
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="8cefa26c-308c-46e7-a450-b83faa018b5f"><p>Eén van de weinige, echte nadelen van dit beroep is dat je zoveel gamet dat je nog maar zelden door ’t medium verrast wordt. Je kent de meeste gameplay-genres en verhaalconventies dusdanig goed dat je niet meer evangelisch wordt van een toffe mechanic of een sterk uitgevoerde, tranentrekkende cutscene. Niet dat wij gamejournalisten al die goede dingen daardoor minder waarderen dan de gemiddelde consument, hoor, maar de relatie die wij hebben met gaming is gewoon erg… constant. Net als bijvoorbeeld een bejaard stel dat al veertig jaar getrouwd is; ze voelen wellicht geen vlinders meer in de buik als ze samen op de bank tv zitten te kijken, maar ze zouden echt niet zonder elkaar kunnen.</p><p></p><h3><strong>Verrassing</strong></h3><p>Neem bijvoorbeeld <a href="https://pu.nl/media/video/pu-tv/nioh-moeilijker-dan-dark-souls-review/" target="_blank">Nioh</a>. Het is één van de sterkste games van ’t jaar, maar de verrassingsfactor ervan stond bijna op nul voor mij, deels ook vanwege mijn professionele relatie met het Souls-genre. Dit betekent echter wel dat als er om de zoveel tijd een game voorbij komt die zelfs mij tot in de kern weet te verrassen, ik geen twijfels hoef te hebben over de kwaliteit ervan. NieR: Automata is zo’n game. NieR: Automata wist mij volledig te overdonderen, en dat terwijl het precies doet wat ik ervan verwacht had. Als liefhebber van de output van geestelijke vader Taro Yoko, waaronder dus de (gigantisch ondergewaardeerde) eerste NieR, was ik volledig voorbereid op de mengelmoes aan gameplay-stijlen, bijvoorbeeld. En dat kreeg ik ook. Maar de wijze, frequentie en intensiteit waarmee die stijlen afgewisseld werden zorgden ervoor dat het verhaal dusdanig charismatische wijze ontvouwd werd, dat ik er alsnog door omver geblazen werd.</p><p></p><h3><strong>Knokken</strong></h3><p>NieR: Automata is een actie-RPG, waarbij de nadruk dus ligt op het verkennen van een post-apocalyptische wereld, de progressie van je personage en het meeslepende verhaal, maar dit wordt ondersteund door keiharde hack &amp; slash-gameplay van ontwikkelaar PlatinumGames. Alsof je een soort Bayonetta Light speelt, hak je je mechanische tegenstanders op spectaculaire wijze aan flarden en teleporteer je dóór vijandelijke aanvallen alsof het niks is; dit werkt allemaal zo goed dat het me niets zou verbazen als sommigen de game niet eens als RPG zouden categoriseren maar full-blown actietitel. De gameplay neemt nieuwe vormen aan wanneer de camera verplicht verschuift, zodat die hack &amp; slash-gameplay opeens meer als een 2D-beat ‘em up wegspeelt. Op kunstige wijze weet de camera op stijlvolle wijze uit te zoomen, een isometrisch perspectief aan te maken of zelfs een volledig top-down beeld van de actie weer te geven; elke hoek voelt waarachtig anders. Van Bayonetta Light naar een Streets of Rage-kloon gaan, puur door de camera te veranderen? Da’s cool.</p><p></p><h3><strong>Twin-stick</strong></h3><p>Nog toffer dan die simpele doch effectieve geforceerde camerahoeken, zijn de momenten waarop hoofdrolspeler 2B (een android die voor de mensheid vecht) in een ‘flight unit’ stapt en de game volledig andere genres verkent: de game schakelt dan moeiteloos tussen een verticale bullet hell shooter (zoals Ikaruga), een horizontale shmup (Gradius), twin-stick shooter (Geometry Wars) en meer. En met “meer”, bedoel ik, “wat de fuck, heb ik nou zojuist eventjes een text adventure zitten spelen!?” Die eerder genoemde shooter-segmenten lijkt in eerste instantie alleen maar gebruikt te worden om de langdurigere open-wereld actie af en toe wat op te breken, tot het moment dat je op onverwachtse wijze een heel “level” ervan te spelen krijgt van langer dan een half uur.</p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/ObnS75WIUWE" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p><h3><strong>Hacken</strong></h3><p>Dit level bestaat voor de helft uit een continu veranderende boss fight tegen een walvisachtige machine ten grootte van letterlijk een eiland (maak je geen zorgen; ik heb nog niets gespoild) en het was met gemak één van de tofste sequenties van de gehele game. Al viel dit gevecht (vooral conceptueel) in het niet bij een eerder gevecht tegen een opera-zingende megarobot, die in eerste instantie als een standaard baas wegspeelde, totdat ze (oké, dit is wél een kleine spoiler, maar ik moet het even genoemd hebben) in de tweede helft van het gevecht opeens stralen begon af te schieten waarmee ze 2B probeerde te “hacken”. Dit resulteerde in het moeten spelen van een minimalistische twin-stick minigame, tíjdens de f*cking boss fight, om de hackpoging te voorkomen. Zoiets heb ik werkelijk nog nóóit eerder meegemaakt. En het was geweldig.