Dit is een ingekorte versie van de Hyrule Warriors review uit PU #250, die volgende week in de winkels ligt.
Haters zullen zeggen dat Musou-games saai en eentonig zijn omdat je ‘alleen maar button-bashend bezig bent met het doodhakken van duizenden soldaten’, maar die snappen het gewoon niet. Zij zien niet in dat de uitdaging niet ligt in de kunstmatige intelligentie van de vijanden (die is er niet) maar in het zo effectief mogelijk schoonvegen van een level. Heerlijk, drieduizend man vernietigen binnen tien minuten.
Zo ook in Hyrule Warriors, een game die het Dynasty Warriors concept toepast op de franchise van The Legend of Zelda. En dat werkt subliem, want fantasy-wereld Hyrule leent zich perfect voor de over de top Warriors-gameplay waarin één mannetje met zijn speer zo hard om zich heen slaat dat vijftig vijanden het loodje leggen en lichtstralen het slagveld vullen.
Ravage
Elk level is vergelijkbaar: je verovert vestingen door honderden vijanden af te slachten en uiteindelijk hun generaal te spietsen.
Ondertussen verdedig je je eigen vestigingen door op de juiste plekken in het level te vechten en de juiste combo’s in te zetten.
Staat er een groep vijanden in een lange rij tegenover je? Dan doe je die combo die eindigt in een destructieve renanimatie, zodat je ze als bowlingpinnen omver kegelt. Staan ze om je heen? Dan is de klassieke spin-attack de slimste optie. En sta je tegenover een baas? Dan ontwijk je zijn aanvallen, wacht je op een opening en geef je hem een critical hit-tegenaanval. En dit proces herhaal je een keer of honderd... wat eentonig klínkt maar het zeker niet is, omdat elke confrontatie anders is.
Soms moet je op tactische wijze subwapens gebruiken, en soms moet je een keuze maken tussen het doden van een minibaas of toch naar een vesting rennen die op het punt staat overgenomen te worden.
Hyrule Warriors is keuzes maken... en vervolgens een ravage aanrichten met je favoriete Zelda-personage.
Combat
Hyrule Warriors is een geweldige game, of beter gezegd, het is een geweldige Musou-game, maar is het ook een fenomenale Zelda-game?
Niet helemaal. Hyrule wordt uiteindelijk toch ‘slechts’ gebruikt als strijdtoneel. Oftewel: qua gameplay is dit bijna honderd procent een Musou-game; het Zelda-gedeelte is eigenlijk voornamelijk esthetisch. En hoewel dat prima is, zorgt dit ogenschijnlijk gebalanceerde gebruik van de franchises er wel voor dat je je continu zult afvragen hoe deze game zou hebben uitgepakt als de Zelda-franchise ook wat meer tot uiting kwam in de gameplay.
Begrijp me niet verkeerd, de snelle, immense Musou-actie is verslavend, maar kan tijdens lange sessies toch ietwat herhalend worden. De game probeert dit te omzeilen door de actie op te breken, maar het verandert niets aan het feit dat het spel vrijwel geheel bestaat uit combat. Geweldige, snelle combat, dat wel, maar toch.
Potentie
Hyrule Warriors doet vrijwel niets fout, maar de legendarische Zelda-momenten zijn gewoon iets minder talrijk dan de toffe Warriors-momenten... en ik had het liever andersom gezien.
Dat gezegd hebbende, hoop ik dat iedereen dit spel haalt. De Musou-fans omdat dit een uitstekende toevoeging vormt aan een uniek genre, en de Zelda-fans omdat de game een feest van herkenning is.
En als je beide franchises nog nooit hebt aangeraakt? Dan is dit de ultieme introductie aan een ondergewaardeerd subgenre én aan een fictieve wereld waar gamers al bijna drie decennia verliefd op zijn.
Opmerkingen