Steets of Rage 4: Mr. X Nightmare – Review (Series X en S): 10 MB is sinds de 90’s niet zoveel geweest

Een van de lekkerste spelletjes van 2020, samen met Hades en Doom Eternal, is wat mij betreft Streets of Rage 4. Deze beat ‘em up kwam 26 jaar na z’n voorganger en was dus een zeer late, maar zeker geen onwelkome gast. Het moderne retrostijltje is on-point, de muziek is fantastisch en de gameplay verveelt niet snel, ondanks z’n betrekkelijke eenvoud. Na vele levels op alle moeilijkheidsgraden gespeeld te hebben, kwam een add-on wat mij betreft als geroepen. Streets of Rage 4 is namelijk zo’n game die ik zónder reden met plezier oppak, laat staan als er een geldige is zoals nieuwe content. Binnen letterlijk drie seconden had ik Mr. X Nightmare binnengetrokken van de, want dit stukkie dlc is maar 10 MB groot! Eh, is het dan zo karig? Of hebben we te maken met een Capcom-achtig on disc-dlc-schandaal?

Nou, een schandaal is Mr. X Nightmare zeker niet, en karig kan ik het ook absoluut niet noemen. Maar als je extra levels voor de Story Mode verwacht of een nieuw verhaaltje met ene Mr. X als eindbaas, dan is dit aanvankelijk misschien een (kleine) teleurstelling. De grootste toevoeging aan Streets of Rage 4 als je Mr. X Nightmare binnenhaalt is namelijk een Survival-mode. En hoewel deze simulatie wel begint met een schermpje als narratieve inleiding, is het verre van een campaign. Maar goed, het is niet alsof je SoR speelt omdat je meegesleept wil worden door de diepe verhaallijn en uitgewerkte character arcs, en dus is Mr. X Nightmare eigenlijk precies wat je wél wil: een goede reden om te knokken, heel veel te knokken. 

In Survival ga je vechtend van levelscherm naar levelscherm, net zolang totdat je geen health meer hebt en je potje voorbij is. Geen extra levens, geen continues: dit is sudden death en de ‘Threat Level’ is al-tijd ‘Rising’ . Waar je wél de beschikking over hebt, zijn een heleboel wapens, waaronder een groot aantal nieuwe. Denk aan een enorm, Cloud-achtig zwaard, een stuk fruit (doerian?) dat even hard aankomt als een bowlingbal, een peper en natuurlijk een kogelvis, want waarom niet. Daarnaast zitten de levels vol met omgevingsgevaren waar je niet alleen zelf voor moet uitkijken, maar je ook makkelijk tegenstanders in kan lokken, zoals lasers, loodzware boksballen, onweer en natuurlijk ontploffende vatten. Dit is per slot van rekening een game en Streets of Rage 4 is zich daar zeer van bewust.

Naast alle wapens en obstakels, is het meest interessante van Mr. X z’n Survival Mode de progressie die je maakt. Aan het einde van elk level krijg je een keuze tussen twee of drie verschillende upgrades die je de rest van je sessie meeneemt. We hebben het over extra jumps waarmee je luttele seconden in de lucht uit de klauwen van je tegenstanders kan blijven, extra health, gif-, vuur- en elektriciteitsschade bovenop je aanvallen, extra schade als je full health hebt of juist als je beneden de 5 procent komt en meer van dat soort bonussen. Er zijn ook een aantal upgrades die je dillema’s voorschotelen, zoals eentje waarbij het slaan van vijanden je geneest, máár healing items geen effect meer hebben, om maar een voorbeeld te noemen. Sinds Returnal ben ik geen groot liefhebber van deze tweestrijden, maar hey, het houdt je scherp.

