Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin (PS5) review– Een spuuglelijke maar memorabele combo

Geplaatst: 23 maart 2022 om 12:18Aangepast: 24 maart 2022 om 11:00
Wacht, wát!? Samuel en Florian doen samen een review? Is dat niet een uiterst onwaarschijnlijke combinatie? Ja, absoluut, maar in dit geval is deze samenwerking noodzakelijk om de twee totaal verschillende gezichten van Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin te laten zien.

Florian:

Een paar maanden voor release werd er een demo uitgebracht voor Stranger of Paradise, die technisch gezien alles behalve perfect was. Ik heb me toen verbaasd over de gruwelijk lelijke graphics en presentatie, maar ging er blind van uit dat het in de demo om een extreem vroege gamecode zou gaan. Haha, wat had ik het mis!

Want serieus: Stranger of Paradise lijkt op de lelijkste PlayStation 3/Xbox 360-game ooit. Op grafisch gebied gaat deze game echt twee generaties terug in de tijd en dat doet pijn aan je ogen. Het komt regelmatig voor dat een game wat ruwe randjes heeft, maar Stranger of Paradise zet hier een nieuwe standaard neer, die hopelijk nooit wordt evenaart. Als je heel stil bent, hoor je je oled huilen tijdens het spelen.

Performance versus Quality

In Stranger of Paradise kan er gekozen worden tussen de inmiddels bekende Quality- of Performance-modi. Dan verwacht je iets dergelijks als native 4k/30fps in Quality en upscaled 4k/60fps in Performance, maar dat is in het geval van Stranger of Paradise absoluut wishful thinking te noemen. Ik heb helaas geen hardware in huis om letterlijk de pixels te tellen en de framerate te meten, maar met het blote oog kom ik tot de volgende conclusie.

Quality draait in een dynamische resolutie van ergens tussen 720p en 1080p, met een framerate die schommelt tussen de 40 en 60 frames per seconde. Vooral door de drops in framerate is deze modus zo goed als onspeelbaar. Performance draait in een dynamische resolutie van ergens tussen 480p en 720p, met een maximale framerate van 120fps. Die 120fps wordt echter praktisch nooit gehaald en de resolutie gaat zo laag dat het beeld een dikke laag vaseline krijgt. Stranger of Paradise ziet er dus niet alleen uit als een PS3-game, maar draait ook als een slecht geoptimaliseerde PS3-game.

50 shades of grey

De graphics zijn dus belabberd en technisch is het een zooitje, maar hoe zit het met de sfeer en de vormgeving dan? Eeuh… grijs en grauw! Ik heb die populaire boeken nooit gelezen, maar ik wist werkelijk niet dat er zoveel tinten grijs bestaan als in Stranger of Paradise. Slechts een aantal dingen hebben echt kleur, waardoor de game een depressieve en saaie vibe heeft.

Details, voor zover aanwezig, vallen hierdoor ook weg, omdat niets er echt uitspat. Alles ziet er hetzelfde uit en de textures worden tot in den treure herhaald. Textures zijn daarnaast van zo’n lage kwaliteit dat het net lijkt alsof ze nog moeten inladen. Dat gebeurt alleen nooit, hoe lang je ook wacht.

Voice acting

De voice acting verdient ook een speciale vermelding, want ik heb meerdere keren hardop gelachen. Het is alleen helemaal niet de bedoeling dat het komisch is! Het is gewoon zo tergend slecht dat ik er een beetje giechelig van werd. Het is zo gruwelijk cliché allemaal, alsof je een foute actiefilm uit de jaren 80 zit te kijken.

En van lip-syncing heeft Stranger of Paradise ook nog nooit gehoord. Ik dacht nog even dat de lippen misschien alleen synchroon zouden lopen met de oorspronkelijke Japanse tekst, maar helaas. Het ziet er zo knullig uit, zo oldschool.

Serieus, hoe heeft Stranger of Paradise in deze staat ooit groen licht gekregen om uitgebracht te worden? Wat is er gaande daar bij Team Ninja en Square Enix? Deze game was vijftien jaar geleden al ondermaats! Hoe dan? Ik snap er oprecht geen kloot van.

Is dit Final Fantasy?

Ondanks alle problemen met Stranger of Paradise legt Samuel hieronder uit dat de gameplay dikke prima is. Er zitten vele lagen in de gevechten en er zit zelfs een vleugje soulslike en Nioh in de game, maar waarom dan die Final Fantasy-subtitel? Is dit stiekem een Final Fantasy-game in een stoer jasje?

Nee, ik zou dit zeker geen Final Fantasy-game noemen. Het heeft meer een Final Fantasy-sausje als het gaat om de lore, vijanden en items. Fans zullen hierdoor veel herkenning hebben met bepaalde aspecten, maar als ik heel eerlijk ben voelt het ook allemaal erg geforceerd aan. Het is wel cool om Final Fantasy in een compleet ander genre te zien, maar het is ook een gekke combo.

