
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="2f6bd30b-09b1-403f-8dba-922fe50c0014"><p>Holy shit, wat is er veel gebeurd met de wallcrawler voordat Spider-Man: Homecoming realiteit kon worden. Mijn persoonlijke geschiedenis met Spider-Man films gaat helemaal terug naar de jaren ’90. Toen las ik in het nieuwsgedeelte van een ‘Web van Spider-Man’, ‘De Spectaculaire Spider-Man’ of ‘Peter Parker de Spectaculaire Spider-Man’ (allemaal Nederlandse Junior Press-uitgaven) dat er een film van onze favoriete muurkruiper aan zat te komen. Dat gegeven was al genoeg om me blijer te maken dan wanneer wereldvrede werkelijkheid zou worden, maar toen ik hoorde dat Arnold Schwarzenegger de rol van Doctor Octopus aan zou nemen en James Cameron de film ging regisseren, toen… ben ik voor zover ik me kan herinneren gewoon in foetushouding gaan liggen kwijlen. Je moet begrijpen dat ik destijds compleet in de ban was van Terminator 2: Judgment Day, een film die ik overigens nog steeds de perfectie vind benaderen, dus om te horen dat mijn dream team met m’n favoriete superheld aan de slag ging? Het was de eerste keer dat mijn geekasm Super Saiyan Blue ging.</p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/U0D3AOldjMU" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p><h3>Spider-Man: Homecoming – Spidey nummer hoeveel!?</h3><p>Okay, uiteindelijk werd het dus een Sam Raimi-film waar geen Anuhld aan te pas kwam en het duurde nog zo’n tien jaar voordat ik gillend in de bioscoop zat. Eerst toen ik de teaser zag (simpelweg beelden van een groot web dat tussen twee gebouwen in New York hangt, gevolgd door het besef DAT DIT EEN FUCKING SPIDER-MAN FILM IS!!!!), daarna toen ik de daadwerkelijke film aanschouwde. Dat gillen was tijdens het genieten van Raimi’s Spider-Man 2 nog steeds hard, maar werd steeds minder, waarbij het tegen The Amazing Spider-Man 2 in een soort verward kermen veranderde. Uitgever Sony had duidelijk hulp nodig van superheldenveteraan Marvel Studios om de film-Webhead weer groot te maken en gelukkig erkenden ze dat ook. Dus maakten de twee giganten een deal, werd de nieuwe Spidey in <a href="https://pu.nl/artikelen/review/captain-america-civil-war-film-review/" target="_blank" title="Civil War review">Civil War</a> geïntroduceerd (ik gilde weer) en mogen we nu genieten van de eerste Spider-Man film die door zowel Marvel als Sony wordt geproduceerd. Hoewel, genieten? Het klinkt alsof er veel mis kan gaan met een productie waar zoveel belangrijke mensen mee te maken hebben, waar zoveel big money en big franchises vanaf hangen. En zijn we inmiddels niet een beetje klaar met Spider-Man?</p><p></p><h3>Spider-Man: Homecoming: Tom Holland is een baasje</h3><p>Ik zal sowieso niet snel klaar zijn met Spider-Man, laten we dat even vooropstellen. Het mooie van superhelden is namelijk dat ze zo iconisch en haast symbolisch zijn, dat je er in theorie tientallen versies van kan maken in tientallen dimensies, zonder dat het idee erachter in kracht inboet. Kijk maar naar comics; die hebben hun bestaansrecht te danken aan het idee van dimensies. Maar goed, die oneindige aantrekkingskracht geldt alleen voor de diehard fans en een blockbuster zoals Spider-Man: Homecoming moet voor miljarden mensen interessant zijn! Gelukkig voor al deze filmgangers: ik kan me geen redenen bedenken waarom zij niet allemaal hard vermaakt gaan worden door Spider-Man: Homecoming. Tom Holland als Peter Parker/Spider-Man zit vol met frisse energie, grappen, tomeloze enthousiasme, acrobatische hoogstandjes (hij mocapt Spidey’s bewegingen zelf) en teenage angst. Dat laatste geeft meteen aan dat Spider-Man: Homecoming een combinatie is van een superheldenfilm en een tienerfilm, iets wat zorgt voor een zeer gewenste, afwijkende invalshoek. Het is net alsof het MCU vanuit puberogen bekeken wordt, door een combinatie van humor, vrolijke muziek en een goeie grip op wat eigenlijk de prioritieten zijn voor een dude van vijftien. Inderdaad: LEGO en het andere geslacht.