
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="08a76394-1a52-4bfb-9725-fe76899eb74b"><p>Ein. De. Lijk. Het gebeurt niet vaak dat games die jarenlang in ‘development hell’ hebben gezeten hun potentie vervullen en volledig aan de hoge verwachtingen voldoen, maar Cuphead is zo’n zeldzaam product dat daar dus wel in geslaagd is. De ontwikkeling van deze ouderwetse ren-en-schiet-indiegame begon namelijk al in 2010, waarna het in 2014 officieel werd aangekondigd en sindsdien meerdere keren werd uitgesteld. Vond ik niet leuk. Al helemaal niet toen Scalebound gecanceld werd en Cuphead dus eigenlijk nog de enige reden was dat bovengetekende zonder vies gezicht naar z’n Xbox One keek. Oké, dat, en de backwards-compatibiliteit. (Wisten jullie al dat Metal Gear Rising: Revengeance te spelen is op de Xbone sinds kort? Booyah.)<br/></p><h3>Jankerds</h3><p>Enfin, één van de redenen dat de uitgavedatum van Cuphead steeds naar voren werd gedrukt, was omdat de game in eerste instantie een pure ‘boss rush’-game zou worden (waarbij je het alleen maar tegen bazen opneemt), totdat dat uiteindelijk veranderd werd naar een traditionelere actieplatformer door de toevoeging van ‘normale’ levels. Want veel mensen op het internet (lees: pussies) vonden de boss rush-benadering blijkbaar niet leuk en gingen er daarom massaal over zeiken. Lang verhaal kort: mijn vertrouwen in de game zakte door dit alles nogal weg, want een game continu uitstellen betekent vaak dat het inherent nogal matig is. En je hele concept aanpassen naar aanleiding van een groepje jankerds getuigt van een flinterdunne visie. Daarnaast ben ik een groot voorspreker van boss rushes, dus tja, ik was hoe dan ook chagrijnig.</p><p style="text-align: center;"><br/></p><h3>Korrelig</h3><p>Toch bleef ik relatief enthousiast naar Cuphead uitkijken, ook omdat er tegenwoordig niet genoeg ouderwetse ‘run &amp; gun’-games meer worden gemaakt en we dus elke degelijke poging tot een nieuwe toevoeging aan het genre moeten omarmen, verdomme. Maar vooral omdat Cuphead iets doet dat geen enkele andere game ooit gedaan heeft: het perfect simuleren van de oude tekenfilms uit de jaren ’30, zoals Betty Boop, Popeye, Felix the Cat, et cetera. Alle animaties zijn op ouderwetse wijze met de hand getekend, het beeld vertoont van die ouderwetse, korrelige filmvlekken en -strepen, en de designs en concepten zijn net zo absurd en surrealistisch als we van dat tijdperk gewend zijn. De muziek bestaat uit vrolijke jazz, en zelfs het gekraak van oude platenspelers wordt in het geluid gesimuleerd om de authenticiteit van de presentatie mee af te maken. Briljant.<br/></p><h3>Monumentaal</h3><p>Cuphead is dusdanig trots dat het z’n inspiratiebronnen ook behoorlijk direct refereert. Zo is de voluptueuze zeemeermin-Medusa Cala Maria een overduidelijke herinterpretatie van Betty Boop (those hips don’t lie) en lijkt piraat Captain Brineybeard de tweelingbroer te zijn van Popeye z’n aartsrivaal Brutus. Wie dus ooit genoten heeft van korte tekenfilms als de Silly Symphonies van Disney, zal met een ongezond brede glimlach kijken naar de authenticiteit waarmee deze indiegame het tijdperk heeft weten na te bootsen op een volledig interactieve manier. Zelfs volledig los van de gameplay is Cuphead dus zonder twijfel een monumentale game; één die stilistisch weet te imponeren zoals we dat al jaren niet gezien hebben.