Header

Rise of the Tomb Raider - Review

Microsoft kocht een jaar lang Xbox One- exclusiviteit voor het nieuwe avontuur van Lara Croft. Is de ongetwijfeld dikke zak met duiten het waard geweest? Jan slingerde van tombe naar tombe, op zoek naar het antwoord.

De reboot van Tomb Raider in 2013 kun je niet anders dan succesvol bestempelen, al dacht uitgever Square Enix daar aanvankelijk wat anders over. De 3,4 miljoen die de game wegzette in de eerste weken waren volgens de Japanners ‘tegenvallend’. Gelukkig trokken de verkopen door, helemaal met de uitgave van de Definitive Edition, en inmiddels is de reboot-game bijna 9 miljoen keer verkocht. Toch wilde Square zijn kansen spreiden en klopte voor de sequel bij Microsoft aan. Tot grote ergernis van met name de PS4 achterban die, zo bleek, een jaar langer moet wachten op het nieuwe avontuur van Lara Croft. 

Rise of the Tomb Raider: Rise of the Controverse

Het kwam zowel Square als Microsoft op een hoop negatieve publiciteit te staan maar achteraf bezien, was het misschien wel helemaal niet zo’n domme keuze van beide partijen. Microsoft heeft deels de game gefinancierd én nam alle marketing en PR-activiteiten tot dusver voor haar rekening, en Square kan nog twee keer meeliften op die gemaakte tamtam voor de PC- (Q1 2016) en PS4- (Q4 2016) release. Met Forza 6, Halo 5 en Rise of the Tomb Raider is het een hele mooie tijd om een Xbox One te hebben staan, dan wel er eentje aan te schaffen. Ik durf zelfs te stellen dat voor de ongeduldige gamer Microsoft zelfs een killer app in handen heeft met Rise of the Tomb Raider.

Rise of the Tomb Raider: Rise of the Graphics

Reboot Tomb Raider was een fraaie game die ook op de vorige generatie consoles heel wat mooie plaatjes en vergezichten in beeld toverden. Voor de Xbox One oogt de game nog weer eens stukken lekkerder en het is zonder overdreven een van de mooiste games van dit moment. Of het nu de levensechte sneeuw waarbij je de ijskristalletjes en de sporen levensecht erin terug ziet, de manier waarop zonnestralen door spelonken een grot naar binnen schijnen of de fresco’s en muurschilderingen in eeuwenoude tombes… het is stuk voor stuk genieten. Maar het zijn ook die kleine details waarom ik denk dat je al snel verliefd zult worden op deze game: zoals Lara die nadat ze een stukje heeft gezwommen en daarna weer de kant op klautert, even haar paardenstaart uitwringt. Ook Siberië lijkt op het eerste gezicht misschien wat eentonig – besneeuwde bergen en bossen, en hier en daar een verlaten Russische installatie – het tegendeel blijkt waar. De vallei heeft bijvoorbeeld weer een hele andere vibe en hetzelfde geldt voor de omgevingen helemaal tegen het einde van het spel.

 

Rise of the Tomb Raider: Rise of the Crafting

In Tomb Raider uit 2013 zat een leuk upgrade systeem waarbij Lara steeds handiger werd met pijl en boog, bijl en wapens. Iets vergelijkbaars zien we in Rise… alleen is het allemaal veel uitgebreider en intuïtiever gedaan. Je verzamelt spullen in de omgeving en daarmee maak je snel explosieve speeltjes of nieuwe pijlen… mits je natuurlijk de juiste resources bij je draagt. Dat gaat allemaal met een druk op de knop en de game leest zelf of je alle ingrediënten bij je draagt om dat te maken. Doordat de (hub-)omgevingen veel grootster opgezet zijn, heb je letterlijk meer ruimte om je vijanden om te leggen. Dat kan stealthy van dichtbij, stealthy van een afstandje, guns blazing, vijanden bestoken met Molotovcocktails en ga zo maar door. Je kunt jezelf nu nog meer laten gelden met pijl en boog en ook het Metroidvania-element (terug gaan in levels omdat je niet wel bepaalde dingen kunt die je voorheen niet kon) is beter toegepast. Daarnaast kun je heuse sidequests doen voor bewoners uit de vallei, zijn er tonnen collectibles te verzamelen, is het jagen uitgediept en kun je bij kampvuren je eigen speelstijl weer opvijzelen zodat je een betere sluiper/jager/klimmer/vechter wordt.

