
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="0545fc3f-811e-4251-8bcf-0ff62f730e22"><p>In 2012 kwam SCE Japan Studio met een genretwister en PS Vita-exclusive genaamd Gravity Rush, die <a href="https://pu.nl/artikelen/review/gravity-rush-review/">geroemd</a> werd om zijn originele, zwaartekracht-tartende gameplay, hoewel Wouter destijds <a href="https://pu.nl/artikelen/review/gravity-rush-review/" target="_blank" title="Gravity Rush - Review">redelijk sceptisch over de rest bleef</a>. Toen de game in 2016 naar de PS4 kwam, werd het echter al snel duidelijk dat die PS Vita wat limieten met zich mee bracht. Ach, die port was ook maar een goedmakertje – een warmhoudertje, eigenlijk, voor de PS4-sequel die het concept van een zwaartekracht-shifter zou uitwerken tot een volwaardige consolegame waar je zo tientallen uren van je leven aan kwijt bent: Gravity Rush 2. </p><p></p><h3>This again?</h3><p>Het Gravity Rush 2-verhaal draait om Kat, een blonde badass die eerder met geheugenverlies wakker werd in de mysterieuze en vooral absurde stad Hekseville. Ze ontdekte een kat genaamd Dusty en bleek zichzelf met die kleine haarbal aan haar zijde elke kant op te kunnen laten vallen; de lucht in, tegen muren aan, door een groepje mensen (natuurlijk om ze de kilometers diepe afgronden in te sturen) of gewoon half achterover, zodat de grond onder haar voeten een persoonlijke glijbaan wordt. Lang verhaal kort; Kat redt Hekseville maar belandt in een níeuw mysterieus gebied, allemaal door de gebeurtenissen van <a href="https://www.youtube.com/watch?v=tFeXtu-3u78">deze anime</a>. Voor het verhaal hoef je Gravity Rush 2 echter niet te spelen; de kwaliteit van de anime wordt, op een paar plot-twists na, niet geëvenaard – voice-acting kent de game amper – en de comicpanelen waarmee alle dialogen worden verteld, worden na 20 uur ook wel vervelend (ook al zitten er een paar prachtige tekeningen tussen). Tegen de zoetsappigheid moet je ook nog maar opgewassen zijn, en hoewel het soms leuke situaties oplevert is Kats naïviteit ook iets waarvan je je tegen het plafond wilt storten. Het is een kwestie van door de eerste dialogen komen, waarna de speelwereld zich opent en de charme je om de oren vliegt.</p><p></p><h3>Katman v Superraven<o:p></o:p></h3><p>Eigenlijk wil ik Gravity Rush 2 een superheldengame noemen omdat dat genre veel kan leren van diens vliegmechanieken. Kat heeft meer vrijheid dan ooit en een breder arsenaal aan zwaartekracht-moves om mee te manouvreren, maar daar zit wel een heftige learning curve aan vast. De eerste uren vliegt Kat regelmatig hopeloos tegen een gebouw op en raast ze met haar Gravity Kicks (inderdaad zo awesome als het klinkt) nét langs elke vijand, maar als die klik er eenmaal is, wil je niet meer terug. Het is een fantastisch gevoel om abrupt op te stijgen en parallel aan een wolkenkrabber de hoogte op te zoeken, je net zo hard weer naar beneden te laten vallen of gewoon heen en weer te springen tussen de gebouwen. De eerste uren heb ik elke missie aan me voorbij laten razen; die gigantische zwevende stadsdelen schreeuwden er om verkend te worden, en hoewel je er naast gems (waarmee je skills geüpgraded worden) niet veelt zult vinden, zal je je ogen kunnen uitkijken op hoe verdomd soepel alles loopt en hoe vloeiend je jezelf op élke oppervlakte in de stad kunt laten vallen. This town needs a symbol, maar ze is nu nog even aan het rondspringen als een kind die een met puppy’s bedekte trampoline cadeau krijgt. </p><p></p><p></p><h3>Zwaartekracht is ook maar relatief<o:p></o:p></h3><p>Zolang de motion controls uitgezet zijn – tenzij je met je controller heen en weer wilt zwaaien – en de speler niet gedesoriënteerd wordt door de ronddraaiende wereld, moet dat gevlieg wel goedkomen. Maar na dik 10 uur blijkt het dat Kat meer zwaartekracht-moves heeft bij gebruik van de zogenaamde Gravity Modes. Ten eerste is er de Luna Mode, waarbij Kat als Neil Armstrong rondspringt; de zwaartekracht is lichter (makkelijker te controleren dus) en met aanvallen als de Wormhole Kick en Gravity Typhoon is deze Mode ideaal voor snelle vijanden. Daarnaast is er nog de Jupiter Mode, waarbij de zwaartekracht een tandje zwaarder voelt en Kat als een echte powerhouse over het speelveld banjert. De Gravity Slide (L2) is in deze Mode het snelst, en ook doen vuistslagen extra pijn – om nog maar te zwijgen over de Micro Black Hole (de special attack) die kan ontstaan. </p><p>Wanneer alle drie de Modes unlockt zijn, begint het plezier pas echt. Veeg omhoog over de touchpad voor Luna Mode, omlaag