</p><p></p><h3><strong>Emotieloos</strong></h3><p>Het is net wanneer je denkt aan alle gekkigheid en subversiviteit gewend te zijn geraakt, en je na een luttele vijftien uur het einde bereikt, dat de game z’n ware troef speelt: deze eerste doorloop was nog maar het begin. De daaropvolgende doorlopen plaatsen je in volledig nieuwe scenario’s, gameplay-stijlen en zelfs personages, om het verhaal vanuit nieuwe hoeken mee te maken en zo het (geweldige) verhaal volledig te begrijpen. Je eerste doorloop is wat dat betreft enigszins vergelijkbaar met de tankerproloog uit Metal Gear Solid 2; de waarheid komt daarna pas. NieR: Automata is niet eens zozeer iets wat je speelt, maar iets wat je laag voor laag pelt, als een ui.</p><p></p><h3><strong>Alfabet</strong></h3><p>De eerste NieR dit deed ook al, met al die verschillende eindes die-eigenlijk-nog-lang-geen-eindes-zijn, maar Automata weer er hilarischer, subversiever en interessanter mee om te gaan door een balans te vinden tussen volledige nieuwe gameplay-segmenten én momenten die je al meegemaakt hebt, maar dan vanuit een ander perspectief. Zo zijn er 26 verschillende eindes, één voor elke letter van het alfabet, al bestaat het gros daarvan uit grapeindes wanneer je op bepaalde manieren doodgaat. (Neem vooral een hapje van de makreel, bijvoorbeeld.) Wat het verhaal betreft zijn er zo’n 5 verschillende, échte eindes (A tot en met E) en om die te behalen ben je echt wel minstens een uurtje of 45-50 bezig.</p><p></p><h3><strong>Shakespeare</strong></h3><p>Toch vond ik de hoeveelheid eindes en plottwists lang niet zo belangrijk als de emotionele impact die de game continu op je weet te hebben, zelfs buiten de cutscenes. NieR: Automata weet vol zelfvertrouwen te schakelen tussen contrasteerende emoties, en het resultaat is een game die, ironisch gezien, ontzettend menselijk aanvoelt. Het laat je lachen om robots die Romeo &amp; Juliet proberen na te spelen en elkaar vervolgens maar vermoorden (“Pisseth off!”), het laat je op het puntje van je stoel zitten wanneer je door de aanvallen van twaalf vijanden heen teleporteert, het laat je nadenken over filosofische vraagstukken over de essentie van ons bestaan en de implicaties van het label God, én het laat je janken wanneer je de gezichtloze, emotieloze robots meer menselijkheid ziet vertonen dan de emotieloze 2B die je zelf bestuurt. “Brother, brother… Please start moving again, brother”, zegt een cartoonesk, tinnen blik tegen een andere kapotte robot met een vervormde, elektronische stem. En het snijdt door je hart heen. En dat in een game waarin je een sexy android in lingerie bestuurt dat een gigantische katana met zich meedraagt.</p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/mOQwMLWEJrg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p><h3><strong>Belangrijk</strong></h3><p>NieR: Automata is verre van perfect. Zo zijn de geforceerde camerahoeken altijd stijlvol, maar zelden praktisch; vooral bij de erg uitgezoomde gedeeltes is het bijna onmogelijk te zien wat jij en de vijanden precies aan het doen zijn. Technisch is de game af en toe een rotzooitje; de framerate kakt bij het intensere geweld erg vaak in, en ik ben niet één, maar twee gamebrekende bugs tegengekomen (waarvan Square Enix mij echter wel beloofde dat die door een Day One-patch verholpen zouden worden). Ook voelt de game, ondanks z’n grote gebieden, relatief kleinschalig, vooral voor een JRPG van deze uitgever en ondanks de vele, essentiële doorlopen die dit spel rijk is; wie graag een half jaar met z’n rollenspellen doet, kan beter uitwijken naar een Final Fantasy XV. Maar de game is wel dusdanig charismatisch, verfrissend, gedurfd en zelfverzekerd, dat NieR: Automata meer in mijn hoofd is gaan spoken dan het krachtige Nioh, het uitstekende <a href="https://pu.nl/artikelen/review/horizon-zero-dawn-review/" target="_blank">Horizon: Zero Dawn</a>… en plot-technisch zelfs meer dan <a href="https://pu.nl/artikelen/review/the-legend-of-zelda-breath-of-the-wild-review/" target="_blank">Breath of the Wild</a>. NieR: Automata is wellicht niet de béste game van het jaar, maar zonder twijfel wel één van de belangrijkste.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


REVIEW NieR: Automata

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links