State of Decay 2 - Review

Ik ben er klaar voor, denk ik. Mijn community is up-and-running, de nabije omgeving verkend en nu moet ik een medicijn voor de met bloedplaag besmette Madison maken met de ingewanden van een feral zombie. Voor deze missie kies ik natuurlijk Carter; mijn sterkste survivor die ik al een paar keer ge-upgrade heb, onder andere met een stamina perk en kennis over tuinieren. En da's belangrijker dan het klinkt!

Boem! Bam! Blaf!

De beste plek om ingewanden te vinden zijn infected huizen, vooral die met zo'n smerig, kloppend bloedplaaghart erin. Ik rijd erheen, loop naar binnen en pak mijn shotgun. Boem! Bam! Blaf! Zombie na zombie spat uiteen maar ze blijven komen. Het worden er zelfs meer! Met elke beet schiet mijn health naar beneden en hoewel Carter een paar blikjes energiedrank naar binnen slurpt, raakt ook mijn stamina langzaam leeg...

Ineens dringt het tot me door: dit ga ik niet redden! Ik raak in paniek. Als ik doodga, verlies ik mijn sterkste personage! Maar ik moet door. Madison rekent op me en als ik nu opgeef, sterft ze. Ik haal een molotovcocktail tevoorschijn en gooi hem op het pulserende hart. Er gebeurt niks. Vanuit het donker springt een zombie op m'n nek, terwijl een andere in mijn borst bijt. Carter wankelt. Het is over. Vanbinnen knapt er iets. Ik wil niet zeggen dat ik anderhalf uur progressie heb weggegooid, maar wel mijn beste survivor, sterkste wapens en een zooi zeldzame items. Fuuuck!

Frustrerende zooi shit

Denk je bij bovenstaand verhaal, 'poeh hé, dat klinkt als een frustrerende hoop shit', dan is State of Decay 2 niet jouw game. Het is hard werken. Je moet plannen. Verkennen. Schieten. Vechten. Rijden. Verzamelen. Traden. Bouwen. Sociale contacten onderhouden. Managen. Soms sneaky zijn, dan weer agressief. Een oogje op je thuisbasis houden. En altijd, ALTIJD weten wat de situatie is zodat je niet verrast wordt door een aanval van een zombiehorde. Anders eindig je net als Carter.

Eigenlijk is het simpel: vond je de eerste State of Decay leuk, dan ga je dit tweede deel ook geweldig vinden. Zoveel is er namelijk niet veranderd. Als ik cynisch ben, had ik af en toe het idee dat ik een soort add-on voor het origineel aan het spelen was. Ja, er is een nieuwe engine in de vorm van de Unreal 4, maar veel gameplay-elementen en assets als huizen, bomen etc. lijken een-op-een uit het eerste deel gekopieerd. Bovendien is de game nog stééds een ietsiepietsie glitchy.

Epische battle

Toch gaat State of Decay 2 over z'n voorganger heen. Allereerst door een beklijvender survivalgevoel. Niet alleen zijn de zombies feller en agressiever, de wereld werkt je ook meer tegen, met onder andere nachten die eindeloos lijken te duren en waarin je geen hand voor ogen ziet. Auto's zijn zeldzamer en het base-building systeem uitgebreider, waardoor je nóg meer (micro)management moet plegen, zelfs als je net in een epische battle met een juggernaut of feral zit. Daarnaast is de wereld groter, met drie verschillende gebieden die stuk voor stuk even uitgestrekt zijn als de totale map van deel één. Je bent echt tientallen uren zoet.

Belangrijkste verbeterpunt is echter dat er meer nadruk op de survivors ligt. Elk hebben ze hun eigen struggles, elk hun eigen karakter. Hierdoor ga je echt om ze geven en speel je supervoorzichtig omdat je weet dat elke misstap een permanent einde betekent. Het is precies die emotionele band waaraan je een goede zombiegame/film herkent. Wie herinnert zich niet de cocky fotograaf Frank West uit Dead Rising? Of Left 4 Dead, met Bill, Zoey en Francis. De nieuwe 4-player co-op geeft het hele sociaal/hirargische aspect nog een extra stimulans.

Het toffe is dat je survivors nu promotie kunt geven door ze leider van je community te maken. Bij mij was het duidelijk: Carter. Tot hij zijn onfortuinlijke einde beleefde natuurlijk. Zucht...

Plan de campagne

Toegegeven: na een x aantal uur kan State of Decay 2 repetitief worden. In feite werk je constant dezelfde cyclus af. Je kijkt waar er behoefte aan is, stelt een plan de campagne op en trekt de wijde wereld in. Veel variatie in de manier waarop je het aanpakt is er niet; bijna altijd krijg je het aan de stok met een zombiehorde die je buttonbashend de hersens intimmert (schieten werkt niet echt lekker) of - gouden tip - met je auto overrijdt. Ook de opdrachten van andere overlevenden voelen na een tijdje als banale fillerquests.

De reden dat ik toch telkens naar mijn community terugkeer is om mijn basis zo perfect mogelijk te krijgen - als ik de tuin nou naar de achterkant verplaats, kan die wachttoren mooi aan de voorkant, en als ik de keuken vervang door een slaapkamer dan... etcetera. Daarnaast ben ik een echte collector dus kon ik niet rusten voor ik letterlijk elk huis geloot had en elke infectie gecleared. Aan het einde had ik ongeveer 73762892 shotgunkogels maar hé: tijdens een zombie-apocalyps weet je nooit wanneer je ze nodig hebt!