
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1709045134329_kfc196g390n"> <p>‘Walk without rhythm, and it won’t attract the worm’, is een zin uit het nummer Weapon of Choice van Fatboy Slim. Dat klinkt vrij willekeurig, gewoon als een coole zin om in je dansnummer te stoppen, maar vanaf het moment dat ik dit hoorde, begon er een heel specifiek belletje bij me te rinkelen. Het kón toch niet anders dan dat het een verwijzing was naar Dune? Als je per slot van rekening zonder ritme over de zandvlakten van Arrakis loopt, de natuurlijke geluiden van de wind nabootsend, dan zorg je dat je geen zandwormen aantrekt. Algemene kennis, right?</p><p>Toen ik eenmaal <a href="https://www.youtube.com/watch?v=wCDIYvFmgW8">de videoclip van Weapon of Choice</a> zag en daarin Christopher Walken onbeschrijfelijk coole dansmoves zag doen, waaronder een paar pasjes waarmee hij onmogelijk zandwormen kon aantrekken, was er geen twijfel meer mogelijk. Norman Quentin, de artiest die bekend staat als Fatboy Slim, heeft z'n inspiratie voor dit nummer ongetwijfeld uit het boek van Frank Herbert gehaald. Het was het soort ontdekking die ik eind jaren negentig niet kon bevestigen op internet, maar in m'n hoofd was het gewoon een onbetwistbare waarheid. Een 'feit’ waar ik m'n vriendin dan ook aan herinnerde voordat Dune: Part Two begon, waarna ik tot het besef kwam dat Christopher Walken, de onbeschrijflijk coole sandwalker uit de videoclip van Weapon of Choice, gewoon in dit vervolg van Dune uit 2021 spéélt! Het was even alsof het universum een volle cirkel had gemaakt... Dit moést wel een teken van de Geek Gods zijn.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1709045354778_dne484yj3h5"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-705963"> <figure class="resized-image"> <img alt="Dune Part Two" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/705963/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1709045149633_2pq5n3of0ut">We Dune het gewoon nog een keer</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1709045367786_fhi5yzdm63i"> <p>Helaas is Christopher Walken, als Emperor Shaddam Corrino IV, misschien wel een van de meest teleurstellende zaken aan Dune: Part Two. Hij mag dan wel de keizer van het hele universum zijn in deze film, hij is in de eerste plaats vooral gewoon Christopher Walken. Meer hoéft hij ook niet te zijn. Terwijl zijn dochter, Florence Pughs Princess Irulan, rondloopt met de meest complexe, majestueuze hoofdtooien, chilt de Emperor gewoon in een comfortabele mantel. Een kleine gemiste kans, want ik had wel iets meer visueel spektakel verwacht van de uitdossing van Shaddam IV, de keizerlijke thuisplaneet en het paleis aldaar. Maar dat is ongeveer het enige waarmee Villeneuve niet compleet heeft uitgepakt en losgegaan is...</p><p>Verder is Dune: Part Two namelijk een nóg groter spektakel voor de occipitaalkwab dan deel één dat al was. De verbluffende scènes zijn zelfs wat meer gelijknamig over de film verdeeld. Terwijl de voorganger in de laatste akte iets minder indrukwekkend werd, met een wat intiemer deel van het verhaal toen Paul de woestijn introk, gaat Part Two op het einde juist in de vijfde versnelling. Twee uur lang bouwt de film op naar een sensationele conclusie, soms ruim de tijd nemend en af en toe door belangrijke momenten heen spoedend, waarmee het tempo wat onregelmatig en zelfs een tikje verwarrend is. Maar aangezien je je geen moment hoeft te vervelen tijdens het kijken van Dune: Part Two, is de pacing verre van een probleem. </p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1709045377739_8mdkg4tzu2a">Met Part Two beginnen? Niet Dune</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1709045386003_tyru2t29n5"> <p>In <a href="https://pu.nl/artikelen/review/dune-review-het-lot-van-part-two-ligt-in-onze-handen/" rel="noopener noreferrer" target="_blank">Dune: Part One</a> maakten we kennis met het nobele Geslacht Atreides op het moment dat zij de macht krijgen over de woestijnplaneet Arrakis. Ze krijgen er vervolgens hard van langs van Huis Harkonnen, een soort ultranazi's from space, waarna troonopvolger Paul Atreides toevlucht neemt bij de oorspronkelijke bewoners van Arrakis, de Fremen (Vrijmans, als je de debiele Nederlandse naam prefereert). Je kan proberen de draad op te pikken in Part Two zonder de magistrale eerste film te bekijken, iets wat sommige influence-kinderen in de bioscoopzaal waarin ik zat volgens mij ook poogden, maar daar doe je jezelf geen plezier mee. Sowieso zou ik mezelf het genot van Villeneuves Dune niet ontnemen, maar het verhaal is ook te complex en er heeft al teveel expositie in plaatsgevonden om blind de stap naar Part Two te kunnen maken. Tenzij je het boek hebt gelezen, maar in dat geval kan ik me moeilijk voorstellen dat je in 2021 niet al met de broek op de enkels naar de bios bent gerend.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1709045413499_hj6m7kr7xlr"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-705966"> <figure class="resized-image"> <img alt="Dune Part Two" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/705966/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1709045422090_pdr59dezeqs"> <p>Dune: Part Two begint zonder samenvatting van het voorgaande direct na de gebeurtenissen uit het eerste deel. Wat volgt is Paul Atreides (Timotheé Chalamet, die met een bijna griezelige kalmte nog harder de sterren van de hemel speelt) z'n onwillige ontwikkeling tot de Kwisatz Haderach, bij de Fremen beter bekend als de Lisan al Gaib, een soort Messias waarover al eeuwen een profetie rondgaat. De film neemt daarbij religie en blind geloof regelmatig op de hak, met name aan de hand van Stilgars (Javier Bardem) kreten van onvoorwaardelijke aanbidding. Hij is die knakker die al je tweets liket, zelfs als je alleen laat weten dat je net naar de plee bent geweest. Iedereen zou een Stilgar in z'n leven moeten hebben. Dit is echter wel zo'n beetje de enige vorm van humor die Dune: Part Two kent, want dit is een doodernstige film met flinke thema's en epische gebeurtenissen. Wat mij betreft heeft het ook niet meer nodig, want dit soort elite scifi moet zichzelf ook serieus nemen.