Marvel's Spider-Man 2 (PS5) review – Veilig vervolg en vetste Venom-videogame
Met het reviewen van grote games komt veel verantwoordelijkheid kijken, dat beseft Wouter als geen ander. Daarom neemt hij de bespreking van Marvel's Spider-Man 2 even serieus als Venom het eten van hersenen... en chocola.
Begin jaren 90 besteedde ik zo goed als al mijn zakgeld aan het stiekem kopen van comics, met name die van de X-Mannen en Spektakulaire Spiderman (ja, met een k en zo schrijf je Spider-Man niet). Ik verstopte deze boekjes van Junior Press in de mouwen van de jassen die aan de kapstok hingen, dronk netjes een kopje thee met m'n moeder, haalde de buit uit z'n schuilplaats en rende naar boven om te verdwijnen in de wereld van Marvel.
Op zo'n goede, sneaky comic-dag maakte ik ook voor het eerst kennis met Venom. Spider-Man keerde terug van de ‘Geheime Oorlogen' - een evenement waar helaas geen comics van in de Bruna lagen dus die alleen in mijn fantasie plaatsvond - en was in het bezit van een mysterieus nieuw kostuum. Dat was het begin van een reeks enorm spannende en zelfs choquerende gebeurtenissen, beginnend met Spider-Man die door de invloed van het symbiotische pak langzamerhand veranderde in een... schurk?! Weinig in m'n leven had me kunnen voorbereiden op deze schok, want als iets duidelijk was geworden na al die avonturen van Spidey, was dat Peter Parker het beste hart heeft van elke superheld.
Spidey's Breaking Bad
In Marvel's Spider-Man 2 moet ik Spidey's metamorfose in een boosaardige, zwarte versie van zichzelf nogmaals meemaken. De trailers van dit vervolg op zowel de eerste game uit 2018, als uitgebreide dlc Miles Morales uit 2020, hadden me hier al mentaal op voorbereid. Maar de manier waarop deze gebeurtenissen plaatsvinden en wat de gevolgen zijn voor de videogameversie van Spider-Mans New York, is één grote verrassing. Ook voor mij, als comic-lezer van het eerste uur, en dat is wat mij betreft dan ook de grootste charme van deze gamereeks: hoe past Insomniac het bekende verhaal, dat we zowel op het witte doek als in comics hebben zien ontvouwen, zo aan dat het past in een PS5-game van hoge kwaliteit?
Nog meer dan in de vorige games is het narratief van Marvel's Spider-Man 2 hetgeen de game draagt naar het cijfer dat je hieronder ziet. Niet alleen omdat het weer enorm goed is uitgewerkt, compleet met choquerende plottwists, interessante variaties op bestaande personages, knettergoede performance capture en een flink aantal ontroerende momenten, maar ook omdat dit deel wat minder punten krijgt voor de gameplay. Eerlijkheid gebiedt me namelijk te zeggen dat ik een stuk minder vaak “WHOOP WHOOP” heb gegild terwijl ik langs wolkenkrabbers scheerde, baddies inpakte met een dikke laag web of op ontzettend sensationele wijze een lid van de onofficiële Sinister Six liet zien wat een spin kan doen.
Perfect spinnenspektakel?
Niet dat de gameplay slechter is geworden sinds de vorige delen, maar er is ook niet gek veel aan veranderd. Ja, je kunt nu zweven met je webwings, meeliftend met luchtstromen zodat er een snellere manier is om je door de stad te bewegen, en op een betere wijze over laag bebouwde gedeeltes of water heenkomen. En zeker, er is een nieuw parry-systeem en zijn meer moves bijgekomen, deels omdat Peter Parker tijdelijk vervloekt/gezegend is met de krachten van Venom. Maar we hebben het hier niet over enorme verbeteringen of toevoegingen, en je zult al vrij snel de muscle memory van de vorige games toepassen op het slingeren en knokken.
Veel verandering was ook niet nodig, want het feit dat je dit keer zowel met Miles als Peter de friendly neighbourhood aracnid-persoon uithangt, en vrijelijk kan wisselen tussen de twee, is meer dan genoeg innovatie om de game tientallen uren fris en afwisselend te houden. Dat de Spinnenmannen allerlei vaardigheden die ze in de vorige games al hadden opnieuw moeten leren via een drietal skilltrees, één voor elke Spidey en eentje voor beide, is ook verwaarloosbaar. Interessanter is de nieuwe Tech Tree, waarin je met een paar subtiele keuzes nog een verrassend specifieke build kunt maken die aansluit op jouw speelstijl. Maar over het algemeen genomen lijkt de ontwikkelar met Spider-Man 2 te zeggen: “Wij hebben het spinnenspektakel geperfectioneerd, dus waarom er al te veel mee fucken?” Fair enough!
Voel mee met de Spider-Men
Als ik dus één hoofdreden zou moeten noemen waarom je Spider-Man 2 moét spelen, dan is dat niet de lekkere combat, de vele collectibles of het heerlijke webslingeren door een uitgebreider Big Apple. Nee, de hoofdreden is absoluut het verrassende, meeslepende en intens originele verhaal, dat misschien iets minder soepel verloopt dan die uit de vorige games, gezien de grotere schaal en het feit dat er nu twee hoofdrolspelers zijn. En ja, een aantal sequenties en de daarbij horende emoties voelen nét even wat geforceerder aan dan in deel 1 en Miles Morales. Maar alsnog werd ik enorm meegesleept door alles wat Peter en Miles meemaken, en niet alleen dankzij mijn lange geschiedenis en nostalgische band met het Venom-verhaal.
