Mario Golf: Super Rush review (Switch) – Vanwaar die haast?

Pfff, alweer een Mario Golf-game. Dat was zo’n beetje mijn eerste gedachte toen Mario Golf: Super Rush amper een half jaar geleden werd aangekondigd. De vorige Mario Golf, World Tour voor de 3DS, lag namelijk nog heel vers in mijn geheugen. Maar volgens het internet stamt die game uit 2014, dus is die World Tour alweer zeven jaar oud. Volgens datzelfde internet is de laatste Golf-game die je op tv kon spelen zelfs nog tien jaar ouder: Mario Golf: Toadstool Tour verscheen in 2003 voor de GameCube.

Dus, oké, het werd eigenlijk wel weer eens tijd dat de serie van zolder werd gehaald om hem op te poetsen en uit te breiden voor een - deels - nieuw publiek dat kan ervaren hoe leuk en ontspannend een potje Mario Golf kan zijn. En de spelers van vorige Mario Golf-games terug kunnen keren naar de goede tijden die ze met vorige Mario Golf-titels beleefden.

Mijn beste Mario Golf-herinneringen? Nou… nou, nou, (krakerige opa-stem) die gaan ver terug hoor, mijn kind. Helemaal tot aan 1985, toen ik als 15-jarig knulletje Golf speelde op de NES. Ik weet nog dat ik er veel plezier aan beleefde, om rekening houdend met afstand, wind en terrein de beste club selecteren, en vervolgens met de juiste timing een paar keer op de A-knop drukken om de bal zo zuiver mogelijk richting de hole te meppen. En ja, dat mollige, besnorde personage waar ik dat in die 8-bits-game mee deed moest toch echt Mario voorstellen.

De eerste golf-titel van Nintendo die ook echt Mario Golf heette, verscheen in 1999 voor de N64, en van die titel herinner ik vooral dat er wat leuke uitdagingen waren waarin je de bal door ringen moest slaan én dat ik de game vele avonden met mijn toenmalige vriendinnetje speelde. Maar mijn beste Mario Golf-herinneringen stammen toch echt uit Mario Golf: Advanced Tour, de eerste Mario Golf die was opgezet als een rpg en daardoor veel langer leuk en uitdagend bleef dan je van een singleplayer-golfervaring zou verwachten. Het zal je daarom niet verbazen dat ik mijn eerste avondjes in de nieuwste Mario Golf voornamelijk in de rpg-stand doorbracht.

Net als in de handheld Mario Golf-titels - Advance Tour (2004, GBA) en World Tour (2014, 3DS) - is ook de rpg-avontuurstand van Super Rush weer fors van opzet. Anders dan de titel Mario Golf suggereert kun je hierin niet met Mario of ander personages uit het Paddenstoelenrijk spelen, maar moet je een Mii-personage selecteren of speciaal voor deze stand aanmaken. Dit personage begint als groentje met alle stats op nul, maar uiteraard kun je spelenderwijs in level stijgen voor het verdienen van ervaringspunten die je kunt toewijzen aan vijf vaardigheden: slagkracht, energie, snelheid, balcontrole en spin. Die ervaringspunten verdien je door deelname aan toernooien, oefeningen en speciale uitdagingen, net als de munten die je kunt uitgeven aan allerlei kledingstukken die niet alleen een nieuwe look maar ook spelvoordelen opleveren, bijvoorbeeld door de duur van je sprint te verlengen of ervoor te zorgen dat je geen snelheid verliest als je door de rough rent.

Misschien verbaast het je een beetje dat er over dingen als snelheid, rennen en sprinten wordt gesproken, aangezien Golf natuurlijk zo’n beetje de enige sport is waarbij je juist níet hoeft te rennen. Maar aan die traditie maakt Super Rush een einde, zoals die subtitel al aangeeft. Terwijl je in zo’n beetje alle andere golf-games – in elk geval in alle andere Mario Golf-games – na het putten van een hole automatisch naar de start van de volgende hole wordt verplaatst, moet je in Super Rush onder de noemer Speed Golf zelf steeds achter de geslagen bal aan rennen om hem een volgende keer te kunnen slaan.