Het was voor mij wel een reden om verder te spelen dan ik normaal gesproken zou doen, maar dat was eigenlijk puur omdat ik benieuwd was naar wat ik nog meer zou herkennen uit de voor mij bekende Final Fantasy-wereld, en dus niet omdat ik Stranger of Paradise nou zo’n vette game vind. Wie had dat gedacht, een nieuwe game met Final Fantasy in de titel die ik niet zo boeiend vind, wauw!

Stranger of paradise

Samuel:

Final Fantasy heeft mij nooit echt geboeid. Met uitzondering van bijvoorbeeld een Pokémon heb ik alle turn-based rpg’s namelijk als inherent ouderwets en statisch ervaren, en dat gold dus ook voor Final Fantasy. Dat de afgelopen paar delen, waaronder natuurlijk de remake van het populaire zevende deel, dus ‘met de tijd zijn meegegaan’ en de speler daadwerkelijk directe controle geven over de actie, heeft mij eigenlijk alleen maar enthousiast gemaakt over de franchise. Maar wat is dit? Team Ninja, het team achter Nioh (de enige écht goede Dark Souls-kloon), die een Final Fantasy-game gemaakt heeft die zich zo goed als volledig op intense gameplay richt!? Wow, het is alsof onze Lieve Heer mij zowat verplícht om Final Fantasy een echte kans te geven! En wie ben ik om dan ongehoorzaam te zijn?


Ruwheid

Wel moet ik daarbij direct Florians deel van de review beamen, want Stranger of Paradise is inderdaad niet moeders mooiste. Nou ben ik gelukkig allesbehalve een graphics-sletje (niks persoonlijks, Flo, maar tech is nou eenmaal een middel, geen doel), maar zelfs ik heb af en toe met een vertrokken harses naar m’n tv zitten kijken. Al zou ik Stranger of Paradise voornamelijk lelijk noemen door het vaak ongeïnspireerde level design: veel van de soulsachtige, doolhofachtige levels bestaan vaak voor een groot deel uit donkere, goedkoop geproduceerde gangen die verklappen dat deze game met een véél lager budget geproduceerd is dan bijvoorbeeld het magistrale Nioh 2. 

Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin

Dat gezegd hebbende vond ik veel van de audiovisuele ruwheid persoonlijk alleen maar charmant; de vergelijking met PS3-games werkt voor mij ook op positieve wijze. Stranger of Paradise doet mij namelijk ook inhoudelijk aan het PS3-tijdperk denken, waarin heel veel van die relatief goedkope, aardige games, zoals NieR, hun uiterste best deden om met innovatieve gameplayideeën hun technische matigheid te ontstijgen. Dat hoofdpersoon Jack een fan blijkt te zijn van typische ‘early 2000’s’ rapmetal is wat zeitgeist betreft dus perféct.


Inhoudsloos?

Als ik het over één ding niet eens ben met Florian, dan is het zijn statement dat hij Stranger of Paradise “zeker geen Final Fantasy zou noemen”. Nou klopt het dat ik van ons twee allesbehalve de Square Enix-kenner ben, maar persoonlijk denk ik hier toch echt de artistieke ziel aan te kunnen voelen van bijvoorbeeld een Tetsuya Nomura. Al zijn het maar de kleine dingetjes, zoals de veel te flamboyante wijze waarop personages zich tijdens cutscenes gedragen, of de manier waarop elk kledingstuk in de game net een rits, stekel of ander scherp stuk franje teveel bevat.

Om nog maar te zwijgen over hoe de game, in het laatste kwart ervan, opeens het verrassend complexe verhaal van de allereerste Final Fantasy-titel probeert te herinterpreteren, en daarbij veel esthetische knipogen geeft naar de andere delen. Begrijp me niet verkeerd: Stranger of Paradise is op de eerste plaats een Team Ninja-game en pas op de tweede plaats een Final Fantasy-product — mocht je dus net als Florian een megafan zijn dan mis je géén essentiële Final Fantasy-ervaring door dit te laten liggen – maar de ‘Final Fantasy Origin’-subtitel is zéker geen inhoudsloos stukje marketing.

Spectaculair

Toch is Stranger of Paradise in mijn ogen voornamelijk een succes dankzij de manier waarop het heel erg z’n eigen ding probeert te doen. Ja, het is net als de twee Nioh-games een derivaat van Miyazaki’s Souls-games, maar waar Nioh die blauwdruk zo goed als volledig overnam en daar ‘enkel’ een beetje op voortborduurde, durft Stranger of Paradise er veel meer van af te stappen. Zo is er in deze game bijvoorbeeld géén metertje dat jouw uithoudingsvermogen dicteert!

