
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="7ab53bd4-d0a9-4b09-8070-a26259515fb0"><p class="tekst">Super Mario RPG verscheen in 1996 in Japan. De game was grotendeels ontwikkeld door Square, die van de Final Fantasy serie, maar dan onder sturende leiding van Nintendo’s Shigeru Miyamoto, die van de Mario serie. Super Mario RPG had net als andere RPG’s uit die tijd turn-based battles, maar dan wel met een vernieuwend element: de timed action commands. Wat erop neerkwam dat je tijdens de menugevechten met de juiste timing op knoppen moest drukken om aanvallen te versterken of jezelf te verdedigen.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst">Helaas is Super Mario RPG nooit in Europa verschenen, en is er ook nooit een direct vervolg gekomen. Nou is dat laatste ook weer niet zo erg, want indirect heeft Super Mario RPG wel geleid tot twee complete series: die van Paper Mario en Mario &amp; Luigi. Om de cirkel even rond te maken, komen deze twee series weer samen in Mario &amp; Luigi: Paper Jam Bros.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><h3 class="tekst">Flinterdun excuus</h3><p class="tekst">De game begint als een Mario &amp; Luigi-game, totdat de klunzige Luigi een boek laat vallen waardoor de platte personages uit Paper Mario in de ‘ronde’ wereld van M&amp;L verschijnen. Het verhaal is dus eigenlijk niks meer dan een flinterdun (ha!) excuus om de twee werelden bij elkaar te brengen. Maar goed, Mario’s RPG’s hebben nooit bekend gestaan om hun briljante verhalen. En het samenkomen van de twee werelden levert in elk geval wél leuke momenten en dialogen op.</p><p>Denk aan de papieren Bowser en ronde Bowser die erover ruziën wie de echte is. Denk aan papieren Toads die helemaal overstuur zijn nu ze plotseling in een driedimensionale wereld zijn beland. Denk aan de twee prinsessen die onderling grapjes maken over het feit dat Mario ze altijd moet redden.</p><p></p><p></p><h3>Trioaanvallen</h3><p class="tekst">Speltechnisch leidt de samenvloeiing van twee werelden uiteraard ook tot de nodige vernieuwingen. Om te beginnen bestaat je team dit keer uit drie personages: Mario, Luigi en Paper Mario. De ‘ronde’ Mario loopt altijd voorop, gevolgd door de andere twee. Je kunt de drie los van elkaar, maar ook als trio laten springen. Als je na zo’n triosprong de stick in een richting gedrukt houdt, zullen de broers rennen en blijven rennen. Dat is niet alleen handig om ze vlot door de wereld te verplaatsen, het is ook vereist bij sommige alleraardigste uitdagingen in de buitenwereld, waarin je bijvoorbeeld Nabbit moet achtervolgen of papieren Toads moet opjagen.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst">Zoals sinds Super Mario RPG gebruikelijk is, laat je je personages om beurten met timed action commands aanvallen en verdedigen, maar er zijn ook speciale dubbelaanvallen met twee personages en trioaanvallen met drie personages. Zo’n trioaanval verplaatst je team naar een andere omgeving, waar ze de vijand bijvoorbeeld met tennisballen moeten raken of als een vlieger de lucht in moeten trekken. Ook wel aardig: papieren Mario’s hebben ‘t vermogen zichzelf te kopiëren en aldus hun aanvallen te vermenigvuldigen. Genoeg opties dus tijdens gevechten. En dan kun je er ook nog eens gevechtskaarten en amiibo bij gebruiken.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><h3 class="tekst">Gevechtskaarten</h3><p class="tekst">Laten we beginnen met het leukste, de gevechtskaarten. Dat zijn verzamelbare kaarten die bijvoorbeeld je aanvalskracht versterken, of zorgen dat je meer munten krijgt. Als je geen zin hebt om alweer een clubje Koopa’s te verslaan, tik je gewoon even op een kaart die alle vijanden dertig punten schade toebrengt. Dat schiet op. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Dan nu een aspect was me wat minder bevallen is: het amiibo gebruik. Je kunt amiibo’s van Mario, Luigi, Toad, Bowser, Yoshi en Peach registreren om personagekaarten te krijgen die ongeveer hetzelfde werken als de gevechtskaarten. Het mindere is dat je elke keer als je zo’n personagekaart wil gebruiken, je je amiibo tegen het scherm van je New 3DS moet houden. Of, erger nog, in het geval van een ‘oude’ 3DS of 2DS, dat poppetje om zo’n ronde reader moet zetten en daar contact mee moet maken. Dat maakt het amiibo aspect gewoon te omslachtig om na één keer uitproberen nog vaker te gebruiken. En het voelt ook een beetje dubbelop, dat het spel twee van die kaartsystemen heeft die beide eigenlijk een beetje op cheaten neerkomen.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><h3 class="tekst">Cosmetisch</h3><p class="tekst">Er zijn naast genoemde vernieuwingen best veel andere dingetjes aangepast om Mario’s nieuwe RPG een fris gevoel te geven. Zo kun je bij vijanden nu zien welk level ze zijn, is het ‘level up’-systeem iets veranderd, zijn er een soort achievements toegevoegd, kan papieren Mario door smalle spleten bewegen, en kunnen de drie broers hun krachten bundelen om bijvoorbeeld heel hard met een hamer op een rotsblok te slaan of een brug over een gat te trekken.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst">Op papier (ha!) klinkt dit allemaal heel anders en vernieuwend, maar omdat de meeste vernieuwingen minimaal/vooral cosmetisch van aard zijn, voelde de totaalervaring toch wel weer heel erg hetzelfde als in eerdere Mario-RPG’s. Of je nu met twee of drie poppetjes met de juiste timing op knoppen drukt om op Goomba’s te jumpen, dat maakt natuurlijk niet zoveel uit. En die triogevechten vond ik eerlijk gezegd wat te omslachtig om vaak te gebruiken.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><h3 class="tekst">Herhalingsoefening</h3><p class="tekst">Mijn favoriete Mario-RPG’s zijn Mario &amp; Luigi: Bowser’s Inside Story en Paper Mario: The Thousand-Year Door. Dat niveau wordt door de laatste delen in de Mario &amp; Luigi en Paper Mario serie helaas niet gehaald. En ook niet door Paper Jam Bros. Begrijp me niet verkeerd: de game doet eigenlijk alles wel goed, heeft een lekker vlot tempo en weet de samenkomst van de twee series hier en daar leuk uit te buiten. Maar tegelijkertijd voelt Paper Jam Bros. een groot deel van de tijd als een herhalingsoefening.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst">Dat komt ook wel een beetje doordat - anders dan in de vorige drie Mario &amp; Luigi’s - er dit keer geen andere wereld (zoals het verleden, Bowser’s binnenwereld of een droomwereld) is om naartoe te reizen, waardoor Mario blijft hangen in het overbekende Mushroom Kingdom, inclusief de voorspelbare boswereld, woestijnwereld en ijswereld. Begrijp me niet verkeerd, dat zijn nog steeds plaatsen waar ik graag kom, net als dat de beproefde Mario RPG-gameplay me nog steeds goed bevalt, maar ik kan toch niet heen om het feit dat voor mijn gevoel de klad (ha!) een beetje in Mario’s RPG-avonturen begint te komen.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Mario & Luigi: Paper Jam Bros. - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links