Luigi's Mansion 3 - Review

Dit is een aangepaste versie van de review die je kan vinden in PU 12 (vanaf 19 november in de winkels).

De eerste Luigi’s Mansion verscheen ‘in plaats van een echte nieuwe Mario’ in 2001 als debuutgame voor de GameCube. Helaas was die game toen wat te klein en eenvoudig om het gemis van een echte nieuwe Mario te doen vergeten.

De tweede Luigi’s Mansion verscheen in 2013 en maakte de potentie van ‘Luigi met een stofzuiger op spokenjacht in een oud landhuis’ wél waar door dit concept over de volle breedte uit te smeren met veel meer spoken, puzzels en gameplay-variatie dan de voorganger, in niet één maar vijf landhuizen.

En daarmee was de rek van het concept er ook wel uit. Dacht ik. Maar toen ontving ik Luigi’s Mansion 3.

Vijftien verdiepingen

De valkuil om een uitgebreidere versie van Luigi’s Mansion 2 (Nu nog meer spookhuizen!) te maken heeft Nintendo slim ontweken, en dat blijkt al tijdens het openingsfilmpje.

Luigi, Mario, drie Toads en prinses Peach toeren met een bus naar hun vakantiebestemming: geen spookhuis maar een luxe hotel dit keer. Maar daar blijkt het natuurlijk wél te spoken. Iedereen behalve Luigi wordt opgesloten in een schilderij, en Luigi krijgt van Professor E. Gadd een nieuwe, nóg betere stofzuiger om mee op spokenjacht te gaan.

Mmmm, nu ik dit zo tik, klinkt het toch wel weer heel erg als een uitgebreidere versie van Luigi’s Mansion 2. Maar zoals gezegd is het gelukkig geen versie met tien mansions maar met één hotel geworden. Een hotel met vijftien verdiepingen en elke verdieping heeft een compleet eigen, vaak knotsgek thema. Zo is er een fitnessverdieping, een museum-met-dino-expo-verdieping en … nou ja, het is natuurlijk het leukste om het allemaal zelf te ontdekken. Daar draait deze derde Luigi in feite ook om: dingen ontdekken. En daarvoor heb je meer mogelijkheden dan ooit.

Feilloze logica

Juist door de vele mogelijkheden om dingen te ontdekken, liep ik tijdens mijn eerste uren in de game nog weleens vast. Ik begon in elke kamer maar wat lukraak te zuigen en flitsen tot ik echt niet meer verder kon en dan nog maar eens wat andere dingen probeerde. Maar spelenderwijs begon ik de feilloze logica te doorzien waarmee puzzels en omgevingen zijn opgebouwd.

Zie je iets dat open kan? Bijvoorbeeld een kast of een kist? Ga erbij staan en druk op X om het te openen. Zie je iets dat kan draaien? Bijvoorbeeld een wiel of propeller? Je moet eraan zuigen of ertegen blazen. Zie je iets met een opmerkelijk vlak stuk? Je moet je plopper ertegenaan schieten en aan het touwtje van de plopper zuigen om het naar je toe te trekken. Zie je een groen lampje? Gebruik je flitslamp om het te triggeren. Zie je iets breekbaars of wankels? Gebruik je sprong om het kapot te maken of om te stoten. Lijkt er ergens iets te ontbreken? Gebruik je UV-lamp om het zichtbaar te maken. Zie je een rooster of tralies waar Luigi niet doorheen kan? Je moet je uit slijm gebouwde tweelingbroer Gooigi tevoorschijn toveren en met hem erdoorheen gaan. Zie je iets wat van stof is gemaakt? Zuigen. Losliggende dingen? Zuigen. Iets wat kan rollen? Zuigen. Een bal aan een touw of ketting? Zuigen.

En natuurlijk heb je die stofzuiger in de eerste plaats gekregen om spoken op te zuigen.

Hengelen en slammen

Je hebt de standaard spoken in rood, geel en blauw. De gele vluchten snel, de rode moet je van voren flitsen en van achteren zuigen (ik kan er ook niets aan doen). De blauwe zijn het makkelijkst, al dragen ze soms maskers of zonnebrillen om zich tegen je flitsen te beschermen.

