
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="59b9f0f1-0ef5-4246-a02b-9b320492a7e4"><p>Is Emily in het originele Dishonored nog een klein meisje die je als Corvo uiteindelijk moet redden uit de handen van coupplegers, in Dishonored 2 zit jouw dochter (yup, in DH1 kende de Royal Protector een innige band met de toenmalige Keizerin) op de troon. Het is 15 jaar later en ze is inmiddels een jongvolwassen vrouw die haar moeder heeft opgevolgd. Nog geen 10 minuten in de game duikt uit het niets een verre halfzus van je moeder op, wordt de hele Keizerlijke Garde uitgemoord, en sta je als speler voor de keuze… speel ik met Corvo of speel ik met Emily. Ik koos voor mijn eerste playthrough voor Emily, omdat ze nieuwe moves meebrengt en omdat het simpelweg een zeer stoere chick is. Girlpower!</p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/7bLNC8VDTlQ" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p><h3>Wraak</h3><p>Je eerste missie bestaat dan ook uit het ontsnappen van het Keizerlijke Paleis en direct dienen de vele keuzes zich aan. Je kunt proberen zo snel mogelijk weg te komen, en met een boot te vluchten… of je kunt nog even blijven hangen om meer te informatie in te winnen achter het hoe en waarom van het complot. Om vervolgens alle verraders een verdiend lesje je te leren. De game daagt je als het ware uit: direct kun je je ware aard laten zien. En oei, oei, oei wat is het moeilijk om je in te houden. Een enorme klootzak steekt voor je ogen een van je vertrouwelingen een zwaard in de buik, steelt jouw ring en sluit je op in een kamer. Je zint op wraak en wil natuurlijk je ring terug. Je kunt dit heerschap bruut zijn keel doorsnijden of hem opsluiten in een afgesloten kamer. In dat laatste geval is hij vernederd maar blijft hij wel leven. De drang om míjn zwaard in zijn adamsappel te priemen was groot maar ik wist me in te houden. Ik wilde namelijk net als in DH1 gaan voor een Low Chaos einde.</p><p></p><h3>Fanatiek &amp; Alert</h3><p>Dat laatste is zogezegd best een uitdaging want de guards en overige vijanden zijn behoorlijk talrijk en fanatiek. Soms zie je bijvoorbeeld drie bewakers rondlopen maar eenmaal ontdekt wordt er alarm geslagen en komt er versterking aan. In het begin van de game betekent dit veelal een gewisse dood omdat je simpelweg nog niet over zoveel krachten beschikt om los te gaan. Bovendien zijn de guards in veel gevallen zeer alert waarbij ze bij het minste of het geringste al iets verdachts zien… om in andere gevallen je totaal niet op te merken als je bijna bovenop hun neus staat. Dit laatste gebeurt gelukkig niet al te vaak maar als het gebeurt, voelt het heel mal, zeker omdat de moeilijkheidsgraad overall juist net pittiger is dan in DH1. Een heel klein smetje op een voor de rest zalige game.</p><p></p><h3>Karnaca</h3><p>Eenmaal in Karnaca aangekomen, zie je direct hoe deze op Zuid-Europa, en qua belichting op Long Beach, geïnspireerde havenstad verschilt van Dunwall. In die laatste heerste een rattenplaag met als gevolg dat er nauwelijks volk op straat was. In Karnaca hebben de ratten plaats gemaakt voor de bloodflies, maar woningen waar die zoemende zuigers rondvliegen zijn afgeschermd en onbewoonbaar verklaard (wat jou er uiteraard niet van weerhoudt om die alsnog te betreden).Het is veel drukker op straat: er lopen werklui, er is een zwarte markt, er zijn muzikanten etc. Dishonored 2 wordt nooit GTA of Watch Dogs maar de stad leeft in ieder geval. Sowieso is de voorstelling van Karnaca kleurrijk en zonnig, terwijl er tegelijkertijd met harde hand geregeerd wordt. De stad kent fraaie gebouwen waarbij verticaliteit een grote rol speelt. Meer dan ooit kun je over daken, relingen en balkons je weg van A naar B vervolgen om confrontaties met vijanden te mijden. Maar ja, dan stuit je weer op een van de vele zijmissies, dagboeken, geluidsopnames of andere voorwerpen die de immens grote lore van Dishonored (2) uit de doeken doet, en ben je weer in een zijverhaal beland, totaal afgeleid van je hoofdmissie. Het is voor de fanatieke fan dan ook heerlijk om ieder huisje en kamertje door te spitten, al was het maar omdat je op die manier de meeste Runes en Bonecharms vindt waarmee je je krachten uitbouwt en langzaam uitgroeit tot een full on super-powered assassin.