
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="497e4517-9362-42c7-8be6-1d00c1db12e0"><p>Het einde van Marvel’s Spider-Man heeft mij bijna laten huilen, dames en heren. Ik had vochtige oogjes, m’n onderlip trilde gevaarlijk en ik wist nog net de waterlanders te voorkomen door in m’n hoofd tegen mezelf te zeggen: ‘Kom op, Wouter, het is maar een game.’ Gedurende de hele verhaallijn van Peter Parker z’n nieuwste, digitale avontuur werd er regelmatig, bijna plagerig aan m’n emotionele snaren getrokken, maar tijdens de laatste cutscenes voelde ik echt onbedwingbare gevoelens van sentimentaliteit opborrelen in m’n ingewanden.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/utVr-n0MaU0" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><p>Wat meespeelt bij deze feelz is natuurlijk de enorme geschiedenis die ik heb met Peter Parkers Spidey, teruggaand naar het begin van de jaren ’90, maar dat neemt niet weg dat Marvel’s Spider-Man gamers onderdompelt in een akelig goed verteld verhaal. Met The Last of Us liet Sony ons zien hoe een volwassen narratief een perfecte synergie kan hebben met ijzersterke gameplay. Met God of War bewezen ze dat dit concept doorgevoerd kan worden naar bestaande IP’s met jarenoude, gevestigde characters. En nu hebben de PlayStation-piepels Insomniac de tijd en ruimte gegeven om een game te maken waarin een waar icoon - misschien wel het bekendste personage op de wereld – op de meest spectaculaire, maar tegelijkertijd ook menselijke wijze wordt gedigitaliseerd. Dat ze dit gelukt is, dat bewees dat pathetisch trillende lipje van mij wel…</p><p></p><h3>Marvel’s Spider-Man: nieuwe dimensie, nieuwe prijzen</h3><p>Spider-Man is niet in de eerste plaats een superheld met de krachten van een nogal lenige spin, hij is in de basis vooral Peter Parker. En deze knakker, deze grappen makende nerd, is een best wel complex personage. Allerlei dingen hebben invloed op de persoon die hij is en de superheld die hij is geworden; de mate waarop hij op school onderschat werd door de Flash Thompsons van deze wereld, de dood van z’n oom Ben, de relaties met de vrouwen in z’n leven, moeilijke vriendschappen met getraumatiseerde vrienden en natuurlijk z’n enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Insomniac houdt rekening met praktisch al deze minutiae (hoewel er niet gerefereerd wordt naar de dood van Gwen Stacy) en schept hiermee een nieuwe Peter Parker die al 8 jaar door New York webslingert in z’n Spidey-pak, maar nog niet alles meegemaakt heeft dat de klassieke comic-held na zoveel jaar onder z’n riem zou hebben. Zie het als een nieuwe dimensie, die waarschijnlijk over niet al te lange tijd een ‘Earth-[random nummer]’-designatie krijgt van Marvel. Net zoals het MCU onder de noemer Earth-199999 valt en de hoofddimensie van Marvel, die al 8 keer compleet 'hernieuwd' is, Earth-616 genoemd wordt. Jawel, weet je dat ook weer.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/b5-_MvCWSfI" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>Marvel’s Spider-Man: Peter Parker is een mensch</h3><p>Marvel’s Spider-Man is dus niet de Spider-Man die je misschien kent van een van de drie filmseries, het is niet helemaal Ultimate Spider-Man, niet de Marvel Knights Webhead, niet een van de vele Spinnemannen en -vrouwen uit Spider-verse en zeker niet de oer-Spidey uit de 60’s. Het is Insomniac hun eigen visie op de wall-crawler, een Peter Parker die allang niet meer voor de Daily Bugle werkt maar z’n webgeslinger probeert te combineren met wetenschappelijk onderzoek naar protheses, terwijl zijn relatie met Mary Jane Watson net even wat anders is dan je zou verwachten. Het is mooi om te zien hoe Insomniac spéélt met de kennis die Spidey-liefhebbers hebben van bepaalde characters, waardoor er verwachtingen gekweekt worden