Header

Mission: Impossible – Dead Reckoning Part 1 review: Van een klif springen en dan een cliffhanger

Filmstudio's vinden het tegenwoordig cool om films van hun grotere franchises in tweeën te hakken. Warner doet het met Dune, Sony met Spider-Verse, Universal met Fast X en Paramount met Mission: Impossible. Wouter wacht (met spanning?) op de cliffhanger tijdens het kijken van Dead Reckoning Part 1.

‘Tom Cruise Productions’, zie ik tijdens de opening credits van Mission: Impossible – Dead Reckoning Part 1 staan. Er zijn waarschijnlijk Cruise-haters die hier al een wegtrekker van krijgen, en ergens snap ik dat wel. De Hollywood-icoon is natuurlijk wel een gestoorde Scientology-aanhanger die in 2005 schaterend van debiel plezier op Oprah haar bank sprong omdat ‘ie zo verliefd was op Katie Holmes. In 2012 gingen de twee scheiden, want Cruise verlaat al z’n vrouwen als ze 33 zijn, en zag hun dochter Suri daarna een periode van honderd dagen lang niet.

Maar toch kan ik de man niet haten, of überhaupt ook maar een beetje hekel aan hem hebben. Tom Cruise is namelijk de personificatie van Hollywood, en ik houd van de Amerikaanse filmindustrie. Hij is Lestat in Interview with the Vampire, hij is David Aames in de fantastische Abres Los Ojos-remake Vanilla Sky, de hilarische Les Grossman in Tropic Thunder, Cage in Edge of Tomorrow en Ray in War of the Worlds. Hij redde recent nog de filmindustrie met Top Gun: Maverick, hij doet de meest idiote stunts helemaal zelf, zorgt er persoonlijk voor dat zijn films precies zo entertaining worden als past bij het Tom Cruise-merk en - laten we wel wezen - hij is een van de laatste grote wereldsterren. En tijdens zijn glansrijke carrière van meer dan dertig jaar was er één constante, terugkerende factor. Jawel: de Mission: Impossible-films. 

De vorming van Impossible

De eerste Mission: Impossible-film kwam uit in 1996, geregisseerd door niemand minder dan Brian De Palma (Scarface, The Untouchables, Carrie, Carlito's Way), en staat op Cruise z'n IMDB als de eerste keer dat hij producent was. Sindsdien zijn er vijf vervolgen uitgekomen, van en met grote namen zoals John Woo, J.J. Abrams, Jeremy Renner, Philip Seymour Hoffman, Angela Bassett, Alec Baldwin, Simon Pegg en Léa Seydoux. De constante factor? Cruise als producent en hoofdrolspeler Ethan Hunt. Oja, en Ving Rhames als z’n buddy Luther.

Met name door de constante wisseling van regisseur is Mission: Impossible niet een franchise van constante kwaliteit. Wel altijd verdomd vermakelijk, maar de stijl en focus varieerde behoorlijk, vooral tussen deel 1 en 3. Sinds Cruise voor deel 5, Rogue Nation, met Christopher McQuarrie ging samenwerken, had de franchise z’n dreamteam en formule gevonden. Mission: Impossible was nu een tech-y actiefilm met veel spionnen-shenanigans, en bestond meestal uit drie gigantische, spectaculaire set pieces waaronder op z’n minst één idiote stunt van Cruise. McQuarrie’s flitsende regie en vaste hand tijdens het vastleggen van de gestoorde actie heeft geresulteerd in een solide blockbuster-serie.

Beter dan James Bond

Eigenlijk ben ik zelf sinds Brad Birds deel 4, Ghost Protocol, fan van de Mission: Impossible-reeks. Ik zal nooit vergeten hoe ik bijna hoogtevrees kreeg toen ik Tom Cruise in iMAX-format aan de Burj Khalifa, de hoogste toren van de fucking wereld, zag hangen. Hij gebruikte geen stuntman, de mafkees hing daar zélf, zijn leven wagend omdat hij zo verdomd veel van films houdt. En omdat hij een Scientology-gekkie en adrenalinejunk is natuurlijk. Maar hey, je moet ook wel een schroefje los hebben wil je dit soort stunts uithalen.

Sinds Ghost Protocol leverde Mission: Impossible vrij constant wat ik verwachtte: drie fantastische gefilmde, extreem spectaculaire en inventieve actiescénes vol met topacteurs, verpakt in een spionnensausje, maar zichzelf daar zeker niet al te serieus in nemend. Ook Ethan Hunt/Tom Cruise zelf is een groot deel van de films doodernstig in zijn heldhaftigheid, maar heeft in genoeg scènes een gezonde dosis zelfspot. Het geeft me denk ik precies wat mensen bijvoorbeeld ook in de James Bond-films zoeken, maar die slaan voor mij net de verkeerde toon aan, of in ieder geval sinds de Daniel Craig-era.