</p><p></p><h3>Emily de zachtaardige/Emily de brute</h3><p>Ik dacht aanvankelijk dat Emily de beste was om stealthy mee te spelen, maar tijdens een 2<sup>e</sup> speelsessie met Corvo moet ik daar toch op terugkomen. Uiteraard kun je in beide gevallen voor Low Chaos gaan (zo min mogelijk mensen doden), en ik heb Emily dan ook hoofdzakelijk stealthy gespeeld met af een toe een doorgesneden keeltje en een kruisboogpijltje in iemand zijn oogkas. Dergelijke handelingen zijn simpelweg te leuk om helemaal niet te doen. Hoe je speelt, heeft sowieso impact op het einde. Ben je een moorddadige speler, dan zal dat zijn weerslag hebben op hoe het koninkrijk zich ontwikkelt. Dat zal een stuk grimmiger van toon zijn wanneer je weinig mensen omlegt. Toch leent Emily zich juist om vijanden bruut af te maken waarbij met name haar Domino-power ideaal is om drie tegenstanders ineens om te leggen. En ook Far Reach ontpopt zich volledig geüpgraded tot een ideale kracht om met vijanden te stoeien en ze rond te gooien alsof het strooien poppetjes zijn. Iets soortgelijks geldt voor Shadow Walk waarbij je vijanden ongezien vanachter besluipt, ze vervolgens aan hun benen omhoogtrekt en dan met een felle houw het hoofd van de romp scheidt.</p><p></p><h3>Briljant</h3><p>De grootste verdienste van Dishonored 2 is de veelvoud van manieren waarop je a) kunt spelen b) de verschillende routes die je kunt bewandelen en kiezen en c) de manier waarop je je van kopstukken kunt ontdoen. Natuurlijk maakt spelen met Corvo niet dat DH2 een compleet ander spel wordt, maar zijn powers leveren soms wel totaal andere mogelijkheden in een level die je niet kunt als Emily en vice versa. Verschillende powers aan elkaar rijgen is kicken, maar het is nog gaver wanneer je het level zo uitpluist dat je pardoes een sneaky route vindt die je om een totaal andere manier naar je doelwit brengt. Er zijn soms wel 3, 4, 5, 6 verschillende wegen die naar Rome leiden. Het grote klapstuk is dan ook de Clockwork Mansion waar al veel filmpjes van online zijn verschenen. Dit level is zo ingenieus en zo slim ontworpen, alleen daarom al verdient DH2 wagonladingen lof. Het kantelen van muren, trappen en plafonds is niet enkel effectbejag en boordkarton, het is werkt allemaal echt, en is daadwerkelijk ge-designed. Je kunt dus in een kantelende vloer duiken om in de ruimtes eronder te kijken en te kruipen, de mechaniek erachter te zien en zo weer een nieuwe manier verzinnen om van A naar B te komen of om je vijanden te slim af te zijn. Briljant.</p><p></p><h3>Broeierige pluim</h3><p>De grafische stijl verdient een dikke pluim al is DH2 zeker niet technisch de mooiste game. Maar dat maakt in dit geval dus geen sikkepit uit. De schilderachtige, uitvergrote benadering (werklui en <i>thugs</i> ogen lomp en grof, met grote handen en stugge koppen bijvoorbeeld) is uit duizenden herkenbaar en toch voelt de neo-Victoriaanse voorstelling van zaken, deze keer gemixt met Zuid-Europese en Cububaanse invloeden, beschenen door een warme zon nieuw en fris. Texturen ogen soms wat low-res maar de kostuums, de wapens, de machinerie, de Clockwork Soldiers zelf (!), de maskers … het komt allemaal verfijnd en stylish in beeld. Puur genieten. Neem daarbij de hoge replay van de hoofdmissies en de vele zijmissies, en is het heerlijk sluipen en moorden in het broeierige Karnaca.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Dishonored 2 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links