</p><p></p><h3>Spider-Man: Homecoming – voelt toch echt als MCU</h3><p>Het is trouwens niet alsof Spider-Man: Homecoming opeens compleet anders is dan de overige MCU-films. Zeker, de bad guy (Michael Keaton als The Vulture) is beter uitgewerkt dan het gros van de Marvel-filmschurken, met een interessanter achtergrondverhaal en een leukere synergie ten opzichte van de hoofdsuperheld. Bovendien is het tienerdrama-aspect een soort van nieuw-ish, hoewel dat iets is wat The Amazing Spider-Man ook al probeerde. Toch, uiteindelijk voelt Spider-Man: Homecoming door en door Marvel, waaruit blijkt dat Sony’s inbreng op creatief vlak minimaal moet zijn geweest. Het einde is weer een overdonderend spektakel (waar ik inmiddels toch een beetje immuun voor ben geworden), de grappen zijn snel, bijdehand en vaak zelfs een beetje slapstick-ig, de muziek is weer vrij forgettable op de bekende tracks na en er zijn heel veel connecties met het Marvel Cinematic Universe die veel verder gaan dan alleen een gastrol van Iron Man. Het voelt simpelweg deel als het grote geheel, hoewel er tegelijkertijd ook pogingen worden gedaan om Spider-Man een beetje af te sluiten van de rest. Want het blijft natuurlijk nog steeds bezit van Sony en zij hebben hun eigen plannen met Spidey, z’n vrienden en z’n vijanden…</p><p></p><h3>Spider-Man: Homecoming - kreetjes</h3><p>Er is weinig slechts over Spider-Man: Homecoming te verzinnen, maar toch ben ik er niet compleet euforisch over. Ik heb me uitstekend vermaakt, meerdere keren hardop gelachen en ook spanning gevoeld, maar na de film kwamen er twijfels. Dat was niet zozeer omdat ik het als Spider-Man fan een beetje raar vindt dat de schrijvers volledig willekeurig namen hebben genomen uit de comics en die op characters geplakt (Ned Leeds bijvoorbeeld), daar kan ik me niet echt druk om maken. Nee, het personage Spider-Man is dan wel in de remix gegooid omdat z’n origineverhaal al twee keer verteld is, maar dat is op een respectvolle en zelfs logische manier gedaan. Dus het is niet m’n persoonlijke geschiedenis met Spider-Man waar de twijfel vandaan komt. Het dubbele gevoel is meer omdat de toekomst van Spider-Man in het MCU onlosmakelijk verbonden is met de ingewikkelde afspraken tussen Marvel Studios en Sony, iets dat je wel degelijk merkt aan deze film. Ik kan je niet vertellen waarom, want spoilers, maar scènes in Spider-Man: Homecoming wijzen zowel naar het begin van een losstaand Sony-universum, als naar het feit dat het Spidey-contract ‘maar’ voor vijf films geldt. Dat is dus inclusief Civil War, Spider-Man: Homecoming en diens sequel. Tel daarbij de volgende twee Avengers-films op en je komt op vijf, waarna Sony en Marvel dus weer om de tafel moeten gaan zitten. Sony kan dan zomaar zeggen ‘okay toppie, we handelen het nu wel weer verder af!’ waardoor Tom Holland z’n Spider-Man uit het MCU verdwijnt.</p><p></p><p>Maar goed, hebben al deze zaken iets te maken met de kwaliteit van Spider-Man: Homecoming? Nee, zeker niet, je zult er alleen iets van merken als je je er (teveel) in verdiept hebt en nergens komt het over als overgeproduceerde rotzooi, of als een Hollywood-draak waar veel te veel mensen hun plasje over hebben willen doen. Spider-Man: Homecoming is misschien niet een film waar ik van ben gaan gillen, maar kreetjes zijn def geslaakt, mensen.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Spider-Man: Homecoming - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links