Terwijl je door gevaarlijke levels (al dan niet pixelachtig retro uit eerdere SoR-delen) vol met vijanden en eindbazen knokt, stapelen de upgrades zich steeds verder op, compleet met bijbehorende symbooltjes onder je health bar, totdat je een martial arts-halfgod voelt. De elektriciteit knettert door de lucht bij elke Blitz-aanval, er ontstaan vuurzeeën op de grond als je een zware aanval doet en er loopt ook nog eens een mannetje achter je aan dat meeknokt. Maar natuurlijk wordt de tegenstand er ook niet malser op, waardoor ik met mijn favoriete personages amper level 20 weet te halen. Maar ik komt steeds weer terug, met name omdat je nu nieuwe moves kan vrijspelen voor zowel oude, als nieuwe personages. Want verse poppetjes om mee te spelen, die zijn er ook, en dat zijn niet de minste!

Zodra ik hem vrijgespeeld had, was Adam mijn favoriete personage in Streets of Rage 4. Het was speler-avatar-liefde op het eerste gezicht en ik haalde de beste scores met deze gezonnebrilde dude. Maar nu, in Mr. X Nightmare, is er iemand anders wiens moves het makkelijkst, soepelst uit mijn vingers komen: Estel. De eindbaaspolitieagente uit de basisgame is nu speelbaar en zowel haar special, haar Blitz-move en haar charged attack zijn vernietigend op lange afstand, waardoor ik tijdens de eerste sessie met haar een ‘Out if this world!’-combo haalde, inclusief de bijbehorende Achievement. Wat een wervelwind van geweld is zij, en de andere twee nieuwelingen verbleken wat mij betreft dan ook compleet bij Estel. Terwijl ook die verre van Axel Stone-achtige middenmoters zijn!

Ook Shiva is een eindbaas uit Streets of Rage en valt vooral op door zijn bloedsnelle moves (misschien wel de meest spectaculaire van de hele game) en het feit dat hij geen wapens kan oppakken, maar ze gewoon meteen wegsmijt alsof ze heet zijn. Eigenlijk maakt hem dat des te cooler en dus is ook deze Vega meets Liu Kang-achtige knokker nu een van m’n lievelingen. De hekkensluiter van het kersverse trio is Max, een worstelaar die enigszins te vergelijken is met Floyd, alleen dan minus de awesome metalen armen en hij kan evenmin net zo makkelijk met vijanden rondsmijten alsof het servies in Griekenland is. Dus ja, beetje een slome Zangief en daarom niet een personage waar ik enorm ver mee kom Survival. Toch, met dit trio breid je de game lekker uit, inclusief de Story Mode, want je wil natuurlijk wel een paar leveltjes doen met deze nieuwe lui.

Mr. X Nightmare is echt een lekkere uitbreiding op Streets of Rage 4 en ik kan me eigenlijk maar twee nadelen bedenken van deze dlc. Ten eerste wordt de knetterachterlijke AI nogal blootgelegd door de obstakels in de levels van Survival, want je kunt vijanden echt eindeloos in lasers laten lopen totdat ze dood zijn. Je zou het old skool kunnen noemen, maar het is ook wel een beetje slecht. Verder is er alleen de titel waar ik, als iemand die, eh… moeilijk iets los kan laten, op kan mierenneuken. Want waarom is het niet bezittelijk Mr. X’ Nightmare? Is het dan niet zíjn nachtmerrie? Of is een apostrof iets wat je gewoon niet in je titel wil hebben dus laat je spelling maar voor wat het is en moet de wereld branden?

Nou, zoals je ziet ben ik flink aan het muggenziften nu, dus laat ik het er verder maar op houden dat Mr. X Nightmare een hele goede aanvulling is op Streets of Rage 4. Het maakt je op speelse wijze meer bewust van hoe geraffineerd de ogenschijnlijk simpele knokmechanieken van deze game zijn, terwijl het zowel wat betreft modes, personages en gameplay-opties de boel aangenaam uitbreid. Het is misschien niet beter dan in het echt de bokshandschoenen aantrekken, maar voor een game is het een heerlijke uitlaatklep!