Want ondanks dat Stranger of Paradise zeker een uitdagende, hardcore ervaring wil zijn (vooral op hogere moeilijkheidsgraden), is het minder geïnteresseerd in het continu afstraffen van foutjes en méér in jou laten experimenteren met allerlei toffe moves. Je kunt namelijk allerlei overdreven speciale aanvallen op R2 zetten, dus het enige wat jou qua actie tegenhoudt is het magiemetertje dat door deze spectaculaire aanvallen geconsumeerd wordt. 

Elegantie

Wil je dit paarse metertje weer aanvullen, zodat je over de top aanvallen kunt blíjven doen? Dan moet je gebruik maken van het meest unieke gameplayaspect van deze game: Soul Shield. Met een druk op de knop kun je dit energieschild oproepen, en het heeft allerlei geweldige toepassingen. Zo kun je het als ‘gewoon’ schild gebruiken, tegen bijvoorbeeld zwaardaanvallen, maar wanneer je dit correct timet, verandert het in een spectaculaire parry. Magische projectielen? Die kunnen vaak met Soul Shield gereflecteerd worden. ‘Paarse’ vijandelijke moves? Die kunnen met Soul Shield zelfs volledig overgenomen worden, vergelijkbaar met Kirby en Mega Man.

Maar het tofste is dat het succesvol gebruiken van Soul Shield resulteert in dat het eerder genoemde magiemetertje erdoor aangevuld wordt, wat voor een verdomd verslavende gameplayloop zorgt: offensief gezien ben je nooit bang om je spectaculaire R2-aanvallen in te zetten, want defensief gezien zorgt slim gebruik van Soul Shield ervoor dat je hier weer ‘ammunitie’ voor ontvangt. Dit is een gameplaysysteem dat véél eleganter is dan de Aldi-productiewaardes van de game ook maar enigszins doen vermoeden. Ik hóú ervan.

Gewichtig

Nu zou Stranger of Paradise geen soulslike zijn als deze ‘high reward’-gameplay niet met de nodige ‘high risk’ zou komen, dus je kunt Soul Shield niet spammen. Sterker nog: als je te lang op de knop drukt en je wordt dán door een aanval geraakt, dan kan Jacks postuur volledig ‘gebroken’ worden, wat vaak resulteert in het verplicht eten van een serie dodelijke vijandelijke aanvallen. Je moet Soul Shield dus écht nauw proberen te timen, als een parry dus, maar wie games gespeeld heeft als Sekiro: Shadows Die Twice weet hoe onvergetelijk bevredigend zulk meesterschap kan zijn.

Toen ik na een uurtje of zes zelfs fighting game-achtige combo’s begon uit te voeren door normale aanvallen te cancellen in R2-aanvallen, die op hun beurt weer gecanceld konden worden in de krachten die ik had geabsorbeerd met Soul Shield, begon ik zelfs een beetje verliefd te worden op deze game. Stranger of Paradise weet zodra het begint te klikken een unieke plek in te nemen tussen de zware, afstraffende gewichtigheid van Dark Souls en het snellere, expressieve charisma van een Devil May Cry, en dat is niet iets wat ik verwacht had van een game waarin Team Ninja een beetje mag kloten met de Final Fantasy-IP.

Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin

Betekenisloze loot

En dan heb ik het niet eens gehad over het belachelijk uitgebreide job-systeem, waarbij je gaandeweg allerlei verschillende speelstijlen ontvangt én evolueert middels een (voor een Final Fantasy-titel verrassend ‘on-brand’) skill tree! Dit is een game waarbij je een combo kunt beginnen als een lompe krijger met een gigantische bijl en die kunt eindigen als een magische monnik, simpelweg dankzij de mogelijkheid om met een druk op de knop van klasse te wisselen. Aan variatie en diepgang dus geen gebrek.

Samengevat: zo belabberd als Stranger of Paradise op technisch gebied draait, zo vernuftig en verslavend is de gameplay die het je probeert voor te schotelen. Als de game dus iets langer en grootser was geweest, interessanter leveldesign had gehad en niet verdronk in z’n eigen geilheid voor betekenisloze loot (het enige element van de Nioh-games die het volledig had mogen negeren), dan had ik Stranger of Paradise niet alleen geweldig gevonden, maar het wellicht zelfs vlak achter Elden Ring durven plaatsen als één van de leukste actie-rpg’s van het jaar.

Conclusie

Ons oordeel

7
70

Conclusie

Florian krijgt van Stranger of Paradise nogal de neiging om z’n oogballen te wassen met bleek, en dus geeft hij de game een krap zesje, maar Samuel genoot zo van de unieke draai aan de Souls-actie dat hij het ’t liefst een dikke acht geeft. Grote kans dat de ‘waarheid’ voor jou ergens in het midden ligt!

Opmerkingen

Login of maak een account en praat mee!

Er zijn nog geen reacties geplaatst.Login om een reactie te plaatsen.

Gerelateerde artikelen

Meer artikelen tonen