Zo zijn er in de rpg-stand (die je trouwens uitsluitend solo kunt spelen) zogenaamde Cross Country-uitdagingen die je – bijvoorbeeld – uitdagen om 9 holes te maken met maximaal 40 slagen, waarbij je steeds twee minuten de tijd krijgt om hollend en sprintend je bal te bereiken en een volgende slag te maken. Omdat je daarbij ook te maken hebt met verschillende hoogtes, steile rotswanden waar je niet tegenop kunt lopen en wervelwinden die zowel je bal als jouw personage omhoog kunnen blazen, ontstaan uitdagingen zoals je die nog nooit in een golfspel bent tegengekomen. Aparte, best leuke maar ook wat rommelige en repetitieve uitdagingen die me wel vermaakten maar nooit helemaal overtuigden. Ze maakten me wel nieuwsgierig naar de rol die de Rush-aspecten zouden spelen in de multiplayer-varianten, waaronder zelfs twee gloednieuwe gamemodes die helemaal om snelheid draaien.

De vorige op tv speelbare Mario Golf verscheen in 2003, toen waren mijn kids nog niet eens verwekt, laat staan geboren. Maar tegenwoordig zijn mijn jongens 11, 13 en 14, dus hadden ze er wel zin in, toen we ons rond de tv verzamelden voor wat potjes Speedgolf en Vlaggenjacht. En toen kwam dé grote teleurstelling van de nieuwste Mario Golf: we konden hem niet met zijn vieren spelen!

Geloof het of niet, Speedgolf kan slechts met twee personen op hetzelfde systeem gespeeld worden. Wil je het met drie of vier spelers spelen? Dan moet je online gaan, of een tweede systeem toevoegen. Of met vier Switch-systemen via draadloze communicatie samenspelen. Maar hoe je het ook wendt of keert: per systeem kan slechts met twee personen op een gesplitst scherm gespeeld worden.

En eigenlijk was de multiplayerfun die we dachten te gaan beleven met die vaststelling ook alweer voorbij. ‘Gaan jullie maar even wat anders doen’, zei ik tegen de twee zonen die dus niet mee konden doen. ‘Nee’, zeiden ze, ‘we kijken wel mee’. Dus keken ze mee, en al snel naar hun telefoons, terwijl ik met mijn oudste zoon Speedgolf probeerde.

Bij Speedgolf kun je kiezen uit twee varianten: Meeste punten of Snelste tijd. Kies je voor ‘Meeste punten’ dan krijg je een vrij gebruikelijke golfervaring, met als enige verschil dat je steeds een beetje moet haasten vanwege de beperkte tijd die je krijgt om je ballen te slaan.

Interessanter wordt het als je kiest voor ‘Snelste tijd’, waarbij je echt moet racen om te winnen, maar uiteraard ook nauwkeurig moet blijven slaan, aangezien elke slag 30 seconden aan je totaaltijd toevoegt.

Het wordt allemaal nog wat hectischer als je kiest voor Vlaggenjacht, eigenlijk een derde variant van Speedgolf, waarin je binnen een arena zo snel mogelijk zoveel mogelijk van de holes moet maken, terwijl je tegenstanders hetzelfde proberen en gemaakte holes verdwijnen. Tel daarbij de bewegende hindernissen, turbotegels en special moves die personages kunnen uitvoeren op, en er ontstaat een gezellige multiplayer-party-chaos die ik heel graag eens met vier spelers zou beleven – maar dat kan dus alleen online of met extra systemen.

De Switch wordt in mijn huishouden héél veel gebruikt als multiplayer-fun-machine, maar daar gaat deze Mario Golf geen rol in spelen. Want als we met vier of meer mensen zijn en iemand na een paar heerlijke potjes Smash, Kart, PuyoPuyo Tetris, Duck Game en/of TowerFall voorstelt om Mario Golf op te starten voor een potje twee-speler-vlaggenjacht, wordt die persoon geheid uitgejouwd en misschien zelfs in elkaar geslagen.

Gelukkig bevat Super Rush wel degelijk een spelstand die je met vier spelers op hetzelfde systeem kunt spelen: Standaardgolf. Daarin kun je om de beurt de bal slaan, zoals dat in de meeste golfspellen gebruikelijk is. Dat werkt zelfs met een enkele controller!