voor Jupiter Mode en tap in het midden voor Normal Mode; omdat dit zelfs in het heetst van de strijd te doen is, heb je enorm veel manieren erbij gekregen om vijanden compleet af te slachten en als een parkour-pro door ze heen te bewegen. Uiteindelijk krijgt Kat nog één laatste move, waarmee ze de vorm van een panter aanneemt (Gravity Panther) en razendsnel door de lucht kan lopen om schade aan te richten met haar klauwen. En die combat verveelt niet snel; of het nou het rondgooien van humanoids is of het keihard inbeuken op de Nevi, met zo’n scala aan moves en de vrijheid om te vliegen – of sliden, of wat dan ook - waar je wilt, moet je je best doen om niet maniakaal te beginnen te lachen als er weer eens een groep vijanden opduikt.</p><p></p><h3>De avonturen van loopjongen<o:p></o:p></h3><p>Het verhaal bestaat uit 20 missies, met een prima pacing en genoeg variatie om je zo’n 15 uur bezig te houden. In de twee grootste gebieden zijn ook nog eens 45 side-missies verstopt; helaas zijn deze missies ook een van de pijnpunten van Gravity Rush 2. Zo gruwelijk als het is om Superman te doen vergeten en rond te vliegen alsof het niet is, zo vervelend is het om je krachten te gebruiken om aan de bevolking een fucking polaroid-foto te laten zien. Met name de side-missies nemen soms een drastisch saaie wending – foto’s nemen van vrouwen voor een perv, planten water geven met je stasis-field, uitnodigingen uitdelen voor een feestje… -, terwijl andere side-missies je juist uitdagen om creatief te zijn met je krachten en daarmee het spelen meer dan waard zijn. </p><p></p><p>Helaas weet je bij de side-missies nooit waar je aan gaat beginnen, al geldt dat ook voor de main quests. Gravity Rush 2 beroept zich voor een game die intuïtieve vliegmechanieken naar een nieuw niveau tilt íets te vaak op gameplay als ‘praat met de inwoners om info te krijgen’ of ‘toon deze foto aan iedereen tot iemand de locatie erop herkent’ - of zelfs stealth gameplay waarbij je alleen mag lopen - en dat is jammer in een game die je zoveel vrijheid zou moeten geven. Het toevoegen van waypoints zou bij die missies geen slechte zet zijn, al is het alleen om te voorkomen dat ik niet weer 30 minuten naast het verkeerde gebouw mensen sta aan te spreken. Ach, gelukkig kan de frustratie eruit komen bij een van de 15 tot 20 challenge missies: hoewel Wouter nog <a href="https://pu.nl/artikelen/review/gravity-rush-review/">kritiek</a> op ze had bij deel 1, zorgen de verbeterde controls en welkome variatie in rondvliegerij nu voor een paar hele leuke uitdagingen. </p><p></p><h3>With great power…<o:p></o:p></h3><p>...komen graphics om je vingers bij af te likken. Gravity Rush 2 maakt optimaal gebruik van de PS4: de speelwereld is groter dan in deel één, de mysterieuze mijnen (waar gems gefarmd kunnen worden) zijn door de meer dan prima belichtingseffecten nog mysterieuzer, en het uitzicht... O, dat uitzicht. Van dichtbij zijn de textures misschien niet iets om over naar huis te schrijven, maar als je met een stabiele framerate langs honderden huisjes vliegt die gedrapeerd zijn in de kleuren van de ondergaande zon, dan behoort kippenvel wel tot de mogelijkheden. De wereld is hoe dan ook een plaatje: het absurde design – rondzwevende gebouwen, bizarre vormen, gigantische zwaartekrachtsstormen – leent zich fantastisch voor een game waar je in rond kunt vliegen, en in combinatie met de grafische kracht van de PS4 doet het de saaie, vale gebieden uit deel 1 vergeten. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de nieuwe personages en de gruwelijke eindbazen, of de verrassend aanstekelijke muziek, of de Japanse humor uit onverwachte hoeken; de passie van de ontwikkelaars komt bijna uit het beeldscherm zetten, en dat siert de game. </p><p></p><p>Het mag duidelijk zijn dat iedereen die Gravity Rush ook maar een beetje leuk vond deel 2 in huis moet hebben. Ook al is het verhaal gek genoeg niet meer zo interessant, is Gravity Rush 2 in elk ander opzicht een verbetering. Meer moves, meer manieren om je moves te upgraden – gems moeten gemijnd worden en speciale Talismans kunnen gevonden en gecombineerd worden voor specifiekere skill-boosts -, een nóg betere controle over de zwaartekracht en een speelwereld waar je elk hoekje en gaatje van wilt ontdekken. Ja – het is een superheldengame. Het is een JRPG. Het is zelfs een zandbak. Maar boven alles, is Gravity Rush 2 een gigantische bak aan plezier. </p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Gravity Rush 2 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links