Dit is een aangepaste versie van de Captain Toad: Treasure Tracker review uit PU #01, die vanaf 23 december in de winkels ligt.
Beperkingen zijn geweldig. Ze zorgen vaak voor meer focus en creativiteit. Het iconische design van Mario? Dat is te danken aan de technische beperkingen van de jaren tachtig. Die bolle neus, rode pet en beroemde tuinbroek hebben we direct te danken aan wat er destijds met pixels mogelijk was… of beter gezegd: wat er niet mogelijk was.
Captain Toad: Treasure Tracker is een game die ook het directe resultaat is van een beperking, maar dan eentje die de ontwikkelaars zichzelf hebben opgelegd nadat ze zagen wat voor toffe ideeën het bij hen teweegbracht. In Treasure Tracker bestuur je namelijk Captain Toad (uit Super Mario 3D World) die niet kan springen omdat z’n rugzak te zwaar is. En als je nu denkt ‘wat is daar nou in godsnaam leuk aan’, dan is het antwoord: het leveldesign. Treasure Tracker is een platformgame met een vleugje puzzel, waarbij niet de avatar schittert, maar het soms bijna M.C. Escher-achtige leveldesign.
Hoogtepunt
Elk afzonderlijk level (er zijn er meer dan zeventig, verdeeld over drie episodes en wat extra’s) is een strak, kleurrijk en perfect stukje design, dat vaak als een soort van gigantische kubus in de ruimte hangt, à la Super Mario Galaxy. Captain Toad begint op plek A en het is aan jou om hem (of haar - Toadette is in Episode 2 en 3 ook speelbaar) naar plek B te loodsen, waar de ster te vinden is. Dit doe je door de camera te draaien, het level te observeren en interactieve delen ervan te manipuleren.
Ondertussen kun je in elk level ook nog drie geheime diamanten vinden én een vierde geheim ontgrendelen, zoals een gouden mushroom of een bepaalde hoeveelheid muntjes. Elk level heeft niet alleen een eigen thema, maar ook een uniek, naadloos geïmplementeerd gameplay-idee. Het ene level is een first-person rit in een mijnkarretje waarbij je schatten moet veroveren door radijsjes te smijten, en in het andere moet je hittezoekende kogels naar blokken leiden zodat ze paden voor je openen. Een ander hoogtepunt was een level dat één grote knipoog was naar het eerste level uit Donkey Kong, en m’n glimlach was vastgeroest toen ik enkele levels later een gigantische flipperkast ingeschoten werd.
Bonus
Ik overdrijf niet: élk level is perfect. Elk level is een klein kunstwerkje op zich, waarbij geen polygoon te veel of te weinig gebruikt is. Je zult daarom ook in no time door de levels heen racen, omdat het moeilijk is om de controller neer te leggen. Elk level kun je namelijk binnen vijf minuten oplossen en elke keer wil je zien wat de game je daarna zal voorschotelen. Nergens wordt de game werkelijk lastig (tenzij je élke diamant en bonus wil vinden, dan laat de game z’n sluwere kant zien) maar dat is niet per se een kritiekpunt, slechts een observatie.
Het enige jammere is dat de game niet nóg meer levels te bieden heeft en dat er geen levels zijn die uit dat ‘kleine’ vijf-minuten-durende format durven te breken. Maar verder kan ik slechts de woorden van Jurjen onderschrijven, die in de Treasure Tracker preview van twee PU’s geleden al opmerkte dat dit zuivere Nintendo magie is. Treasure Tracker is zowel visueel als gameplay-technisch een volmaakt stukje videogame.
Opmerkingen