Maar goed, geen gekke Rush-elementen of party-fratsen dus in de standaardstand, maar gewoon een golfervaring zoals ik die 36 jaar geleden op de NES ook al beleefde, waarin je dus rekening houdend met afstand, wind en terrein de beste club moet selecteren, om vervolgens met de juiste timing een paar keer op de A-knop te drukken om de bal zo zuiver mogelijk richting de hole te meppen.

Nou doe ik de game wel een beetje tekort door dit zo neer te zetten, want deze oerkern van virtueel golf heeft in Super Rush op subtiele manieren zijn beste vorm ooit gekregen.

Eigenlijk draait het bij het maken van elke slag om twee dingen: het aflezen van informatie, en het maken van een slag die zo goed mogelijk op die informatie is afgestemd. Nou maakt Super Rush met name dat aflezen van informatie makkelijker en intuïtiever dan ooit met een slagmeterbalkje dat breder wordt naarmate de kans op onnauwkeurigheid toeneemt, en meebuigt met hellingen, zodat je in één oogopslag kunt inschatten hoe je de kromming van je slag moet compenseren om de bal bij de hole te krijgen.

Wie dieper wil gaan, kan ook op de R-knop drukken voor uitgebreide, geavanceerd voelende scans van terrein, hoogteverschillen en meer. Bij het daadwerkelijk wegmeppen van de bal kun je nu ook wat handige extra dingetjes gebruiken, waarvan ik met name het verdómd handige superbackspin even wil noemen: druk op het hoogste punt van de slagbalk twee keer snel op de B-knop om ervoor te zorgen dat de bal na landing nauwelijks verder rolt.

Dus wat je ook van Speedgolf en Vlaggenjacht mag vinden, gewóón golfen werkt in Super Rush gewoon supergoed – en als je het niet erg vindt om om de beurt te spelen, kun je er ook nog eens met vier spelers op hetzelfde systeem van genieten!

Al met al is het best moeilijk, of eigenlijk onmogelijk, om over Mario Golf: Super Rush een eenduidig oordeel te vellen. Het gewone golfen is geweldig, maar dat rennen van de ene naar de andere hole voelt weinig bijzonder en een beetje geforceerd – zo van, tja, we moesten toch iets nieuws aan die oude golfformule toevoegen.

In de speltypen Speedgolf en Vlaggenjacht komt het Rush-aspect het best tot zijn recht, maar dat je die games niet gewoon met vier spelers op een gesplitst scherm kunt spelen is belachelijk en verpest in één klap zo’n beetje alle party-potentie.

De banen zelf zijn cool, uitdagend en talrijk, alleen zijn de typische Mario-hindernissen als kanonnen, piranha-planten en thwomp-blokken er zo schaars en nietszeggend aan toegevoegd, dat je je best moet doen om er hinder van te ondervinden.

Het aanbod van zestien speelbare personages is prima, maar eigenlijk is het wel jammer dat die allemaal meteen al beschikbaar zijn: het was leuker geweest als je de helft moest vrijspelen door ze stuk voor stuk te verslaan, of iets in die strekking.

De speciale slagen die personages kunnen uitvoeren kunnen van pas komen om andere spelers lekker te irriteren, alleen lijken ze niet in evenwicht: de speciale slag van Peach (blaast andere ballen weg tijdens de vlucht) heb ik bijvoorbeeld op geen enkele manier kunnen benutten, aangezien de ballen van andere spelers niet in de lucht hangen maar op de grond liggen.

En zo slepen veel interessante en sterke punten van de game ook wel weer wat zwakkere punten met zich mee.

Het mooie is dat de basis-golfervaring die Super Rush biedt gewoon staat als een huis. En dus is deze nieuwe Mario Golf zeker een welkome uitgave, zo’n achttien jaar na de vorige op tv speelbare Mario Golf, waarmee een nieuw publiek kan ervaren hoe leuk en ontspannend een potje Mario Golf kan zijn. Haal de game dáárvoor in huis, en voor de uitgebreide singleplayer-rpg-ervaring. Dan zie je wel wat jij van de toegevoegde Rush-aspecten vindt.