Rise of the Tomb Raider: Rise of the Tombes

In de vorige game waren de tombes eigenlijk best wel kleine grotjes waar je soms wat extra munitie of goodies kon halen, of een beetje extra XP bij elkaar wist te sprokkelen. Hier zijn de Tombes terug van weggeweest en het is me dan ook een raadsel waarom ze optioneel zijn. Het zijn stuk voor stuk memorabele stukken gameplay die voor afwisseling zorgen op de actie-onderdelen. Verwacht nu ook weer niet mind-bending puzzels waarvoor je een guide moet gaan opzoeken op internet. Middels je instinct krijg je altijd een clue waar je heen moet of wat je moet doen. Het ontwerp van de Tombes zijn stuk voor stuk om je Indiana Jones goud-weg-graaiende vingertjes bij af te likken maar langer dan 15 minuten om een tombe-puzzel op te lossen, zal je niet nodig hebben. Hoe dan ook, je bent een paljas als je deze tombes niet allemaal doorkruist al was het maar voor de schatten, andere loot en extra XP.

Rise of the Tomb Raider: Rise of Lara?

De vorige game duurde even om op gang te komen en sommige spelers ergerde zich een beetje aan het voortdurende gemiep en gesteun van Lara als hulpeloos meiske dat langzaam een vrouw werd die zich against all odds moest staande houden onder barre omstandigheden. In Rise of the Tomb Raider is Lara gepokt en gemazeld, al flikker je nu ook weer meer dan eens van de welbekende richeltjes en storten er om de haverklap vloeren en bouwwerken in. Toch is de pacing van de game een stuk beter. Zo wordt direct middels een flashback/tutorial missie een Tombe geïntroduceerd en is Lara na noodgedwongen haar eerste kamp opgeslagen te hebben, direct los. Het voelt enigszins als een soort herhaling van de eerste game maar het gaat allemaal een stuk sneller en nu voel je je ook niet dat sniffende meisje waarmee je medelijden hebt en die je koste wat het kost wilt beschermen. Soms zijn de motieven van Lara wat vreemd. Terwijl ze aan het begin van de game nog smeekt of haar vriend Jonah haar vergezelt naar de mythische stad Kizeth, roept ze hem nog geen 10 minuten later in de game toe via de walkietalkie dat hij haar toch vooral niet moet komen zoeken. ‘I must do this alone’, aldus Lara. Weird. Hoe dan ook, Lara staat prima haar mannetje en rekent bruut met vijanden af zonder dat ze eerst in therapie moet.

Rise of the Tomb Raider: Rise of Kleine Irritaties

Nu we toch bij de klaag-muur aangekomen zijn, zijn er nog wel wat meer kleine irritaties. Zo is het onvermijdelijke bovennatuurlijk einde niet geheel bevredigend al zal ik daar verder niet veel woorden aan vuil maken vanwege spoilers. Daarnaast vind ik de toevoeging van Expeditions een beetje overbodig. Dit is een extra modus waar je met behulp van kaarten levels kunt aanpassen door jezelf penalty’s of juist extra powers mee te geven. Deze Expedition Cards kun je zowel met in-game credits als met echt geld aanschaffen; je verdient ze al spelende of je trekt je portemonnee. Het idee is dat je delen uit de game herspeelt of zelf eenvoudige missies in elkaar flanst en die dan weer met vrienden deelt. Wie een soort Super Lara Maker verwacht, moet ik teleurstellen want het is daar totaal niet mee te vergelijken. Eerlijk gezegd vind ik het een beetje een geforceerde manier om de game te verlengen die met zijn gemiddelde van 15 a 20 uur al prima is. Ook is het een wat opzichtige manier om middels microtransacties nog wat extra cash op te halen bij spelers. Liever had ik extra verhalende missies als betaalde DLC gezien, of extra Tombes als flash backs of iets dergelijk. Daar besteed ik veel liever mijn zuurverdiende centen aan.

Rise of the Tomb Raider: Rise of Crystal Dynamics

In de vorige game introduceerde Crystal Dynamics een aantal nieuwe elementen en werd puzzelen opgeofferd ten faveure van de actie. Nu is het puzzelen terug, alleen nog steeds niet zo omvangrijk als back in the days. De actie is nog steeds van de partij maar meer divers waarbij je veel meer dan eerst verschillende manieren hebt om je van vijanden te ontdoen. De Expeditions mag je wat mij betreft direct weer vergeten, maar ook als die nooit met een vinger aanraakt hou je een fenomenaal avontuur over die de line-up voor de Xbox One dit najaar heel veel glans geeft.

Conclusie