Prey (Disney+) Filmreview - De beste prooi sinds Predator

Twee boomstammen van armen die elkaar vastklemmen in begroeting en de Schwarzenegger-oneliner ‘Get to da choppa!’ zijn maar twee van de vele iconische memes die we te danken hebben aan Predator (1987). Mede dankzij de rol van Arnold Schwarzenegger op zijn absolute top, de zelfverzekerde regie van John McTiernan (Die Hard, The Hunt for Red October) en een enorm tot de verbeelding sprekend ruimtewezen, is Predator een waar popcultuurfenomeen geworden.

Dus kwamen er meer films, en veel ook, hoewel die amper iconische memes tot gevolg hebben gehad. Predator 2 (1990) wilde teveel, Predators (2010) wilde alles, niemand weet precies wat The Predator (2018)( https://pu.nl/artikelen/review/the-predator-review/ ) wilde en niemand wilde Alien vs. Predator (2004), laat staan het vervolg uit 2007. Maar met Prey heeft de franchise niet alleen een ‘rebranding’ gekregen, maar is het ook terug gegaan naar de basis: mens versus ruimtewezen in de natuur.

Er zijn veel redenen waarom Predator zo’n ontzettend goede film is, maar zoals zoveel blockbusters uit de jaren 80 en 90 komt het kortgezegd neer op het volgende: de film doet niet moeilijk. Het hele plot is te omschrijven met een enkele zin, er is een minimum aan expositie en het concept beperkt zich tot een enkel sterk idee. Het heeft een soort van hyperfocus waarin alles in dienst staat van een tof scifi-idee, net zoals Alien, The Terminator en RoboCop.

Predator is een groep badass commando’s die in de jungle belaagd worden door een buitenaardse jager, plus een hele hoop filmmagie. Het begint als een vrij lompe actiefilm, maar verandert al snel in een slasher-achtige thriller met een paar ontzettend brute kills en onvergetelijke, spanningsopbouwende scènes. Van een heel stuk woud dat omgelegd wordt met een minigun, tot en met Schwarzenegger die een soort Home Alone-val in de jungle prepareert: Predator is even eenvoudig als creatief in z’n uitwerking.

In Prey wordt teruggegrepen naar die simpele opzet van de oorspronkelijke film. Waar in alle andere Predator-films alleen maar elementen werden toegevoegd, van andere planeten en onnodige personages tot en met extra ruimtewezens, gaat Prey terug naar de basis. Ook hierin worden een stel badass personages geïntroduceerd, dit keer geen commando’s, maar Comanche-krijgers. Prey speelt zich namelijk driehonderd jaar in het verleden af, in Noord-Amerika voordat de oorspronkelijke Amerikanen uitgemoord werden door Europese kolonisten.

In het land van de Comanches ontmoeten we Naru (Amber Midthunder), een jonge vrouw die zichzelf probeert te bewijzen als een meer dan capabele jager tegenover haar mannelijke stamgenoten. Haar broer Taabe (Dakota Beavers) is veruit de stoerste en meest succesrijke krijger van iedereen, en het is niet dat hij z’n zus onderschat, maar het is ook niet vreemd dat ze een gezonde bewijsdrang heeft ten opzichte van deze jaagbaas. Dit is kortweg de set-up van Prey, en wat volgt is een hoop ‘mens versus de natuur’-scènes die een stuk overtuigender waren als er iets vaker échte dieren gebruikt werden. Een CGI-poes blijft namelijk een uitdaging…

Natuurlijk blijkt al gauw dat er zich naast de met de computer gegenereerde beesten een grotere bedreiging in de Great Plains schuilhoudt. Deze Predator heeft een wat minder geavanceerde uitrusting dan degene die het tientallen jaren later tegen Dutch opneemt - een toffe touch - en is zo mogelijk een nóg ‘uglier motherfucker’. En ondanks dat zijn tegenstanders geen miniguns of granaatwerpers hebben, is de strijd tussen de Comanche en het ruimtewezen spannend, spectaculair en overtuigend.

Prey heeft een vergelijkbare spanningsopbouw als Predator, verspilt weinig tijd aan expositie en richt zich hoofdzakelijk op de actie, de strijd tussen mens en roofdierruimtewezen. Wat dat betreft lijkt het bijzonder veel op de oorspronkelijke film, hoewel regisseur Dan Trachtenberg wel iets minder naar de kijker knipoogt. Waar Predator barst van de cheesy oneliners, zelfspot en overdreven mannelijkheid, is Prey wat ernstiger en probeert het niet zozeer een tikje fout te zijn. Dat is overigens geen kritiek, want je kunt beter niet grappig zijn dan dat je faalt in je ironie.

Prey zal niet snel een popcultuurfenomeen worden zoals Predator dat was, deels omdat Disney het geen bioscooprelease waard vindt. Jammer, want deze film heeft wel de meeste elementen in zich die het origineel juist zo sterk maakten. De simpele opzet, de sterke cast, de prachtige shots van de Canadese natuur, de prima muziek van AC Valhalla’s Sarah Schachner, de brute actie en de overduidelijke liefde die erin is gestoken (zo kun je de film volledig in de Comanche-taal bekijken als je dat wil), maken dit een heerlijke, ongecompliceerde actiekraker. Soms is het maken van een goede reboot een kwestie van niet moeilijk doen en teruggaan naar de basis, en in dit geval is dat doodeng roofdier versus badass prooi.