
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="4ff62dc3-08ee-4bce-ba9a-e91a091a8f4b"><p>Toen ik als jochie van elf eens voor het eerst met een stel vrienden in Ponypark Slagharen was, renden we van attractie naar attractie. Na de Hully Gully kon ik niet meer. Ik zocht een vuilnisbak en braakte roze kots. Van een vlak vóór de Hully Gully haastig weggewerkte suikerspin. Mijn vrienden lachen natuurlijk. Maar niet te lang, want, hup, daar gingen we weer, rennend naar de rij voor de zweefmolen die rond een planeet draaide. Natuurlijk hadden we het beter wat rustiger aan kunnen doen. Maar ja, zo zijn kinderen. En ik ben als een kind over de planeet van Super Mario Odyssey geraasd.<br/></p><h3>Compleet gestoord</h3><p>Het verhaal van Odyssey is de stuwende kracht door de koninkrijken. Bowser heeft Peach weer eens ontvoerd en trekt door allerlei rijken om zich voor te bereiden op de bruiloft. Hij rooft een hoed uit hoedenrijk, een ijstaart uit sneeuwrijk, een fles bubbels uit merenrijk, enzovoort. Mario zet de achtervolging in, treft in elk rijk een eigen soort bewoners, vijanden, munten en uitdagingen, en moet steeds genoeg manen verzamelen om met zijn luchtschip naar het volgende rijk te kunnen vliegen. En ook al had ik me aanvankelijk voorgenomen elk rijk grotendeels te doorgronden voordat ik de sprong naar het volgende rijk zou maken, de verleiding om weer zo’n nieuwe, geweldige wereld vol fun te ontdekken was vaak te groot. En dus vloog ik maar verder en verder en bereikte ik na zo’n vijftien uur het eindgevecht en de aftiteling. Gelukkig hoefde ik onderweg niet te kotsen, want het uitbundige, kleurrijke, vaak compleet gestoorde vermaak in de game levert eigenlijk alleen maar gevoelens van blijdschap en verwondering.</p><p style="text-align: center;"></p><p>Over roze kots gesproken: in voedselrijk zit een grote vogel die roze kots uit zijn snavel braakt. Getransformeerd tot vuurbal, moest ik via de stroom kots omhoog jumpen om op zijn hoofd te kunnen springen. Ja, je beleeft nog eens wat, in Super Mario Odyssey. Heel andere dingen dan in andere Mario-games. Dat komt met name door de vele transformaties die je kunt ondergaan door je pet tegen vijanden te gooien. Zo kun je veranderen in bekende vijanden als Goomba’s, Koopa’s, Chain-Chomps, Wigglers en de genoemde vuurballen. Of een hamerbroer die dit keer met pannen gooit. Gooiend met pannen kon ik mij een weg door kaasheuvels banen. De hamerbroer stuitert vanzelf een paar keer, zoals hij dat ook in de eerste Super Mario Bros deed. Het voelt goed, om eindelijk eens in het schild te kruipen van een wezen dat tot nu toe altijd een vijand was. En met mijn nieuwe vermogens te spelen.<br/></p><h3>Zat nieuws</h3><p>Naast het overnemen van bekende vijanden, zijn er ook behoorlijk wat geheel nieuwe vijanden om in te transformeren. Zoals een soort inktviswezen in een waterbal. De missie die ik speelde draaide om de reuzenoctopus in het midden. Ik moest vier schakelaars bereiken om hem vier keer te raken met champagnekurken. Boven het water trof ik de inktviswezens in waterballen die water naar me spuwden. Toen ik doorhad dat ik daar ook in kon veranderen (mijn mindset was nog niet helemaal zo ver dat ik dan als vanzelf aannam), was het echt genieten met mijn nieuwe gameplay-mogelijkheden. Ik kon water omlaag schieten om door de lucht te vliegen en vervolgens recht vooruit schieten of als een sprinkler water rondom me verspreiden, bijvoorbeeld om lava van een helling te verwijderen. Uiteindelijk moest ik reuzeninktvis met die vermogens verslaan, wat gewoon helemaal goed en rond voelde. Je ontdekt iets, ontwikkelt behendigheid, en mag je bewijzen, waarna het level transformeert voor de volgende uitdagingen. Over doorwrocht en elegant game-design gesproken.</p><p style="text-align: center;"></p><p>Misschien schrok je een beetje van het nieuws dat ik de game in vijftien uur heb ‘uitgespeeld’. Maar geen zorgen: ook na de aftiteling biedt Odyssey nog tientallen uren kleurrijk speelplezier. Je kunt wel merken dat hoofdontwikkelaar Koizumi en zijn team er alles aan hebben gedaan om geen fan teleur te stellen en de uiteraard hooggespannen verwachtingen waar het maar kan te overtreffen – tot ver na de aftiteling. Een streven dat ook wel blijkt uit de enorme hoeveelheid fanservice, van de schilderijportalen naar andere werelden en de 2D-sessies die in combinatie met 3D-elementen en Galaxy-grapjes vaak verrassend leuk uitpakken, tot verwijzingen naar Kat-Mario, Captain Toad en Sunshine. Geweldig om allemaal te ontdekken, maar in combinatie met de vele nieuwe elementen, personages, kostuums, hoeden en omgevingen wordt het soms ook wel een beetje een ratjetoe. Ik bedoel: waar in een game als Galaxy elk element perfect op zijn plaats was, lijkt het in Odyssey vaak juist de grap dat dingen totaal niet op zijn plaats zijn. Dat geeft de game een heel eigen, los, vrij, humoristisch, absurdistisch en soms ronduit surrealistisch karakter. Ik heb ervan genoten als een kind in een pretpark (zonder de misselijkheid), en moet nog wel een paar honderd manen pakken. Daar hoop en verwacht ik nog lekker lang mee zoet te zijn, want dit soort topervaringen komt niet vaak voorbij.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Super Mario Odyssey - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links