die vervolgens of uitgesteld worden, of compleet anders uitpakken. Dus blijft Marvel’s Spider-Man verrassend en fucking origineel, op een paar kleine voorspelbaarheden na. Maar het belangrijkste is dat Peter Parker een geloofwaardig mens is met overtuigende emoties en gelaatstrekken die echt aangeven wat hij voelt. Mary Jane is een dappere onderzoeksjournalist wiens gevoelens voor Peter van haar gezicht af te lezen zijn en Norman Osborn beweegt, praat en drukt zichzelf uit als de klootzak die hij moet voorstellen. Er wordt geacteerd in deze game, mensen, en daarmee wordt de trend van Sony om de personages in hun titels serieus te nemen en een essentieel deel uit te laten maken van het verhaal, vrolijk doorgezet.</p><p></p><h3>Marvel´s Spider-Man: webslingeren is vrijheid</h3><p>Toch, een paar fancy emoties tijdens de cutscenes van Marvel’s Spider-Man zijn leuk, maar als je niets voelt tijdens de gameplay, dan is er weinig reden om deze game op te pikken, of wel? Een Spider-Man game moet namelijk vooral draaien om het ‘WOO YEAH’-gevoel tijdens het webslingeren door Manhattan. Dat onvergelijkbare gevoel van vrijheid en kracht, waar we eigenlijk alleen nog maar aan geproefd hebben in de vorige, vooral matige Spidey-titels. Maar dit keer gaan we LOS! Ik heb letterlijk al tientallen uren door New York gesprongen, geslingerd, gesaltood en ge-helixd en nog steeds daagt het me uit om de volgende keer nóg soepeler, cooler en spectaculairder van Harlem naar Chinatown te spinnemannen. Want het altijd kan sneller, creatiever en gestoorder, je moet gewoon even wat beter getimed die sprong vanaf de watertoren doen, wat vaker over de muren van wolkenkrabbers rennen of iets beter gebruik maken van de web zip. Oh trouwens, om die triple helix te nailen zonder op de grond te landen moet je ´m echt hóóg in de lucht inzetten! En vergeet niet dat je die nieuwe megasprong unlocked hebt aan het einde van je websling skilltree, waarmee je nóg stoerder kan beginnen met stadslingeren.</p><p></p><p style="text-align: center;"><em>(Zelf gemaakte screen)</em><br/></p><h3>Marvel’s Spider-Man: knokken</h3><p>Op het eerste gezicht zal je denken dat het vechtsysteem van Marvel’s Spider-Man strak gebaseerd is op dat van Arkham, maar laat dat maar zo snel mogelijk los! De verschillen zijn namelijk groot genoeg om jezelf volledig in de war te brengen door aan Batmans moves te blijven denken. De grootste verwarring ontstaat omdat Spider-Man dodget in plaats van countert, ook nog met een andere knop, en het opbouwen van focus door vijanden de lucht in te meppen is ook totaal niet des Batmans. Zeker, je moet combo’s opbouwen om finishing moves uit te halen en je zult op vergelijkbare manier gebruik maken van stealth, maar het systeem in Arkham is uitdagender, realistischer en uitgebreider, terwijl dat van Spider-Man spectaculairder, sneller en overzichtelijker genoemd mag worden. Spidey z’n moves zijn geïnspireerd door capoeira en show-worstelen, terwijl er ook een aantal bewegingen direct gebaseerd zijn op de betere panels in de comics. Deze poses worden af en toe ook extra benadrukt met ultra slo-mo en power fail geluidjes, waarmee Insomniac me regelmatig aan het grijnzen kreeg, als het niet juichen was. Omdat je regelmatig nieuwe moves krijgt om uit te proberen middels de eerdergenoemde skilltree, zal het vechten lang vers en plezierig blijven, en mocht je -zoals ik #humblebrag- de game op Spectacular spelen, dan blijft het ook geruime tijd lekker uitdagend. Het behalen van steeds hogere combo’s, het variëren met en afwisselen van zoveel mogelijk moves in 1 combo-reeks; het heeft me veel fun geschonken, hoewel af en toe een klein vleugje verveling toesloeg…</p><p></p><h3>Marvel’s Spider-Man: open world syndroom</h3><p>Marvel’s Spider-Man is een volbloed sandbox game, waarbij