
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="a17a340a-fde9-41af-a546-92d861cebbf7"><p><i>Dit is een licht aangepaste versie van de review uit de volgende PU, die half april in de winkels ligt.</i></p><p>Quantum Break is een titel met twee gezichten. Letterlijk want de videogame-serie hybride wisselt gameplay en echte beelden met acteurs af en dat werkt opvallend goed. Iedereen gamet anders maar ik vind het totaal geen probleem om na een tijdje spelen even een korte break te nemen – even de mail checken, tweetje eruit sturen, kopje koffie pakken – om daarna, hop-hop, weer lekker door te gaan. Quantum Break bestaat uit verschillende acts en na iedere act volgt een serie-episode. Tijdens zo’n episode kun je even onderuit zitten, op adem komen en de verhaallijn ontspannen volgen. Het leuke is dat je zelf deels invloed hebt op hoe die serie verloopt. Er zijn talloze alternatieve takes genomen, waardoor het verhaal net weer een andere wending neemt, personages wel of niet terugkeren en de band tussen held Jack Joyce (de speler) en schurk Paul Serene (vertolkt door Aidan ‘Littlefinger’ Gillen) meer of minder uitgediept wordt. Dat is leuk gedaan, maar dat is niet waarvoor ik Quantum Break zou aanraden.</p><p></p><p></p><h3><b>HBO &amp; Netflix</b></h3><p>Dat heeft verschillen redenen. Om te beginnen zijn we enorm verwend geraakt door de hoge kwaliteit aan series door het enorme aanbod op HBO, Netflix etc. Was deze game tijdens de Xbox 360 hoogtijdagen gereleased, dan was iedereen weggeblazen geweest, maar nu kan de serie zich simpelweg niet meten met de standaard van series die we gewend zijn. Daarnaast kent de serie meer B-acteurs dan bekende koppen, waardoor het niveau van acteren een beetje wisselend is. De grote namen doen prima hun ding, maar er zitten ook een paar knullige acteerprestaties tussen. Dat gezegd hebbende, het wordt nooit zo campy als de tussenfilmpjes van Command &amp; Conquer. Daarbij zijn de <i>production values</i> op orde: de serie kent diverse binnen- en buitenlocaties, achtervolgingen en actie-momenten maar toch… het is het ook vaak net niet. Het is prima popcorn-vermaak maar de echte wow-momenten beleef je als je de game speelt. En dat is eigenlijk maar goed ook.</p><p></p><p></p><h3><b>Max Payne</b></h3><p>De third-person shooter gameplay zelf is gruwelijk. Het is een cover-based shooter en als je Max Payne hebt gespeeld, voel je je meteen vertrouwd. Echter, een klein detail zoals het feit dat je geen knop hoeft in te drukken, maar dat Jack automatisch in cover gaat als hij achter een muur, omheining of pilaar staat, is heerlijk. Hierdoor kun je je volledig focussen op het neerknallen van vijanden en het inzetten van je time powers. Door het combineren van Time Vision, Time Shield, Time Dodge, Time Stop, Time Blast en Time Rush kun je brute moves maken die niet zouden misstaan op het witte doek. Freeze vijanden links, schiet tegelijkertijd op een explosieve vaatjes, en dodge als een lichtflits naar rechts. Op het moment dat de vijanden weer bewegen, ontploft de boel en ben jij alweer aan de andere kant van de map. Door Time Rush speer je als Flash door de wereld terwijl de rest stilstaat of heel langzaam voortbeweegt. Om dan te eindigen bij een vijand en deze een enorme muilpeer of karatetrap te verkopen, terwijl je tegelijkertijd diens wapens afhandig maakt. Dit soort actie is onbetaalbaar en biedt tijdloos plezier.</p><p></p><p></p><h3><b>Zwevende vijanden</b></h3><p>Je tijdkrachten spelen ook een belangrijke rol tijdens klim- en klauterpuzzels, want om je heen blijft de tijd af en toe hangen en stotteren. In extremere situaties lopen heden en verleden door elkaar waardoor ongelukken gebeuren en de omgeving letterlijk uit elkaar gescheurd wordt. Zo is er een moment waarbij een enorme tanker een grote brug doorboort met instortingen, het scheuren van metaal en het ontploffen van auto’s tot gevolg. Halverwege deze gigantische ravage blijft de tijd stilstaan en kan Jack door dit alles heen lopen, kruipen en rennen terwijl vuur, staal, puin, voertuigen en mensen verstijfd blijven staan of doodstil in de lucht blijven hangen.Ook tijdens puzzels zal je soms moeten stoeien met je tijdkrachten om instortend puin weer te repareren om verder te komen of om je vege lijf te redden. Soms moet je sprongen en sprintjes timen om niet door rondslingerend puin geplet te worden. Wanneer beide samenkomen – shootouts en time stutters – is het echt vuurwerk. Dan is het alsof je schietgevechten in een droomwereld ervaart. Uitgeschakelde vijanden blijven schreeuwend in de lucht hangen, slachtoffers dwarrelend als veertjes in de ruimte zwevend. Zo cool!</p><p></p><p></p><h3><b>Zegevieren</b></h3><p>Zolang videogames bestaan, proberen makers films/series en games te combineren. Logisch want films en series hebben nog altijd meer <i>mass appeal</i> dan games. Maar na het spelen van Quantum Break blijft duidelijk dat de twee vormen van media zeer verschillend zijn en dat ze lastig verenigbaar zijn. Bovendien is deze game eigenlijk best wel old skool, hoe flitsend, spectaculair en vingeraflikkend de actie ook in beeld komt. En ja, het is cool dat de game vertakkend werkt, op het serie-deel en vice versa, door de keuzes die je maakt aan het eind van iedere act. Maar het is ook niet zo dat daardoor de hele ervaring wereldschokkend verandert. Het verhaal is zeer goed en intelligent geschreven, het tijdreis-element is goed uitgewerkt (beter dan sommige tijdreis-films zelfs) en het maken van andere keuzes zorgt sowieso voor de nodige replay. Na het uitspelen van de game begon ik direct aan mijn tweede run om nu andere keuzes te maken. Dat maakt Quantum Break dan ook de beste samensmelting van game en film/serie ooit, maar uiteindelijk zegeviert de gameplay én niet de serie.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Quantum Break - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links