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1709045430563_0mxgjj4347f9">Het zijn de tunes die het hem Dune</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1709045439682_odobtf6e3z"> <p>De epiek van Dune: Part Two zit hem wederom niet alleen in de fantastische, vaak aangenaam symmetrische beelden van gigantische ruimteschepen, bijzondere bouwwerken, futuristische veldslagen en natuurlijk vele indrukwekkende zandvlaktes inclusief duinen. Ook de muziek van Hans Zimmer is wederom enorm bepalend voor de impact van de film, misschien nog wel iets meer dan in Part One, waardoor het heel af en toe een klein beetje té verstikkend is. De keelzang en doedelzakken zijn gelukkig weer terug, maar er is duidelijk ook genoeg aan de score toegevoegd, waaronder een romantisch thema voor Pauls schattige momenten met Chani (de awesome Zendaya). Ook de nieuwe personages moeten natuurlijk een eigen tune hebben.</p><p>Behalve de terugkerende cast van onder anderen Josh Brolin als Gurney Halleck, Rebecca Furgeson als Jessica, Stellan Skarsgård als Baron Harkonnen, Dave Bautista als Beast (en beestachtig issie!) Rabban en Charlotte Rampling als Reverend Mother Mohiam, zijn er genoeg opvallende nieuwelingen. Léa Seydoux heeft bijvoorbeeld een kleine rol als Lady Margot Fenring, maar in een vrij essentiële scène die ik niet snel zal vergeten. Eentje die ze deelt met Austin Butler als de compleet psychopathische Feyd-Rautha, een van de beste badguys van het jaar. Hij is niet alleen een prachtig voorbeeld van hoe verdorven en sadomasochistisch de Harkonnen zijn, hij is ook het middelpunt van een paar van de meest visueel imponerende en origineelste scènes in de film. Waar Bautista's Rabban staat voor ongecontroleerde razernij, heeft Feyd veel meer plezier in zijn sadisme. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1709045452499_99mc19plfyk"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-705965"> <figure class="resized-image"> <img alt="Dune Part Two" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/705965/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1709045490330_hro23v70b5c">Ook Part Two is heel goed te Dune</h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1709045494210_bxmttz35rwc"> <p>Vier dagen na de release van deel één kreeg Dune: Part Two het groene licht en kon ik m'n geluk niet op. Hoe dood- en doodzonde was het geweest als – wat mij betreft –de beste film van 2021 geen vervolg had gekregen? Want de twee meesterwerken, beiden elk meer dan 2,5 uur aan scifi-genot, vormen samen een geheel, vertellen samen het verhaal van een van de meest invloedrijke genreboeken ooit geschreven. Ik probeer niet al te bevoorrecht te doen over zaken die gebeuren op het gebied van geekdom, want het internet zit al vol genoeg met boze mannen, maar ik denk dat ik mezelf oprecht beroofd had gevoeld als Dune: Part Two nooit was uitgekomen. </p><p>Gelukkig heeft Denis Villeneuve zijn magnum opus mogen afmaken en stelt het op geen enkele manier teleur. Zelfs al is de verrassing van hoe zijn visie op dit unieke universum eruitziet er al een beetje vanaf, blijft dit vervolg zowel op auditief als visueel gebied overrompelen, terwijl het nog meer emotie, mystiek, politiek, actie en een nóg ontzagwekkendere acteerprestatie van Chalamet te bieden heeft. Het enige wat miste was Emperor Shaddam Corrino IV die zonder ritme, maar met kilo's klasse, over de zandduinen van Arrakis loopt. Je kunt niet alles hebben natuurlijk...</p><p><i>Dune: Part Two is vanaf 29 februari in de bioscopen te zien.</i></p> </div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
<div class="article-conclusion"> <div class="article-conclusion__title-wrapper"> <h2 class="article-conclusion__title">Ons oordeel</h2> </div> <div class="review conclusion rs-snippet rs-snippet_review"> <div class="rating"> <div class="rating__value rating__value--95">9,5</div> <div class="rating__graphic-container"> <div class="rating-text-wrapper"> <div class="rating__graphic--text"> <div class="rating__value-text">95</div> </div> </div> </div> </div> <div class="review__summary"> <h2 class="review__product-title">Dune: Part Two</h2> <span>Het tweede deel van Denis Villeneuves Dune-epos is misschien nog wel spectaculairder, visueel indrukwekkender en emotioneel aangrijpender dan diens voorganger. Sowieso gebeurt er veel meer in de derde akte dan in Dune: Part One - dat wat mij betreft het zwakkere gedeelte van die film was - misschien zelfs wel een beetje té veel. Dat gezegd hebbende is het tijdloze scifi-verhaal perfect afgerond en kan ik niet wachten op Dune: Messiah. Want of die er gaat komen, ook dát ligt geheel in onze handen...</span> </div> <div class="review__container"> <div class="review__list-wrapper"> </div> </div> </div> </div>
</article>


Dune: Part Two filmreview - De komst van de Messias

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links