Paper Mario: The Thousand-Year Door (Switch) review - Een papieren monument

Mario vs. Donkey Kong, Kirby’s Return to Dream Land, Skyward Sword, Metroid Prime Remastered, Super Mario RPG; wat kun je tegenwoordig niet op de Switch spelen? Zeker met het aanbod van Nintendo Switch Online erbij gerekend. Heel eerlijk, het liefst speel ik ze allemaal! Maar zelfs het gewoontedier hunkert soms naar wat nieuws in het oude, en dat vond hij toen hij Paper Mario: The Thousand-Year Door openvouwde.

Sorry, dat rijmpje overviel mij ook. Hoe dan ook, wat ik probeer te zeggen is dat de remake van The Thousand-Year Door iets heel speciaals doet. Het brengt een van de beste Mario-games ooit op een nieuwe manier tot leven. En dat komt niet per se door de opgepoetste graphics of lagere(?) framerate, maar door de Nederlandse vertaling. En vóórdat je nu mijn hoofdje print, uitknipt, op die Goomba plakt en aan het dartbord hangt, wil ik een paar willekeurige gelokaliseerde plaatsnamen op je afvuren: Boevichem, Knockwijk en Zwaardecht.

Begrijp me trouwens niet verkeerd hè, het is een absoluut godsgeschenk dat dit pareltje überhaupt de Switch-behandeling krijgt. Het onderliggende kunstwerk is uiteraard het fundament van deze (spoiler) Gold Award en (verrassing) game. Mijn hoop is alleen dat je beseft hoe lekker het is om een broodje Knokworst in Knockwijk te bestellen, of hoe verfrissend de boot naar Kaap Kielhaal was na een hete knokpartij met de Goombazen. Ja, de Engelse versie is fenomenaal, weten we allemaal. Maar als je mij na het verbreken van een duistere spreuk ‘spellbreker’ noemt, speel ik ‘m wel in het Nederlands, joh.

Nou was The Origami King natuurlijk ook erg leuk vertaald naar het Nederlands, maar de manier waarop het bewierookte verhaal van The Thousand-Year Door danst in de Nederlandse taal is als een papiertje in de wind. Moeiteloos weet het dezelfde speelse verhaalvertelling naar onze directe belevingswereld te vertalen, zonder zijn essentie te verliezen. Zo is Bowser woedend omdat Prinses Peach door iemand anders dan hij is ontvoerd, beleeft Luigi zijn eigen avontuur simultaan aan Mario omdat ‘ie weer eens alleen thuis werd gelaten, en reflecteert Peach op alle keren dat ze gevangen is genomen terwijl ze het concept 'liefde' probeert uit te leggen aan een robot. The Thousand-Year Door laat je op een unieke manier zien wat er allemaal gebeurt in dat wereldje van die sprakeloze games, en dankzij de prettige lokalisatie leest het weg alsof het de Donald Duck of Kuifje is. En dat allemaal in een extra kleurrijke wereld die perfect in harmonie is met de nostalgische klanken van de vernieuwde soundtrack. Een godsgeschenk dus, die Switch-behandeling.

Ondanks dat het boek precies hetzelfde is, gaat het om meer dan een nieuw kaftpapiertje. Ja, Mario is ook hier bezig met die verdraaide Milleniumpoort en bijbehorende demon, maar het verzamelen van de Juweelsterren is een stuk prettiger. De Switch-versie bevat bijvoorbeeld een nieuw hintsysteem. Tuurlijk, verdwalen in het ondergrondse stelsel van Boevichem is leuk, maar dat het niet meer hóéft is lekker. Soms wil je alles leren over de inwoners van Duisterdorp, en soms wil je gewoon effe UIT dat godvergeten kasteel van Boo. Doordat je nu altijd aan Goombella kunt vragen waar je ongeveer heen moet, heb je veel meer controle over het tempo van de game. Daar helpt die fasttravel-ruimte in het ondergrondse trouwens ook bij, dat heeft me oprecht vijf uur bespaard. Net als de optie om via een wiel van partner te veranderen.

Aan het vechtsysteem is verder weinig veranderd. En dat is maar goed ook, want het partnersysteem van The Thousand-Year Door is perfect, daar hoef je niets aan te wijzigen. Het was vanaf de allereerste Paper Mario op de N64 al duidelijk dat deze eenvouwdige vorm van turn-based combat uitstekend werkt voor de franchise, beter dan die cirkelgevechten in The Origami King als je het mij vraagt. Bovendien zorgt de perfecte balans tussen gevechten, verhaaltjes en omgevingspuzzels er sowieso voor dat je niet snel uitgekeken raakt op een bepaald onderdeel van de game. Wat daarbij ook helpt is dat er oneindig veel leuke Nintendo-details en knipoogjes te vinden zijn tijdens het spelen. Zo communiceert Mario via zijn Game Boy Advance SP met de buitenwereld, is zijn ringtone een klassiek Mario Bros.-liedje en kun je in Knockwijk gevechten starten via een Game Boy Advance. 

Wat wel opvalt, is dat deze remake in 30 fps draait. Dat kan er bijvoorbeeld voor kan zorgen dat bepaalde timing anders aanvoelt dan je gewend bent van het origineel. Als je daar gevoelig voor bent zou dat nog wel eens vervelend kunnen zijn. Persoonlijk heb er geen seconde last van gehad en heb ik een hele fijne en gestroomlijnde spelervaring gehad. Zó fijn, dat ik direct een nieuwe playthrough begin, in het Engels dit keer. Nee, maak je voorlopig maar geen zorgen om mij, want met deze remake kan ik makkelijk weer a thousand year door.