Destiny: The Taken King - Review

Dit is een aangepaste versie van Wouters Destiny: The Taken King review uit de volgende PU, die 22 september in de winkels ligt!

We kennen allemaal de klachten over Destiny. Minpunten die er voor gezorgd hebben dat velen snel klaar waren met de shooter van Bungie, terwijl sommigen van hen de game niet eens weer een kans gaven na het verschijnen van The Dark Below en The House of Wolves. 

Volgens deze nay-sayers is Destiny een te korte ervaring, tenzij je er van houdt om te grinden tot je een ons weegt. En waarom zou je een handvol missies eindeloos vaak opnieuw doen? Voor wapens en armor waarmee je ze nóg een keer kunt doen? Om uiteindelijk te ‘mogen’ Raiden, een missie die je alleen kunt klaren als je vijf lui kent die idioot genoeg zijn om tijd te verspillen aan deze net-niet-MMO. ]

En zelfs al vind je dat genoeg redenen, dan zit je nog vast aan een frustrerend gelukspel waarbij je moet bidden en hopen dat er fijne goodies voor je droppen. Zinloos allemaal. 

Nou, dames en heren, ik heb goed nieuws. Met The Taken King is Destiny een stuk minder zinloos geworden…

Zeg geen nay

Was Bungie eerst nog huiverig om Destiny een MMO te noemen; nu The Taken King uit is, zullen ze daar toch een beetje op terug moeten komen. Deze flinke expansion maakt namelijk rasse schreden richting dat genre, met als grootste voorbeeld een daadwerkelijke questlog. Jawel, gebroederlijk naast je characterscherm, alsof je plots in een RPG beland bent, staan op overzichtelijke wijze je quests opgesomd. 

Nay-sayers zullen zeggen ‘nou, daar valt dan weinig te vermelden met die paar campaign missies die The Taken King hoogstwaarschijnlijk bevat’ en die hebben een punt. Want inderdaad, deze uitbreiding bevat een handvol story missions die samen garant staan voor een uur of zes schietplezier… maar daarna ben je nog lang, lang niet klaar!

En dan heb ik het niet over Strikes en dezelfde story missions grinden, maar echte nieuwe content. Sommige daarvan zijn nieuwe missies op nieuwe plekken, andere zijn ietwat cryptisch of vaag omschreven opdrachten waarvoor je in een Patrol missie effe moet zoeken, maar je kan ook een zootje eindbazen verslaan of op zoek gaan naar materiaal voor je fancy, nieuwe zwaard. 

Hoe het ook zij; de endgame content krijgt hiermee context en je doelstellingen zijn met de questlog veel duidelijker en concreter. Dit is fucking goed nieuws. En weet je wat daarbij nog beter nieuws is? Dat je aan het einde van veel van deze questlines een Exotic kunt krijgen als beloning. Rot maar op met je hopen en bidden, je hebt nu gewoon uitzicht op wanneer en hoe je Exotics kunt scoren. Alles onder controle…

Meester Fillion

Eigenlijk loop ik al ruimschoots op de zaken vooruit, want eerst ‘moet’ je effe door de campaign heen knallen. 

Het verhaal van de Taken vormt de beste reeks story missions uit de Destiny geschiedenis, met veel meer sfeeropbouw, veel meer persoonlijkheid en - ook best belangrijk - logica. Je snapt wat er gaande is, er wordt gepraat, uitgelegd, er is zogenaamde ‘expositie’ en dat alles in omgevingen die misschien nog wel veel mooier en indrukwekkender zijn dan die in ‘vanilla’ Destiny. 

