
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="128a14fb-acf6-4e42-88dd-b09f84cfe39e"><p>Naast de topklasse van Nintendo-games die eigenlijk altijd wel goed uitpakken (Smash Bros, Zelda, Mario, Donkey Kong, Mario Kart) heeft het bedrijf ook nog wat middenklasse-games die soms geweldig, soms wel aardig en soms ronduit slecht uitpakken. Mario Tennis is zo’n middenmoter. En Aces, de nieuwste game in de serie, pakt in elk geval een stuk beter uit dan de voorganger. Want die was ronduit slecht.</p><p></p><p>In 2015 verscheen Mario Tennis: Ultra Smash voor de Wii U, en toen ik hem speelde riep ik herhaaldelijk ‘WAAROM?’. Waarom kan ik met een mega-paddenstoel naar mega-formaat groeien? Waarom zit er verder niks nieuws in? Waarom zijn er niet eens toernooien om te spelen? WAAROM? Zoals gezegd is Mario Tennis Aces een stuk beter dan zijn voorganger. Dat zit ‘m vooral in de core gameplay en de mogelijkheden om daarvan te genieten. Al heb ik ook bij deze game wel wat WAAROM-gevoelens.<br/><br/></p><h3>CORE GAMEPLAY</h3><p>Laten we beginnen met de core gameplay. Dat is de bekende basis met topspins, slices, lobs, dropshots en vlakke slagen, die je weer kunt opladen om je slagkracht te vergroten. Daarbovenop heeft Camelot een systeem toegevoegd dat rechtstreeks uit een vechtspel als Street Fighter lijkt gekopieerd. Je kunt dit keer namelijk een energiemeter vullen door allerlei acties uit te voeren die je toch al van plan was, zoals het volhouden van rally’s en blokken van aanvallen (daarover straks meer). Wanneer die meter ver genoeg is gevuld, kun je een aantal special moves uitvoeren.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/mMHT2vdWvpg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><p>De leukste en meest bepalende (voor de manier waarop de meeste potjes zich voltrekken) speciale actie is de focusslag. Daarvoor moet je na een hoog gespeelde bal van de tegenstander op het daardoor verschijnende sterrenpunt gaan staan en op R drukken. Je personage springt omhoog, waarna je de baan in first-person vanuit de lucht bekijkt, met complete vrijheid om de bal te richten (met de stick of motion controls), alvorens die loeihard naar dat punt te slaan. Je tegenstander kan deze slag proberen te blokken, maar als hij dat iets te vroeg doet, loopt zijn racket schade op. Na drie keer schade is het racket gebroken en de partij voorbij. Een riskante business dus, dat blokken. Meestal gaat dit alleen goed wanneer je als ontvangende persoon de tijd even vertraagt met een focussprint, die uiteraard ook weer energie kost. Alleen deze focusslag maakt de rally’s al explosiever en competitiever dan ooit. Maar er is meer.</p><p>Wanneer een, al dan niet met een focusslag geslagen, bal buiten je bereik dreigt te landen, kun je hem niet alleen met een focussprint maar ook met een stuntslag bereiken. Deze stuntslag laat je als een soort geest in een oogwenk een grote afstand afleggen. Time je hem goed, dan kun je de moeilijkste ballen alsnog halen, en verdien je energie. Mislukt je poging, dan verlies je niet alleen het punt maar ook energie. En dan is daar nog een soort ultraslag die je kunt maken als je energiemeter helemaal is gevuld. En zo beschikken spelers in deze nieuwe Mario Tennis over meer opties voor aanvallende en verdedigende moves dan ooit, wat leidt tot rally’s die met hun brute moves, goed getimede parry’s, keiharde counters en sluwe trucjes inderdaad aan de flow van vechtspellen doen denken.</p><p></p><h3>SINGLE PLAYER</h3><p>Om je voor te bereiden op de strijd tegen vrienden of online-spelers, kun je het best beginnen met het avontuur voor een enkele speler. Jazeker, er is dit keer een avontuur voor een enkele speler, compleet met gestoord verhaal, Super Mario World-achtige wereldkaart, ervaringspunten en levels, verzamelbare rackets, minigames en eindbazen. Het gaat helaas niet zo diep als de RPG-stand van het geweldige Mario Tennis: Power Tour dat in 2005 voor de GBA verscheen, maar toch is dit een extra om blij van te worden.</p><p>Ten eerste geeft dit je als solospeler iets om je echt even in vast te bijten, ten tweede wordt je door de gevarieerde uitdagingen op je pad gedwongen om de finesses van de game te begrijpen en benutten. Al stellen sommige van die uitdagingen je geduld wel heel erg op de proef. Ik ben niet vies van een beetje uitdaging, maar er zijn een paar mini-games en – in het bijzonder - één eindbaas die voor mij onredelijk lastig voelden – niet in de laatste plaats door een nogal krap afgestemde timer. De irritatie om die uitdagingen over het steeds weer opnieuw moeten proberen wordt nog eens lekker aangedikt door het feit dat je de dialoog na een verloren partij niet kunt skippen, zodat je falen dus telkens weer wordt ingewreven met dezelfde kutpraatjes. Waarom geen ‘opnieuw proberen’-knop toegevoegd? WAAROM NIET?</p><p></p><h3>WAAROM?</h3><p>En nu ik het WAAROM-woord toch al heb laten vallen…</p><p>Waarom kan ik de single player alléén met Mario doorlopen?</p><p>Waarom kan ik niet een gewone pot tennis met de gebruikelijke games en sets spelen?</p><p>Waarom valt er – buiten het avontuur - niks vrij te spelen? Geen poppetjes, geen petjes, geen medailles, niks?</p><p>Waarom is alles wat ik in het avontuur verzamel (ervaringspunten, levels, speciale rackets) alléén in dat avontuur te gebruiken, op geen enkele manier mee te nemen naar andere spelstanden, en daarmee dus volkomen nutteloos na het voltooien van het avontuur?</p><p>Waarom kan ik niet samen met een vriend als dubbelspelers een toernooitje spelen?</p><p>WAAROM NIET, CAMELOT?</p><p>Het zijn zo maar wat vragen, hoor. Vat het allemaal niet te negatief op. Maar sommige dingen zijn wel een beetje onbegrijpelijk. Temeer omdat het zo makkelijk was geweest om de spelers de meeste van bovenstaande opties wél te bieden.</p><p><br/></p><h3>HARD TEGEN HARD</h3><p>Misschien vraag jij je op jou beurt af waarom ik de game, ondanks al die kritische vragen, toch nog een best wel hoog cijfer geef. Dat komt doordat ik eigenlijk best wel wat lol heb beleefd aan dat singleplayer-avontuur, en – vooral - omdat ik de rally’s tegen vrienden en andere spelers gewoon geweldig vindt.</p><p>Het gaat echt lekker hard tegen hard, er zijn allerlei lekker vuile trucjes te verzinnen, het is heerlijk om de bal snoeihard in het gezicht van je rivaal te meppen en de emoties lopen regelmatig even hoog op als tijdens een onvervalst potje Mario Kart of Smash Bros. Dus ook al zal Tennis het niveau van deze échte Nintendo-toppers nooit halen, als middenmoter doet Aces het toch behoorlijk goed.</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Review - Mario Tennis Aces slaat de bal raak

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links