Insomniac heel erg bang was voor het ‘lege wereld’-syndroom. Dus zijn er tal van sidequests, collectibles, challenges en ander icoontjes te vinden in Manhattan, waarbij er na de zoveel story missions steeds weer nieuwe ontgrendeld worden. Aan het begin is dat heerlijk; lekker rugtasjes verzamelen en luisteren naar het verhaaltje dat Peter heeft voor de objecten die daarin zitten, waarvan elke een verwijzing is naar z’n rijke verleden (een kladblaadje vol met schetsen van ideeën voor logo’s en pakken is m’n favoriet). De Construction Sites van Fisk zijn leuk lastig en bewaarde ik zelfs voor later als ik een wat hoger level had en de Science Stations bieden soms een leuke variatie op de bestaande gameplay. Maar algauw loopt het een beetje uit de hand: je kan Spider-Man achter duiven aan laten zitten en dat is 3 keer leuk, maar zeker niet 12 keer. Ook volgen er maar liefst drie verschillende variaties op de Fisk Construction Sites en qua Crimes loopt het helemaal uit de hand: 20 stuks per district, dus dat zijn er HONDERD-FUCKING-TACHTIG. Ik heb ze allemaal gedaan, zo’n dwaas ben ik wel, en geloof me, de variatie laat nogal wat te wensen over. Dus leed ik aan het einde van de game helaas wel een beetje aan sandbox-lamheid, of open wereld-moeheid zo u wil, want als je op zo’n 80 procent van de game zit, je hele skilltree al is leeggekocht en je nog 80 crimes moet doen voor het laatste outfit (die ook nog een beetje tegenvalt), dan kan je misschien een zuchtje van verveling niet onderdrukken. 'You are a mensch, Spider-M...' JA DAT WEET IK NU WEL!!!</p><p style="text-align: center;"></p><p style="text-align: center;"><em>(Zelf gemaakte screen)</em><span></span><br/></p><h3>Marvel’s Spider-Man: de Spidey die we verdienen</h3><p>Ondanks de lichte open wereld-vermoeidheid heb ik toch zeker 90% plezier beleefd aan Marvel’s Spider-Man, want dit is in alle opzichten de game die de held verdient. De details kloppen: The Big Apple zit vol met locaties die refereren naar het overkoepelende Marvel-universum, zoals Damage Control, de Avengers Tower, het advocatenkantoor van Foggy en Matt Murdock, Alias Investigations, het Sanctum Sanctorum en alles wat er volgens de leer van Stan Lee en de zijnen in het Marvel-New York aanwezig hoort te zijn. -Zou dit dan echt het begin zijn van het Marvel Games Universum?- Met de grote lijnen zit het ook goed: Het verhaal heeft af en toe van die ‘artsy’, lineaire hallucinatiemissies die bijna een verplicht nummer zijn geworden voor triple-A games tegenwoordig en me een beetje uit de beleving haalden, bovendien is niet elke eindbaas is even spannend, maar het behandelt de decennia oude personages met respect en liefde, het wist me echt te raken en oi wat is het af en toe indrukwekkend filmisch! De actie is dik bevredigend, voelt goed, oogt knettersensationeel en daagt de speler uit om de nieuwe verkregen shit uit de skilltrees niet alleen te unlocken, maar ook zeker in de praktijk te gebruiken. Maar er is meer: De upgradebare gadgets voor je webschieters is een geinige extra, de muziek is van het niveau waar een Danny Elfman is niet voor hoeft te schamen en klinkt lekker heroïsch, oh en je wil zéker al die extra outfits voor Spidey unlocken. Je hebt namelijk niet gelééfd voordat je met Velocity Suit Spider-Man langs de Wakanda Embassy in Midtown hebt geslingerd! Spidey moét wel onvrijwillig in één lading z´n webschieters leegknallen van deze game, Steve Ditko juicht vanuit z´n graf, Stan Lee bestempelt het ongetwijfeld ´voor true believers´ en ik ben voor het eerst sinds XCOM 2 écht benieuwd naar de DLC van een game.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/L4MTPRu9Pr0" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Marvel’s Spider-Man – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links