Een groot pluspunt in het verhaal is ook dat Nathan Fillion, als de Hunter Kayde, een zeer grote rol heeft en me vrolijk maakte met z’n grappen en bijdehante opmerkingen naar de rest van de cast. Ondertussen heeft diezelfde Fillion ook een grote rol in Halo 5 als een van de Spartans, waarmee de man zichzelf weer eens op de kaart zet als de Koning van de Geeks. Had ik je al eens verteld dat ik de man ontmoet heb tijdens… 

Nou goed, dat doet er nu niet toe, ik had het over de redelijk awesome campaign, die misschien niet zo lang en boeiend is dat we meteen Destiny’s dubieuze verleden met verhaalvertelling gaan vergeten, maar het is een aardige boetedoening. Mede dankzij het nieuwe gebied dat TTK introduceert, het majestueuze Hive-schip genaamd de Dreadnaught, een gevaarte zo enorm en indrukwekkend dat het een gat in de ringen van Saturnus heeft veroorzaakt. 

Het huisvest een van de mooiste gebieden in een game ooit, bestaand uit een hugetastic Cabal schip dat een gat geslagen heeft in de Dreadnaught, een enorme hal tot gevolg waar Cabal het tegen Taken opnemen. Deze nieuwe wezens zijn een soort interdimensionale, zwarte gaten die de gedaante aannemen van de verschillende aliens in Destiny, waarbij ze nieuwe powers krijgen. 

Zo kunnen ‘Consumed’ Cabal energiestralen uit hun schilden schieten en Psions zich vermenigvuldigen, waardoor Guardians hun tactieken weer op nieuwe manieren zullen moet aanpassen. 

Omdat Taken uit space-achtige energie bestaan, zijn ze minder fysiek aanwezig in de wereld en is het iets minder bevredigend om ze neer te schieten. Geen witte, natte explosies zoals wanneer je een Vex critical raakt, ook geen sissende ontlading van de helm die van een Cabal afspringt. Nee, een Taken verdwijnt als water dat door een plee gespoeld wordt. Als de caramel swirl in een Ben & Jerry’s

Je lot roept

Het is ontstellend hoeveel The Taken King verandert aan Destiny. Fundamentele dingen zoals je level, dat nu verdeeld is in een cijfer tot maximaal 40, iets dat je verdient op de klassieke manier met XP, en je Light Level, die je constant blijft aanpassen met armor, Ghosts en zelfs wapens. Iets dat je weer helemaal opnieuw moet doen, net zoals aan het begin van de game, waar ik enorm van genoot want er is fo’ real een SHITLOAD aan nieuwe gear en guns om mee te experimenteren. Heerlijk. 

Maar ook de nieuwe subclass brengt ontzettend veel veranderingen met zich mee, vooral in de Crucible, en vooral omdat de ondersteunende Nightstalker power van de Hunter in combinatie met de Stormcaller van de Warlock en de Sunbreaker van de Titan gebruikt kan worden, wat zowel spectaculair als effectief is.

Over PvP gesproken: de nieuwe 6v6 Rift mode is leuk, snel en fris, een Capture the Flag met een Destiny-twist, terwijl Mayhem een perfecte naam is voor het gekkenhuis dat ontstaat omdat de cooldowns voor je granaten, melee en powers aanzienlijk verkort worden. Gooi er zeven nieuwe maps bij en boem, de Crucible gaat weer een favoriete hangout spot voor me worden. 

Maar het belangrijkste dat The Taken King doet is iets dat Destiny hard nodig heeft, al vanaf het begin: de end-game een stuk boeiender maken. Met fantastische Strikes, inclusief variaties op de oude (dat vooral te danken is aan de eindbazen, zoals een enorme Shank en twee Cabal broers met ieder hun eigen, machtige powers), meer achtergrondverhaal voor de vele quests en een nieuwe, betere manier om Exotics en Legendaries te verdienen, is Destiny 2.0 de game waar we op de oorspronkelijke launch eigenlijk op gehoopt hadden. 

Het grootste nadeel van deze uitmuntende expansion? Dat de stem van Peter ‘Dinklebot’ Dinklage vervangen is door Nolan ‘Iedereen en hun moeder’ North. Dat is alsof je DC Spartans vervangt door Crocs. 

Disclaimer: de Raid heb ik nog niet kunnen testen, dus die is in de score niet meegenomen. Ik mocht wel wat gameplay van de strikes capturen, die staan hieronder.