
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="792a5c01-13f0-491d-a4e2-f24f265d24ad"><p class="tekst">Resident Evil 2 is 21 jaar oud, dames en heren. Als ik de afgelopen twee jaar al niet veel te vaak had benadrukt hoe belachelijk oud ik me voel, dan had ik dat hier nu even uitgebreid gedaan. Laat ik in plaats daarvan maar het volgende zeggen: Resident Evil 2 is oud genoeg om overal in de Verenigde Staten te mogen drinken. Pfffft. Een mooi moment om een remake van deze game uit te brengen, in ieder geval.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">En ondanks dat remakes tegenwoordig net zo gemeengoed zijn geworden als irritante politieke discussies op social media, heeft Resident Evil 2 het wel écht verdiend. De game is wellicht nooit mijn favoriet in de serie geweest (ik vond deel 1 enger en deel 4 toffer) maar het is ongetwijfeld het belangrijkste en herkenbaarste hoofdstuk van de Resi-saga. Het was ambitieuzer dan z’n revolutionaire voorganger, het innoveerde met z’n twee hoofdrolspelers en afwijkende scenario’s, en met z’n onvergetelijke Raccoon City definieerde het hoe een zombie-apocalyps in videogames eruit moet zien. Tegenwoordig hebben we meer zombiegames dan we fysiek kunnen tellen, maar stiekem willen ze allemaal Resident Evil 2 zijn. En terecht.<br/></p><h3 class="tussenkop"><strong>Verrassen en shockeren</strong></h3><p class="tekst">Capcom weet hoe ze een goede remake moeten maken: de heruitvoering van de eerste game (‘REmake’) was immers dusdanig prachtig, tijdloos en authentiek dat het de originele ervaring volledig wist te vervangen. Met Resident Evil 2 Remake gaan ze echter een stap verder: ze willen natuurlijk dat de graphics imponeren en dat de ervaring authentiek aanvoelt, maar verder hebben ze alles omgegooid. De camerahoeken zijn niet meer vast. De tankbesturing is weg. Zombies zijn slimmer, gevarieerder en moeilijker te verslaan.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Puzzels zijn uitgebreider of volledig veranderd. En locaties en gebeurtenissen zijn ‘geremixt’. Jij dacht precies te weten waar je de eerste Licker kunt aantreffen? Ha, mooi niet dus, vriend. Het resultaat is een game die het overlevingsverhaal van Claire en politieagent Leon inderdaad op prachtige en herkenbare wijze eer aandoet, maar die tegelijkertijd weet te verrassen en shockeren.<br/></p><p class="tekst"><strong style="font-size: 1.17em;">Voetstappen</strong></p><p class="tekst">De echte ster van de show? Dat zijn zonder de twijfel de graphics. Resident Evil 2 Remake is een van de mooiste games die ik de afgelopen jaren gespeeld heb, en dat is deels te danken aan de toffe engine (die ook al voor Resident Evil 7 gebruikt werd) en slim design. De beelden weten op technisch gebied te overtuigen met haast voelbare texturen: stoom ziet eruit alsof het gloeiend heet is, de stortregen zorgt voor koude rillingen en de schotwonden op zombies zien er net zo stroperig en ranzig uit als je zou verwachten.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/xtxJtQa6VSw" width="608"></iframe></p><p class="tekst">Qua design is het heel duidelijk dat men het Raccoon City-politiebureau en de omgevingen dusdanig ontworpen heeft om te compenseren voor de vrije camera. Want waar het gevaar voorheen verborgen was achter een vaste camerahoek, zit het nu verschuild achter een zooi opgestapelde stoelen, een gang met een rare, onheilspellende bocht, of een vleugel waar de stroom is uitgevallen en waarbij het enige houvast het beperkte maanlicht is dat door de kieren van een gebarricadeerd raam schijnt.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Voeg hier het uitstekende 3D-geluidsdesign aan toe, waarbij je precies kunt horen waar wat gebeurt - niets is enger dan tijdens een gevecht de donderende voetstappen van Mr. X in de kamer achter je horen - en je hebt, met gemak, de meest esthetisch overtuigende survival-horror game tot op heden. Respect, Capcom.<br/></p><h3 class="tekst"><strong>Verminking</strong></h3><p class="tekst">Het is echter op gameplay-gebied dat ik niet precies weet wat ik nou echt van deze remake moet vinden. Er is niets mis met de guns, hoor; elk geweer voelt, oogt en klinkt uniek, en het doen ontploffen van een zombiehoofd als een veredelde steenpuist, voelt net zo bevredigend als ik het nu laat klinken.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Het probleem is echter dat hier de over-de-schouder gunplay van games als Resident Evil 4 gebruikt wordt (een perspectief dat agressie en precisie aanmoedigt) in combinatie met de claustrofobie, beperkingen en survival-invalshoek van de klassieke Resi’s. In de praktijk werkt dit best oké, maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat de remake zich hiermee toch in een raar, grijs tussengebied tussen de twee Resident Evil-stijlen bevindt.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/TuAM-b7m3iw" width="608"></iframe></p><p class="tekst">Een voorbeeld hiervan is de indrukwekkende manier waarop vijanden op realistische wijze schade incasseren, wat motiveert om lekker los te gaan (zoals in Resident Evil 4 t/m 6) en ze op allerlei plekken op het lichaam te verwonden. Maar je kunt nooit het maximale uit dit soort experimentele verminkingen halen omdat ammunitie zo belachelijk schaars is (zoals in Resident Evil 1 t/m Code Veronica), waardoor je dus maar gewoon op hoofden blijft mikken.<br/></p><h3 class="tussenkop"><strong>Twijfel</strong></h3><p class="tekst">Combineer schaarse ammunitie met open ramen die je niet allemaal kunt barricaderen, zombies die zelfs na zes headshots niet altijd écht doodgaan, een moeilijkheidsgraad die zich aanpast aan hoe goed je het doet én een niet te stoppen Mr. X die je deze keer écht overal weet te vinden, en je hebt een Resident Evil-game die zich uiteindelijk voornamelijk kenmerkt door constante twijfel. Constante twijfel of ik een segment wellicht niet voorzichtiger had moeten spelen. Constante twijfel over m’n hoeveelheid kogels. Constante twijfel over of ik niet gewoon opnieuw moet beginnen.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Deze twijfel is altijd een onderdeel geweest van de klassieke, stressvolle Resi-ervaring, maar in deze moderne remake voelt het om een of andere reden soms ongemakkelijker dan ik had gehoopt. Soms werd angst alleen maar irritatie, en dat is denk ik nooit de bedoeling geweest. Begrijp me niet verkeerd: dit is een dijk van een game, maar Resident Evil 7 was vele malen enger en Resident Evil 4 is nog altijd het onbetwistbare hoogtepunt van de serie (<i>fight me</i>). Net als een meid uit Hollywood die net 21 is geworden, is Resident Evil 2 Remake dus aanstekelijk enthousiast, extreem fascinerend en prachtig om naar te kijken, maar ze moet overduidelijk nog wel uitvinden wat ze nou precies van het leven wil.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Resident Evil 2 Remake - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links