
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="2ef4c9a8-5eac-4167-b3de-8ca3321c07a3"><p>Tientallen uren van levellen, jagen en looten heeft me naar dit moment gebracht: ik sta oog in oog met een Thunderjaw, de T-Rex onder de Horizon-robots. Het 'beest' is enorm. Nog niet zo groot dat 'ie een potje worstelen met Godzilla zou overleven, maar hij zou 'm flink in z'n enkels kunnen bijten. Ik bevind me in een soort dungeon genaamd een Cauldron, een van de vele soorten side missions in Horizon Zero Dawn. Dat betekent dat ik net zoveel tijd krijg om dit gevecht voor te bereiden als ik wil, want de Dondermuil zit nog vast in een soort krachtveld. Dus plant ik een shitload vallen neer, zoals ontploffende ballonnetjes en fikbommen, maar ook een web van struikeldraden met m’n Tripcaster, ervoor zorgend dat die robo-dino echt geen plek heeft om veilig te lopen. Ik scan de Thunderjaw nog even op z’n zwakke plekken zodat ik weet waar ik ‘m moet schieten met mijn twee soorten bogen, en dan is het tijd voor actie. Een minuut van gegil, gejank van scheurend metaal, explosies, rondvliegende robo-onderdelen en flitsende lichten later <a href="https://pu.nl/media/video/pu-tv/horizon-zero-dawn-hands-on/" target="_blank" title="Horizon Zero Dawn is moeilijk!">en Aloy is hartstikke dood</a>. Want Horizon Zero Dawn is een open wereld RPG van een zeldzaam soort, eentje waarin je moet oefenen om grotere vijanden te kunnen verslaan en die je daadwerkelijk beloont voor het levellen van je character. Bovendien weet de game na zo’n 40 uur spelen nog steeds m’n mind te blowen, en dat is waar de meeste (open wereld-)games hard in falen.</p><p></p><h3>Horizon Zero Dawn: de sleur slaat in?</h3><p>Meridian is de grootste stad in het land van Horizon Zero Dawn en daar eindigen mijn wittebroodsweken met de game eigenlijk een beetje. Dacht ik eerst nog dat de nieuwste titel van Guerrilla op technisch vlak nagenoeg perfect is, hier begint de framerate moeilijk te doen, zie ik de oranje gloed van de zonsondergang in het water reflecteren terwijl er bergen voor de zon staan en komt het af en toe zelfs voor dat ik ergens in de omgeving vast kom te zitten (dit is nog vóór de day one patch). Ook de main quest-lijn neemt een kleine duik in minder boeiend terrein als ik de Sun King van Meridian -die overigens een redelijk saai personage blijkt te zijn- help met het oplossen van iets dat niet echt heel dringend aanvoelt. Aloy moet de waarheid achter deze post-apocalyptische wereld uitdokteren, mensen! Dit houdt haar alleen maar op!</p><p></p><p>Ik duik maar weer even de side quests in en eerst doe ik eentje die op zich qua verhaalvertelling best boeiend is, maar een eeuwigheid duurt omdat ik letterlijk drie keer over een flink meertje heen en weer moet zwemmen. Gelukkig maakt het einde van de missie, waarin vader en dochter een teder momentje hebben terwijl ik ze stiekempjes bespied, eigenlijk alles goed. Om deze emoties te breken met wat bruut geweld, bestorm ik een bandietenkamp, maar het afmaken van menselijke vijanden is zeker niet het leukste wat je kan doen in Horizon Zero Dawn. De interactie met Nil, een totaal psychotische, maar zeker charmante bandieten-killer, is eigenlijk nog het leukste van deze missies. Wat een gast is dat; weer zo’n voorbeeld van characters die net anders zijn dan je verwacht. Hoe dan ook, in m’n zoektocht naar afleidingen buiten de main story besef ik weer dat Aloy gemáákt is om robots te vernietigen, dus duik ik maar even een Cauldron in. Want op het einde van zo’n missie staat je altijd een episch robo-gevecht te wachten!</p><p></p><h3>Horizon Zero Dawn: minder origineel dan ik dacht</h3><p>Na ongeveer 15 uur spelen kom ik er achter dat Horizon Zero Dawn een stuk minder origineel is dan de eerste indruk wekte. In de basis is het namelijk simpelweg een open wereld-game zoals we er al heel veel hebben gezien, maar dan extreem soepel verpakt waarbij je een stuk minder het gevoel krijgt dat je nutteloze shit aan het doen bent. Maar strip je alle gameplay terug naar het beginsel, dan zie je een Far Cry Primal (door het crafting-systeem en het jagen plus het looten van je prooien) met een snufje Assassin’s Creed (klimmen, sommige side-quests) en heel veel The Witcher 3-achtige zij-opdrachten (zoals het bijzonder vaak volgen van voetsporen om mysteries op te lossen). Maar waar je in een Ubi-sandbox game een saaie toren beklimt om shit op je map te onthullen, moet je in Horizon Zero Dawn een enorme, giraffe-achtige robot met een UFO als hoofd berijden. En voor craften heb je niet alleen de huiden en botten van onschuldige diertjes nodig, maar ook de enorme lading stalen goodies die een robot-beest dropt.