
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="27439081-530b-4bb2-964f-a328756bc09c"><p>Ik kruip niet graag in de slachtofferrol maar aangezien dat anno 2019 helemaal hot en happening is probeer ik het voor de grap ook een keer: als oudere, hardcore gamer heb ik het niet makkelijk! Alles moet online, terwijl ik juist een fysieke gameverzameling wil. Alles moet met een politie correct social justice-sausje worden overgoten, terwijl ik juist van harde, tactloze grappen houd. En de nieuwste trend: alles moet multiplayer, terwijl ik juist op epische singleplayer avonturen kick...</p><p>Wat dat betreft komt Days Gone precies op het goede moment!</p><p style="text-align: center;"> <br/></p><h3 style="text-align: left;"><b>Taaie rakker!</b></h3><p>Jawel, dit is typisch zo'n game waar je even lekker voor gaat zitten. Een lijvige singleplayer-sandbox met een heerlijke opbouw, waarbij je om 10 uur 's ochtends begint en het voor je het weet ineens 19.28 is en je een pizza Hawaii met extra mozzarella besteld omdat je geen zin hebt om te koken, maar vérder wil. </p><p>Het verhaal is inmiddels bekend: hoofdrolspeler Deacon St. John verliest zijn vriendinnetje Sarah bij de start van de pandemie en leeft samen met z'n maat Boozer een teruggetrokken bestaan in de Noord-Amerikaanse bossen. Dat gaat prima. Het duo weet de Freakers (zombies in Days Gone-taal) het grootste deel van de tijd te ontwijken, en op hun motoren doen ze allerlei klusjes voor nabijgelegen survivorkampen. Op een dag raakt Boozer echter ernstig verwond bij een aanval van de gestoorde Drifter-clan. Deacon staat er plotsklaps alleen voor. Gelukkig is het een taaie rakker! </p><p style="text-align: center;"><br/></p><h3><b>Persoonlijk boeketromannetje</b></h3><p>Eerlijk is eerlijk: Days Gone is geen Pulitzer proza, maar meer een kleinschalig, persoonlijk boeketromannetje over een simpele man en zijn gevecht om te overleven. Wat overigens niet wil zeggen dat het verhaal niet goed in elkaar steekt! Met elke missie, hoe lullig ook, ontdek je meer over de fascinerende wereld van Days Gone, terwijl Sam Witwer (ook wel bekend als Starkiller uit Star Wars: The Force Unleashed) een overtuigende Deacon St. John neerzet. Sowieso zijn bijna alle personages echte characters en prima geacteerd. </p><p>Het beste aan Days Gone is nochtans z'n rauwe, levende wereld. De map is niet eens zo groot maar doordat er overal wel een questmarker staat voelt het nooit saai of leeg. Zelfs de fillercontent is perfect geïntegreerd. Er zijn Freaker-nesten die je moet uitroken zodat je kunt fasttravellen, nederzettingen van de evil Nero-coöperatie die een upgrade voor je health of stamina bevatten en meer collectibles dan in het huis van een hoarder. </p><p style="text-align: center;"><br/></p><h3><b>ADHA Fortnite-generatie</b></h3><p>Het is leuk om de wereld te verkennen. Ik heb denk ik nog nooit zulke mooie videogamenaaldbomen gezien (geloof me, als naaldbomen-fan let ik daar altijd extreem goed op) en het sicke is dat je elk moment kunt worden verrast door een doorgedraaide hillbilly, loslopende wilde wolf of het ergste: de Freakerhorde! Goed speuren naar ammo en crafting materials is dan ook een must - op het moment supreme wil je niet met alleen een houten stok en een flesje kerosine in je handen staan. De rest van je gevonden voorwerpen kun je verkopen in één van de kampen om vervolgens je wapens of motor van een upgrade te voorzien.</p><p>Deze gameplayloop bevalt mij zeer, al is het waarschijnlijk niet voor iedereen. Het tempo ligt namelijk laag. Héél laag. Zo waren er momenten dat ik letterlijk tien minuten alleen maar gebouwen en autowrakken aan het doorzoeken was zonder dat ik één zombie tegenkwam. En ook scripttechnisch is Days Gone een slow burner. Voor de ADHD Fortnite-generatie waarschijnlijk een dealbreaker, voor mij juist een plus...</p><p style="text-align: center;"> <br/></p><h3><b>Passief of agressief?</b></h3><p>Het is meestal het beste om de confrontatie uit de weg te gaan; kogels zijn schaars en je slagwapens breken al na een paar rake klappen. Zodoende maak je voortdurend de afweging of het de moeite loont om tot aanvallen over te gaan. Gelukkig zit er een goedwerkend stealthsysteem in de game.</p><p>Heeft Days Gone dan geen échte minpunten? Hmmm, niet echt. Het vervelendst zijn de laaange laadtijden. Soms staar je echt een halve minuut naar een zwart scherm. Ik realiseer me dat Days Gone een zware game is en een aanslag op non-Pro PS4's, maar laat spelers daar dan niet de dupe van zijn. </p><p></p><h3><b>Niet voor iedereen</b></h3><p>Overall ben ik echter onder de indruk van Days Gone. Nee, het is geen The Last of Us-beater en de trage gameplay is niet voor iedereen, maar Sony poept hier toch maar mooi weer een exclusive uit waar Microsoft alleen maar jaloers op kan zijn. Daarbij is het voor mij een bevestiging dat dit soort epische singleplayer-games nooit mogen verdwijnen...</p><p>Al moet ik zeggen dat een beetje zeuren vanuit de slachtofferrol me stiekem best goed beviel.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/aRqk7ukVEIw" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Days Gone - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links