</p><p style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/dihJ1w48Jh0" width="425"></iframe><br/></p><h3>Geen checkpoints</h3><p>Gelukkig is Cuphead zeker geen ‘style over substance’; het is net zo leuk om te spelen als dat het prachtig en uniek oogt. De gameplay is precies zo strak als een moeilijke run &amp; gunner zoals deze moet zijn, en dat is voornamelijk te danken aan de precieze besturing. Cuphead valt in het rijtje games als Mega Man, Metal Slug en (vooral) Contra, waarbij je net zo druk bezig bent met alles afknallen wat op je pad komt als dat je springend en bukkend de tientallen vijanden aan het ontwijken bent die elk moment in je gezicht geduwd worden. No nonsense gaming, dus. Lekker. Net zo lekker als hoe ouderwets moeilijk de game is, want je kunt maar drie keer geraakt worden voordat je het loodje legt. Gecombineerd met het feit dat de levels en boss fights geen checkpoints hebben (sterven = helemaal opnieuw beginnen) én er geen health packs of dergelijke te vinden zijn, betekent dat je in Cuphead belachelijk vaak zult sterven. Gelukkig hoef je niet lang op de volgende poging te wachten; je drukt op ‘Continue’ en je mag meteen nog een keer.<br/></p><h3>Risico</h3><p>Geheel tegen mijn verwachtingen in weet Cuphead z’n rechttoe-rechtaan gameplay te complementeren met enkele moderne en kleine doch invloedrijke toevoegingen, zoals de parry. Wanneer er een roze versie van een vijand of projectiel in het scherm verschijnt, dan kan de speler deze absorberen door te springen en nogmaals op de springknop te drukken vlak voordat je ermee in contact komt. Het absorberen van deze roze vijanden geeft elke keer de optie om een superaanval uit te voeren, en is dus erg handig maar tevens risicovol; druk een milliseconde te laat op de springknop en je verliest één van je drie levenspunten. Dit alleen al voegt de nodige diepgang toe, want het moeten letten op roze vijanden tijdens de al chaotische actie voegt een belangrijke risico-en-beloning factor aan de gameplay toe. En ja, het is mogelijk om je health uit te breiden van 3 naar 4 HP, maar dat gaat dan lichtelijk ten koste van je vuurkracht. Not worth it.</p><p style="text-align: center;"><br/></p><h3>Bukken</h3><p>Rennen, bukken, springen, schieten, pareren… Combineer al deze opties met de mogelijkheid om zowel over de grond als in de lucht te ‘dashen’ (wat in feite een snelle ontwijkmanoeuvre is) en je hebt een actieplatformer die zichzelf naast klassiekers als Mega Man X mag plaatsen qua pure speelbaarheid. Wanneer de besturing na een uurtje spelen geklikt is, dan stuiter je over het scherm heen als een schattige, handgetekende ninja met schietende vingers, en, geloof mij, dat voelt machtig. Daarnaast kun je ook nog nieuwe kogels en krachten kopen in een shop om je speelstijl mee aan te passen, en zijn er enkele Gradius-achtige shmup-levels waarbij je in een vliegtuigje rondvliegt. Ook niet geheel onbelangrijk: lokale coöp-gameplay. Laat je maat dus die tweede controller pakken, want zoals een goede Contra-kloon betaamt is dit alles nóg leuker met een tweede speler erbij. Hemels.<br/></p><h3>Vlekje</h3><p>Coöp maakt de game echter zeker niet makkelijker, al is het wel erg tof dat je zo’n twee seconden hebt om je partner weer tot leven te wekken door z’n wegzwevende ziel te pareren. Maar gelukkig is de moeilijkheidsgraad van Cuphead precies zoals ik het fijn vind: moeilijk, maar eerlijk. Het is zo’n game waarbij je zegt “wat ben ik stom”, in plaats van “wat een stomme game”. Het enige waar ik me lichtelijk aan irriteerde is het feit dat je de levensmeters van de beeldschone bazen niet te zien krijgt (tot je ze verslagen hebt en opnieuw uitdaagt) en je dus continu moet raden hoelang de gevechten nog zullen duren. Maar dit is slechts een minuscuul vlekje op een verder bijna perfecte game; één die zich mag scharen naast de beste actieplatformers ooit gemaakt en die ook nog eens, met gemak, de mooiste (of in ieder geval: visueel meest opvallende) game is van 2017. Ik bedoel, wanneer was de laatste keer dat jij tegen een gigantische, levende sigaar met een pedosnorretje gevochten hebt? Kijk, dat bedoel ik.</p><p style="text-align: center;"></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Cuphead – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links