie zien. T’Challa (Chadwick Boseman) vormt een vanzelfsprekend deel van het plot, heeft zelfs –net zoals iedereen- de ruimte om z’n persoonlijkheid te vormen en weet zich tegelijkertijd te differentiëren van de rest van de superhelden. Dat laatste is misschien nog wel het knapste, want de Marvel-stal is inmiddels een volle boel! Maar bij een voorlopig gebrek aan de filmversies van characters zoals Black Bolt en Namor, is dit het eerste koninklijke personage in het MCU, iets dat Boseman ook ádemt zonder dat hij té fancy overkomt. Net zoals zoveel in Civil War is hij een handkusje naar de comic-fans; dit is precies zoals je een live action Black Panther had voorgesteld, hoewel iets moderner en dus minder, eh… primitief. Daarmee is hij deel van een hele zooi handkusjes, want hoewel Civil War alleen het basisprincipe van het verhaal uit het gelijknamige comic-evenement neemt, zijn er meer dan genoeg herkenbare dingen om geeks te laten squealen. Ik zal het er voorzichtig bij houden dat vooral optredens van Vision, Scarlet Witch, natuurlijk Spider-Man en Ant-Man de lezers van Amerikaanse plaatjesboeken zeer zullen behagen.
Gekke pakkies in Captain America: Civil War
Captain America: Civil War is een waar geschenk aan iedereen die tijd en emoties in de films van Marvel Studios hebben gestopt. Het is ook een cadeautje voor fans van Marvel Comics, om ze te bedanken voor hun toewijding, liefde en enthousiasme. Natuurlijk zou je dit van veel Marvel-films kunnen zeggen, maar het verschil is dat je in Civil War meer dan ooit beloond wordt voor je kennis van de franchise, voor de connectie die je met de characters hebt. Dat heeft ook een nadeel, want het is onmogelijk om alles te kunnen begrijpen als je niet 12 x de moeite hebt genomen in Kevin Feige’s universum te duiken. Tenminste, op z’n minst moet je Captain America: Winter Soldier en Avengers: Age of Ultron gezien hebben om het beginpunt van Civil War een beetje te vatten. Ik denk overigens niet dat het compleet onbegrijpelijk is voor Marvel-n00bs, daarvoor zit de film gewoon te goed in elkaar. Bovendien komen die feelz toch wel, of je nou weet dat Cap en Bucky elkaar nog kennen van vóór WOII, of niet. Het is onmogelijk je niet te identificeren met iemand van de enorme cast, maakt verder niet uit dat 90% in rondrent in gekke pakkies. En zelfs iemand als ik, #TeamCap til I die, kon niet anders dan medelijden krijgen met die arme Tony. Er schuilt een Captain America én een Iron Man in ieder van ons!
Captain America: Civil War is een van de blockbusters die je van ons in de gaten moest houden deze zomer. Check hier de rest:
Opmerkingen