Red Dead Redemption 2 is die absolute next-level-game geworden waar je in je stoutste dromen nog stoute dromen over had. Onbetwiste GOTY, die met twee schietijzers en een sawed-off shotgun het schaamrood op de kaken van de concurrentie knalt en blijkbaar ook over genoeg zwarte magie beschikt om je PlayStation 4 en Xbox One om te toveren in een PlayStation 5 en Xbox Two. Allemaal waar. Maar Red Dead Redemption is ook een game die zeker niet voor iedereen bedoeld is.
2 keer ballen kijken
Het lijkt raar om te beginnen met een vaststelling waarmee je eigenlijk wil eindigen. Maar vanaf het eerste uur spelen, zit die gedachte al in mijn hoofd. Tientallen uren, 324 scheerbeurten, 38 treinovervallen en slechts twee keer de camera draaien om de ballen van m’n paard te bestuderen verder, en die gedachte is er nog steeds. Het belangrijkste dat ik in deze recensie kan zeggen, is dat dit geen game voor iedereen is. Want de rest van mijn gereutel (op een handjevol schoonheidsfoutjes na) is de pure, onversneden, oorverdovende loftrompet waar we allemaal op gehoopt hebben.
Over dat handjevol: een minder consistent thema dan het origineel zit daar bijvoorbeeld tussen, evenals een iets minder sterk hoofdpersonage (ondanks dat ik Arthur Morgan nog steeds duizend keer bruter vond dan ik vooraf had verwacht). Soms doet de belichting raar of wens ik dat m’n interface iets soepeler is. Ook de vele spelsystemen, hoe ze met elkaar verweven zijn en de impact die ze (niet allemaal) hebben, horen in dit rijtje thuis. Perfectie is dus net een iets te groot woord voor deze game. Al gooi ik dat woord met gemak neer als we moeten praten over hoe alles er uitziet op je beeldscherm.
Geen GTA
Zo kan ik twee boeken volschrijven over hoe mooi deze game is. Maar ik kan het ook kort houden en gewoon zeggen: met afstand mooiste game ooit. En met afstand bedoel ik ongeveer van Den Bosch Zuid tot aan Zuid-Californië.
Ik kan honderd verhalen vertellen, bijvoorbeeld over die keer dat ik midden in de nacht langs het spoor galoppeerde, het licht van de volle maan in m’n nek, mijn gezicht slechts een schaduw onder de rand van mijn hoed. Over de trein die naast me dendert, over de reizigers die op dat moment nog geen idee hebben van het afschuwelijke en genadeloze bloedbad waar ze zich minuten later in bevinden. Over het feit dat ik het slechts deed voor de kick, een paar blikjes bonen en een vuistvol dollars. Maar daar ligt ook het gevaar. Als je me loslaat om te vertellen over de verhalen die ik beleefd heb in deze game, kom ik geen pagina’s maar PU’s tekort.
Dus laat ik mijn verhalen voor wat ze zijn. En ook het verhaal dat Rockstar zelf vertelt - over Dutch van der Linde en de teloorgang van zijn kinderen, van zijn bende - laat ik graag over aan de ontwikkelaar zelf. Die zijn daar niet alleen veel beter in, het is jullie ook allemaal gegund om zelf te ervaren wat er zich afspeelde in die roemruchte jaren voorafgaand aan het originele Red Dead Redemption.
Wat ik wel wil vertellen, is het verhaal van een game die een wereld is in plaats van een game. En hoe gedurfde, contra-intuïtieve designkeuzes een van de heftigste games ooit leven inblazen. Het resultaat is iets dat niet verder af kan staan van ‘dat andere paradepaardje’: dit is geen GTA met een cowboyskin. Het komt niet eens in de buurt.
Sorry, Benja
Veel meer dan brute actie, snelle set pieces en over de top pistolengeweld is dit een trage trek die niet aanvoelt als game, maar als leven in een virtuele wereld. Elke andere studio had ervoor gekozen om er fatsoenlijke fast-travel in te stoppen. Maar niet Rockstar. Deze ontwikkelaar wil juist dat je al die kilometers aflegt, dat je meer tijd kwijt bent om naar een objective toe te rijden, dan dat je er daadwerkelijk iets moet doen. Het kiest er bewust voor dat je elke keer dat je een prooi velt, moet toezien hoe Arthur de huid lossnijdt, dat jezelf genezen geen druk op de knop is, maar het daadwerkelijk pakken van een flesje dat je opdrinkt.
Het wil dat je gruwelijk dure paard z’n been kan breken waarna je ‘m definitief moet afschieten omdat je nog niet wist dat er zoiets was als een ‘revive horse potion’ (Rest In Peace trouwe Benja, het waren 2045 fantastische kilometers, sorry nog). Rockstar wil niet dat je gaat zitten kutten en aanklooien en een spelletje speelt in deze wereld. Het wil dat je leeft in een virtueel landschap dat voor mijn gevoel (ik heb het niet nagerekend) daadwerkelijke groter is dan het échte Noord-Amerika. En jij als speler moet dat ook maar net willen.
Prachtige, poëtische traagheid
Ik ben de eerste die toegeeft dat ik soms mijn bedenkingen heb gehad als de game me niet ‘even iets makkelijk’ liet doen. Had dit niet handiger gekund? Zijn al deze systemen nodig? Waarom sta ik mijn paard te borstelen? Waarom loop ik elke keer zo traag als ik in m’n kamp kom? Maar het werkt. Al deze ‘beperkingen’, die gestoeld zijn op realisme, voegen een zwaarte en relevantie toe die ontbreekt in alle andere games die vandaag de dag uitkomen. Als je wil dat elke stap telt, moet je de speler ook elke stap laten zetten. Geen shortcuts, geen makkelijk vermaak.
Red Dead Redemption 2 maakt korte metten met games die pochen met ‘keuzes en consequenties’. Rot op. Een ander scriptje starten omdat ik een hoofdstukje hiervoor een ander dialoogje koos? Dat is geen échte consequentie. Een échte consequentie is verdomme je revive horse potion dom vergeten, waardoor je Benja moet afschieten. Dat voel ik. Des te meer omdat ik niet effe een save kan herladen, of met een druk op de knop kan fast-travelen naar de stallen voor een nieuw paard. Ik voel het omdat ik dat hele godvergeten eind terug moet lopen naar de bewoonde wereld, met m’n zadel in mijn hand en een pak verdriet onder mijn gordel.
Het was een van de meest frustrerende dingen die ik ooit in een game heb moeten doen, maar het was écht en onvergetelijk en alleen mogelijk omdat alles dat ik deed zoveel investering kostte, dat alles wat ik kreeg iets waard werd. Ik zou er alle Call of Duty's en Assassin’s Creed’s van de wereld voor inruilen. En ik snap het. Dat is niet voor iedereen weggelegd. Maar mij had je niet gelukkiger kunnen maken.
Opmerkingen