Net als in eerdere Luigi-avonturen voelt het opzuigen van de spoken weer een beetje als hengelen, waarbij je Luigi tegengesteld aan de beweegrichting van het spook moet bewegen om het binnen te halen. Is dat ver genoeg gelukt, dan kun je dit keer het spook op de grond - of andere spoken - ‘slammen’, wat de spokenjacht een welkome en lekker voelende extra dimensie geeft.

Uiteraard zijn er ook weer vele speciale, eenmalige spoken die als minibazen en eindbazen functioneren en elk een eigen aanpak verlangen. Ook daarbij kun je de regels uit mijn vorige alinea weer als richtlijn nemen. Zie je bij de eindbaas iets dat kan draaien? Een opmerkelijk vlak stuk? Een rooster of tralies waar Luigi niet doorheen kan?

Het puzzelen in Luigi’s hotel blijft tot het einde leuk doordat de game enerzijds steeds nieuwe dingen op je pad schuift, en anderzijds trouw blijft aan zijn eigen, inherente logica.

En uiteraard wordt daarbij de kracht van de Switch gebruikt voor de fraaiste vormgeving ooit van een Luigi-avontuur.

Geestkat

Vergaap je maar eens aan de vele details in de volgepakte omgevingen, en hoe heerlijk chaotisch alles door elkaar vliegt wanneer je als een malle begint te zuigen. Sta ook eens stil bij de overtuigende manieren waarop water, stoom en wapperende stoffen in beeld worden getoverd. En let eens op de gezichtsuitdrukkingen van Luigi, bijvoorbeeld tijdens de vele korte filmmomentjes, zoals bij het betreden van een nieuwe kamer, of bij een onverwachte gebeurtenis.

Er zijn best veel van die onverwachte gebeurtenissen die je missie soms heerlijk in de war gooien. Opeens gaat een geestkat er bijvoorbeeld vandoor met het zuurverdiende liftknopje naar de volgende verdieping. Of de kaart van een verdieping blijkt niet meer te kloppen.

De verdiepingen zijn ook écht heel erg verschillend van elkaar, en niet alleen qua thema en uiterlijkheden. Neem bijvoorbeeld die filmstudio-verdieping die ik in mijn preview al noemde. Die verdieping is eigenlijk één grote puzzel die je moet oplossen door als Luigi verschillende filmpjes met Gooigi op te nemen en voorwerpen van het ene decor naar het andere te brengen. Klinkt niet echt als iets wat je in eerdere Luigi Mansions hebt meegemaakt, toch?

Sommige verdiepingen, zoals die museum-met-dino-expo-verdieping, hebben maar een stuk of vier kamers. Andere veel meer. Je weet nooit precies wat je te wachten staat. En dus is het altijd weer cool, als de liftdeuren open gaan, en je voor het eerst een nieuwe verdieping mag betreden.

Onvergelijkbaar

Ik heb er 15 uur over gedaan, om deze derde Luigi’s Mansion uit te spelen. Dat maakt de speelduur ongeveer even lang als die van Luigi’s Mansion 2, maar dit derde deel biedt binnen die tijdspanne wél veel meer variatie, verrassingen en, gewoon, vermaak.

Tot het eind bleef ik genieten van de gevechten met spoken, nieuwsgierig naar wat ging komen, en voelde ik me verwend door de rijkdom aan details om in op te gaan en aan te zuigen.

Door hun beperktere opzet zullen Luigi’s avonturen misschien wel nooit zo groots en grandioos voelen als een nieuwe Mario of Zelda, maar door diezelfde beperktere opzet is de Luigi-gameplay wel uniek en onvergelijkbaar met die van welke andere game dan ook. En dat maakt deze derde en beste Luigi’s Mansion dan ook net zo goed als een nieuwe Mario of Zelda. Verplichte kost voor elke avontuurlijk ingestelde Nintendo-fan.