De reeks aan emoties die ik heb gevoeld tijdens Spider-Man 2, van blijdschap tot aan vertedering en van verrassing tot aan herkenning, is breder dan bijna alle andere games ooit bij me teweeg hebben gebracht. Maar het was vooral tijdens de persoonlijkere momenten en de intiemere cutscenes dat Spider-Man 2 op de top van z'n kunnen opereerde. Natuurlijk voelde ik ook het een en ander tijdens de gevechten, met name met eindbazen die belangrijk zijn voor het plot, maar het was niet dezelfde euforie die de gameplay in deel 1 nog teweegbracht. Daarvoor zijn er iets te veel glitches en oneffenheden, is het net even te bekend allemaal en ook te makkelijk, zelfs op de Spectacular-moeilijkheidsgraad. Noem me een Senoir Spider-Zeikerd!
Vergeet de vrolijkheid niet
Wat Marvel's Spider-Man aanvankelijk ook een bijzondere ervaring maakt, is wat voor vrolijke, kleurrijke en positieve ervaring het spelen van deze game aanvankelijk is. De Spider-Men, zowel Miles als Peter, zijn de puurste superhelden ooit, goedzakken die zichzelf helemaal in de rondte slingeren om zoveel mogelijk mensen in het zonovergoten New York te helpen. Een groot deel van de sidequests die je doet zijn bijzonder luchthartige opdrachten die beloond worden met een hele hoop positieve feedback van dankbare burgers, vrienden en familie. Soms zijn sidequests an sich zelfs een soort vervolg op of knipogen naar die van de vorige games, een hele slimme manier om niet alleen voor samenhang met de voorgaande delen te zorgen, maar ook om spelers net even nog wat meer te laten voelen.
Maar heel eerlijk: al na een uur of tien liet ik die willekeurige crimes op de map van New York schieten, want die heb je op een gegeven moment wel gezien, helemaal als je de vorige delen van Spidey hebt gespeeld. En dat is natuurlijk niet hoe een Spider-Man zich hoort te gedragen! Het geeft wel aan dat Marvel’s Spider-Man nog steeds een fantastische reeks is, maar wel iets van z'n glans begint te verliezen door een gebrek aan grote innovaties en ietwat overkill aan gameplay waar we nu misschien al wel een honderdtal uren in hebben gestoken. Ondanks die sidenote is dit zondermeer een Gold Award en een knalharde aanrader.
Men in tights
Spider-Man 2 is zo'n beetje op alle vlakken overtuigender en geloofwaardiger dan je zou verwachten van een game over twee webslingerende dudes in maillots. Niet alleen het schrijfwerk en daarmee de dialogen zijn van een ongekend niveau, ook uiterlijk vertoon, zoals de manier waarop zonnestralen door het wolkendek breken en de roodstenen huizen in Queens belichten, maken fucking veel indruk. Zelfs binnenomgevingen, waar Spider-Man 2 ontzettend veel van heeft voor een openwereldgame, barsten van de details en grafische pracht, of je nou in een duur hotel, een brandend crackpand of een muziekmuseum rondloopt en -slingert.
Wederom spat Insomniacs liefde voor deze franchise er van af: van de prachtige muurschilderingen overal in New York waarvan ik elke keer de Photo Mode erbij wilde pakken, tot aan het brede scala aan minigames om afwisseling op de combat- en traversel-gameplay te bieden, van fietsen tot aan bijenwolven schieten. Of de paar keer dat de game opeens naar een non-Spider-personage wisselt om een heel ander, verfrissend perspectief te bieden, compleet met afwijkende gameplay. Insomniac doet er alles aan om de speler te vermaken, verrassen en visueel te overweldigen en bij de vissenkom van Mysterio, dat is ze gelukt ook!
Rij tanden
Natuurlijk is Spider-Man voor mij niet zo nieuw en verrassend meer als toen ik dertig jaar geleden voor het eerst Venom zag in Spektakulaire Spiderman #106, afgebeeld met alleen een rij tanden, twee ogen en dat iconische spinnenlogo in het wit. Zulke wonderen verwachtte ik eerlijk gezegd ook niet van het vervolg op een triple-A game, die toch een enigszins veilige formule moet bieden om bepaalde verkoopaantallen te garanderen. Dat neemt niet weg dat Marvel's Spider-Man 2 simpelweg niets minder is dan je zou willen van een nieuwe Spidey-game van Insomniac, en op bepaalde vlakken zelfs meer dan dat.
Toen de game eenmaal voorbij was, en ik de twee post-credit scènes (het is toch Marvel, hè?) mentaal verwerkt had, besefte ik dat ik er weer een verse, zeer positieve non-comic Venom-herinnering bij heb gekregen. Want tot zover moest ik het doen met Woody Harrelson als Carnage, een van z'n meest passieloze rollen ooit, en Topher Grace als Eddie Brock, veruit de grootste miscast in alle Marvel-films bij elkaar. Bedankt dus dat je Venom weer in ere hebt hersteld, Insomniac!
Marvel's Spider-Man 2 komt op 20 oktober uit op PlayStation 5.