De McGuffin-sleutel

En dan gaan we nu over op het zevende deel, Dead Reckoning Part 1, oftewel de eerste helft van een tweeluik. Het voelt een beetje als het einde van de reeks, want ook bijvoorbeeld Harry Potter, Twilight, The Matrix en The Hunger Games eindigden met een tweedelige afsluiter. Maar dat schijnt niet te zijn, zo heeft Christopher McQuarrie al laten weten, want er zijn al plannen voor volgende films. Waarom deze film dan in tweeën gerukt is? Gewoon omdat het nu cool is, denk ik, veel meer redenen heb je niet nodig.

Niet dat er een lullig verhaaltje verteld wordt in Dead Reckoning, want dit deel schuurt flink tegen scifi aan met z'n gebruik van een 'zelfdenkende’ AI dat de wereld wil overnemen, en heeft relevante, groots uitgemeten thema's. Maar als je alle techno-babble en internationale intrige negeert, komt het erop neer dat Ethan samen met de hele wereld op jacht is naar een tweetal McGuffins (plotvoortdrijvende objecten) in de vorm van twee helften van een geheimzinnige sleutel. Je zou het een 'flinterdun plot’ kunnen noemen, maar dan negeer je de vele personages, bewegende elementen en slimme manieren om de expositie op flitsende manieren in beeld te brengen, zonder dat er al te veel in clichés wordt getreden. Dit is hoe blockbuster-entertainment behoort te werken!

Niet helemaal modern

Het gevolg van de jacht op de tech-sleutel, zoals ik verwachtte en hoopte, is een drietal dikke actiescènes op prachtige locaties, waarin Tom Cruise z'n best doet om in zoveel mogelijk situaties te belanden waarin hij legitieme reden heeft aan Hayley Atwell te zitten. Niet dat de vrouwen in deze film, waaronder ook Rebecca Ferguson, Pom Klementieff en Vanessa Kirby, puur dienen als eye candy en Cruise-kussens, want ze zijn wel degelijk integrale delen van de plot en de actie. Maar er wordt wel een beslissing gemaakt over het lot van een van deze personages waar ik het niet helemaal mee eens ben, en waarvan ik zelfs hoop dat het in Part 2 op een of andere manier teruggedraaid wordt. Laten we er op houden dat het om een plot device gaat dat niet bepaald modern is... Cruise zou beter moeten weten.

Verder heb ik overigens erg weinig te klagen over deze bijzonder lekkere popcornfilm, zelfs al heb ik 'm in zo'n 4DX-overprikkelingszaal gezien. Ik heb hardop gelachen om een zowel komische, als extreem creatieve achtervolging door de straten van Venetië, liet m'n mond openvallen van een actiesequentie in en op een trein die niet onderdeed voor een vergelijkbare scène die ik recent nog in Indiana Jones and the Dial of Destiny heb gezien, en dan was er nog de Grote Stunt. De manier waarop hiernaartoe gewerkt wordt is enorm zelfbewust en daarom een prachtige staaltje movie making waarin zelfs de marketingcampagne een rol speelt. Het verhoogt de spanning met humor, en hoewel de ontlading waarschijnlijk beter gewerkt had in iMAX, was ik niet teleurgesteld.

Cruise stelt niet teleur

‘Niet teleurgesteld’ is sowieso een nogal ingetogen, maar absoluut accurate opmerking die voor zo'n beetje alle Mission: Impossible-films geldt sinds Ghost Protocol. En gelukkig ook weer voor Dead Reckoning Part 1. Natuurlijk is ‘end of part 1’ een beetje een anticlimax aan het einde ervan, maar ondanks dat ik echt flink wat verwachtte van deze film, van humor tot aan spektakel, van vlotte montage tot aan opzwepende muziek met daarin verborgen het welbekende themanummer, en van topacteurs in topvorm tot aan strakke, feilloze regie, was ik niet teleurgesteld. En je kan de man haten of niet, maar dat ligt toch voor een gigantisch deel aan ‘Tom Cruise Productions’.

Conclusie

Ons oordeel

7,5
75

Conclusie

Dit mag dan wel de zoveelste 'halve’ film zijn van de afgelopen maanden, maar het eerste deel van Dead Reckoning is er niet minder een spektakel dan de voorgaande drie Mission: Impossible-films om. Op een enkele dubieuze plotwending na heb ik volop genoten van de inmiddels bekende M:I-formule... hoewel ik dit keer misschien wel een extra actiescène had gewild om de ‘end of part 1’-anticlimax een beetje te lijmen.

Aanbevolen voor jou