Ik kijk om me heen. Sinds de atoomoorlog Moskou twintig jaar geleden in puin legde, ben ik al vaker bovengronds geweest. Toch went het nooit. Aan mijn linkerkant snelt een roedel mutanten voorbij. Gelukkig zien ze me niet. Er zitten nog maar 36 kogels in mijn mitrailleur - en kogels zijn geld, letterlijk. Zonde om die aan een stel random monsters te verspillen.
Iets verderop ontwaar ik een koepelvormig gebouw aan de horizon, een vervlogen herinnering aan wat ooit het Kremlin was. Dankzij de foto’s die boven mijn bed hangen, weet ik precies hoe het eruit moet hebben gezien. Majestueus, een toonbeeld van beschaving en evolutie. Maar toen viel de bom die de mensheid eeuwen terug in de tijd zou werpen.
Nazi’s
De barsten en condens in mijn gasmasker irriteren me al niet eens meer. Zonder het aftandse hoofddeksel zou ik binnen een minuut naar adem snakken en dood neervallen. Net als dat uitgemergelde lijk daar op de grond.
Ik loop verder. Wat heb ik hier aan de oppervlakte eigenlijk nog te zoeken? Mijn leven speelt zich af onder de grond, in het gigantische metrostelsel. Het is er claustrofobisch, duister en kil, maar nog altijd beter dan hier. Althans, tot voor kort. Niet zo lang geleden hebben gewelddadige Nazi’s de macht overgenomen, en zitten er werkelijk overal mutanten.
Ik móet verder. Op zoek naar hoop. Naar een manier om achter het geheim van die geheimzinnige Dark Ones te komen; een reden om mijn leven - en dat van de duizenden bewoners van ondergronds Moskou - zin te geven…
Twee kampen
Het shooterlandschap anno 2013 telt twee kampen. Aan de ene kant titels als Battlefield 3, Crysis 3 en Black Ops II; games die het vooral van de multiplayer moeten hebben en waarbij de singleplayer vaak aanvoelt als een verplicht nummertje. In de andere hoek spellen als BioShock en Deus Ex, verhalende shooters die nog nooit van de begrippen ‘spawnkill’ of ‘camper’ hebben gehoord.
Ik ga hier nu geen betoog houden over welke van deze twee beter is. In het ideale geval heeft een spel namelijk beide. Een utopie? Waarom kon het vroeger dan wel? GoldenEye 007 op de Nintendo 64 kwam verdorie uit in 1997!
In ieder geval is duidelijk dat Metro: Last Light zijn kont ferm op de verhalende sofa heeft geparkeerd. Maar wil je vandaag de dag nog succes boeken als singleplayer-only shooter, dan moet je van verdomd goede huize komen. Zestig euro is best veel geld voor een - in principe - metrokaartje zonder retour. Na één keer door Last Light heen te hebben geploegd, ben je er immers wel klaar mee. Daarnaast hebben de fans van het origineel hoge verwachtingen en uitgever Deep Silver stiekem blockbuster-ambities. Yep, er rust een zware taak op de schouders van hoofdpersoon Artyom…
Aardappeleters
Dat onze stoere Ranger-held onverzettelijk is, bleek echter al in Metro 2033. Artyom kun je om een boodschap sturen. Tijdens de twee keer dat ik Last Light de afgelopen maanden mocht previewen, zag ik het spel telkens een niveautje hoger klimmen. En nu de review-versie dan eindelijk binnen is, kan ik je verklappen dat 4A Games een kunstwerkje heeft afgeleverd.
Okay, misschien mist het de briljante, impressionistische trekjes van een BioShock: Infinite, of de realistische pracht en praal van Battlefield 4. Moest ik Metro: Last Light met een schilderij vergelijken, dan is het De Aardappeleters van Vincent van Gogh. Donker, licht deprimerend maar goudeerlijk: de grauwe werkelijkheid wordt nimmer geïdealiseerd.
Diepgang en afwisseling
Metro: Last Light is in alles een betere game dan zijn voorganger. Kijk alleen al naar de waanzinnige graphics van het spel. Adembenemende rook- en lichteffecten doen vermoeden dat ontwikkelaar 4A Games wel eens een hele grote zou kunnen worden.
Maar ook wat betreft verhaal en gameplay is Last Light een topper. Zo kent het script meer diepgang dan de meeste boeken. Zware thema’s als vergankelijkheid, egoïsme en empathie worden niet geschuwd.
Qua gameplay is het vooral de afwisseling die het hem doet. Het ene moment kom je aan in een van de bruisende metrostations en vergaap je je aan het vermogen van de mens om ook van de meest deprimerende omgeving nog iets te maken. Het andere moment loop je door een donkere Nazi-basis, en verplaats je je als een rat van schaduw naar schaduw. Beland je vervolgens toch in een shootout, dan zul je je verbazen hoe heerlijk een geweer dat is opgebouwd uit oude auto- en wasmachineonderdelen nog kan knallen!
Perfecte opvolger?
Metro: Last Light is eigenlijk de perfecte sequel: meer, beter en groter, maar daarin schuilt ook direct het gevaar. Want ondanks het nieuwe laagje verf, de strakkere besturing en de afwisseling, is Last Light nog altijd gewoon een redelijk lineaire, verhalende shooter. Niets meer en niets minder.
Of dat genoeg is? Voor zolang de rit duurt, wel, maar eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, gaat het leven gewoon weer verder. Zucht, waarom hebben dit soort singleplayer-games vandaag de dag geen ongekend vette multiplayer meer…
Opmerkingen