Tijdens het bijna afgelopen overdaad-aan-vrije-tijd-jaar overwoog ik al een paar keer om Breath of the Wild voor een tweede keer te doorlopen, maar iets hield me tegen. Misschien het idee dat het toch niet zo geweldig zou worden als de eerste keer. Ja, waarschijnlijk was dat het. Wat dat betreft viel de komst van Age of Calamity precies op zijn plek, want die game liet me op heel nieuwe manier van dat geweldige BOTW-universum genieten.
Van de fraaie filmpjes tot de omgevingen met breekbare elementen en van de personages en vijanden tot dat heerlijke geknutsel met de Sheika-krachten, Age of Calamity voelt op heel veel manieren als een verlengstuk van Breath of the Wild. Maar dan, uiteraard, met de gameplay van een Warriors-game.
Eén tegen duizend
De Warriors-games verschijnen al twintig jaar onder titels als Dynasty Warriors, Samurai Warriors, One Piece Pirate Warriors 4 en Dragon Quest Heroes. Al die games drijven op dezelfde machtsfantasie: dat je in je eentje tegen duizend vijanden strijdt – en dat gevecht vrij makkelijk wint. Dat resulteert in gameplay waarin grote groepen vijanden een beetje schoorvoetend in jouw richting bewegen, wachtend op het moment dat jij ze met zwaard, speer of bijl als bossen lappenpopjes door de lucht mept.
Het is wat kolderieke, B-film-achtige gameplay waar ik nooit echt fan van ben geweest, ook niet toen die naar het Zelda-universum werd verplaatst in de éérste Hyrule Warriors-game die in 2014 voor de Wii U verscheen. Gelukkig heeft die typische Warriors-gameplay in Age of Calamity genoeg variatie, Zelda-toevoegingen en epische momenten gekregen om mij wél fan te maken.
Sheikah-krachten
De basis van het vechten is bij alle strijders heel eenvoudig: je drukt een paar keer op Y en dan een paar keer op X om je vernietigende combo’s uit te voeren. Bij een grotere vijand kun je ook dodgen om de tijd te vertragen en vervolgens een flitsende sprintaanval op hem uit te voeren. Bij die grotere vijanden verschijnt soms ook een zeshoekige zwakkeplekmeter: als je die helemaal kapot hebt geramd kun je een spectaculaire zwakkeplekaanval uitvoeren, met slopende resultaten.
Tot zover nog niet zoveel nieuws onder de zon. Maar nu komen de Sheikah-krachten. Elk personage kan de vier Sheikah-krachten vanaf het begin al gebruiken, en vijanden dus met ijs, afstandsbommen, stasis en magnesis te lijf gaan. Tel daarbij de magische krachten die je met staven kunt gebruiken en de invloed die je met al die magische krachten op je omgeving kunt uitoefenen op, en je zult al snel helemaal opgaan in een creatieve manier van vechten die heel sterk doet denken aan de manieren waarop je (groepen) vijanden in Breath of the Wild uitschakelde.
Verlengstuk
Gebruik bijvoorbeeld eens stasis op een ronddraaiende vijand om hem uit zijn evenwicht te brengen. Of gebruik stasis op een vijand die zijn zwakkeplekmeter blootgeeft voor meer tijd om die leeg te rammen. Plaats een ijsblok om een aanstormende vijand te bevriezen. Of bevries het water waar vijanden doorheen lopen om ze te treffen. Gebruik magnesis om metalen wapens van vijanden af te pakken en op henzelf te gebruiken. Of gebruik magnesis om een metalen kist uit de omgeving te pakken en deze als een knots door je vijanden te zwiepen. Gebruik ook eens je vuurstaf om gras in de brand te steken, of bommen om gebarsten bomen te breken.
Stel je daarbij eens voor dat je dit doet in van die prachtige, tekenfilmachtige omgevingen die zeer getrouw zijn overgenomen uit Breath of the Wild, tegen enkel vijanden uit Breath of the Wild (dus van het type Moblin, Chuchu, Lynel, Guardian Wizzrobe, Guardian en Yiga), en je begrijpt dat het voor mij heel erg voelde dat ik een verlengstuk van Breath of the Wild speelde. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het verhaal en de personages.
Verhaal en personages
Er zitten in Age of Calamity meer filmpjes en meer verhaal dan in alle andere Zelda-games bij elkaar. En het verhaal is dan ook nog eens behoorlijk cool. De game speelt zich honderd jaar vóór de gebeurtenissen in Breath of the Wild af en vertelt over hoe verschillende volken samenkomen en ten strijde trekken tegen de legers van Ganon om de rampspoed te voorkomen waar we in Breath of the Wild mee te maken kregen.
Dat leidt uiteindelijk tot epische gevechten die doen denken aan de grootste veldslagen uit de Lord of the Rings- en Hobbit-films. Wat personages betreft: door hun unieke movesets maakt het écht een groot verschil welk personage je kiest. Zo kan Zelda alleen magische aanvallen gebruiken, zal je met Revali grotendeels vliegend en pijlen vurend je combo’s uitvoeren en kan Urbosa bliksemkracht opladen om haar wervelende zwaardcombo’s meer kracht te geven. Dan verschilt de manier waarop alle personages hun vier Sheikah-krachten gebruiken ook nog eens op subtiele, maar niet onbelangrijke manieren.
Dit alles zorgt ervoor dat de gameplay eigenlijk nooit saai wordt, want je kunt altijd weer je ‘main’ laten rusten en een ander personage kiezen om mee te levelen, nieuwe krachten voor vrij te spelen en ‘goed’ mee te worden.
Te veel BOTW?
Nóg een aspect waarin Age of Calamity het gevoel van Breath of the Wild goed weet te vangen: de enorme verscheidenheid aan dingen om te doen die op de overbekende landkaart verschijnt, en de vrijheid om te kiezen in welke volgorde je die dingen wilt doen.
Inmiddels heb ik de hoofdcampaign uitgespeeld (in zo’n twintig uur), maar ook daarna blijven de icoontjes van onvoltooide missies op de kaart fonkelen en verschijnen er na elke voltooide missie weer nieuwe icoontjes. Dus ik ben naar verwachting nog wel vijftig, zestig uur zoet met die game, ook al begint het me wel wat tegen te staan dat ik steeds dezelfde vijanden (maar dan in andere kleuren en samenstellingen) moet verslaan. Wat dat betreft is het niet alleen fijn, maar ook wel een beetje jammer dat de game zich, voor zover ik dat nu kan beoordelen, tot content uit het Breath of the Wild-universum beperkt.
Tot op heden zijn al mijn vrijgespeelde personages ook uit dat Breath of the Wild-universum afkomstig, terwijl ik hoopte dat ik ondertussen toch óók wel met Midna, Young Link, Tetra of Zant kon knokken. Maar goed, over een tevéél aan Breath of the Wild is het moeilijk klagen.
Opmerkingen