</p><p></p><p>Dáár zit de originaliteit in, in dat soort grote en kleine twists. Net zoals in de personages en een aantal van de gebeurtenissen, trouwens, die voor het grootste gedeelte tegen de cliché in gaan doordat de schrijvers voorspelbaarheid vermijden. Zo hoor je al vanaf het begin van de game over een genadige koning die z’n gestoorde vader van de troon heeft gestoten. In elke andere game zou je dit personage juist helpen met het overnemen van de troon, maar in Horizon Zero Dawn krijg je te maken met de nasleep van dit event. Dus ben ik redelijk benieuwd naar dit deel van het verhaal, terwijl ik mezelf klaarmaak om echt een kolere-eind naar het midden van de enorme map te reizen, daar waar de stad van de Sun King gevestigd is…</p><p></p><h3>Horizon Zero Dawn: een open wereld game met uitdagende actie!</h3><p>De eerste keer dat de actie van Horizon Zero Dawn écht indruk maakt, is als ik ruzie krijg met een Sawtooth. Deze robo-baas is een mix van een katachtige en een fucking donderhagedis ofzo, en is zo belachelijk snel dat je Aloy constant moet laten wegrollen. Dit is overigens geen roll die, zoals in Dark Souls, een paar frames aan onkwetsbaarheid heeft, het is simpelweg een manier om de fuck te maken dat je wegkomt. En van constant vluchten gaan robo’s niet dood, dus besluit ik op een gegeven moment maar m’n net verworven Ropecaster uit te proberen. Met dit wapen schiet Aloy razendsnel pijlen met touwen eraan op de vijanden af en zet ze het andere eind vast in de grond, zodat de robots als een soort Gulliver (<a href="%20https://www.tabletmag.com/wp-content/files_mf/gulliverstravelscur.jpg" target="_blank" title="Gulliver">ancient referentie alarm!</a>) in een web ban touwen vastgepind wordt. Heb je genoeg touwen aan ze vastgemaakt, dan vallen de giganten om en kan je een Critical Hit op ze loslaten. Dat is lekker. Zó lekker.</p><p></p><p>Maar het is zeker niet de enige manier om de stalen reuzen te verslaan, want mocht je in een gevecht met meerdere robo’s verzeilen, dan is Ropecasten niet echt een optie aangezien het praktisch onmogelijk is je op 1 vijand te concentreren. Zaak is dan echt te plannen door hun zwakke plekken te bestuderen, maar ook door de routes van de monsters te scannen en daar vallen te plaatsen. Een tactiek die later vast ook voor de grote vijanden gebruikt kan worden, maar zo ver ben ik nog lang niet. De gevechten in Horizon Zero Dawn voelen door de moeilijkheidsgraad en de vele opties enorm origineel, fris en uitdagend aan, net zoals de rest van de game trouwens. Hoewel… ik heb het gevoel dat ik alleen nog maar een introductie gespeeld heb! Maar eerst even afwachten totdat de welbekende open wereld-sleur erin komt sluipen…</p><p></p><h3>Horizon Zero Dawn: just wow</h3><p>M’n eerste stappen in Horizon Zero Dawn zijn niet minder dan kaak-droppend imponerend. Na tientallen jaren van bruine, grijze en zelfs overwegend zwarte games, is het een verademing om een triple-A titel te zien die zóveel bonte kleuren in z’n palet heeft. Zelfs zonder 4K-scherm spat de natuur haar groene versheid van het scherm en lijkt het blauw van Aloy (spreek uit als É-loi) haar kostuum het standaard game-kleurenspectrum met geweld te doorbreken. Laat staan haar rode haar!</p><p></p><p>Over bont gesproken: de personages zijn ook een gemengd gezelschap, letterlijk en figuurlijk, met prachtige kostuums en nog mooiere gezichten. Nee, ras en geslacht lijken niets uit te maken in Horizon Zero Dawn -a beatiful thing- en personages hebben precies genoeg ‘points of articulation’ (beweegpunten in het gezicht, die bepalen hoe realistisch ze emoties tonen) om dankzij subtiele trekjes zeer ‘levend’ over te komen. Een tikje overdreven en theatraal soms, maar mooi genoeg om een beetje van te gaan kwijlen. Sowieso is alles kwijlbaar, van de cutscenes en de belichting tot aan het bizar sterke sound design en de altijd toepasselijke muziek. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen, want dit is nog maar de opbouw. Het zal mij benieuwen of ik na 40 uur nog zo onder de indruk ben!</p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/RRQDqurZJNk" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Horizon Zero Dawn – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links