The Bear seizoen 1 review – Heerlijk panische keukenperikelen
Soms komt er uit het niets een serie uit die qua concept niet meteen prikkelt, maar dankzij geweldig acteerwerk in één klap uitgroeit tot een nieuwe favoriet. The Bear is zo’n serie. Michel ramde het eerste seizoen er op een verloren zondag doorheen en had daar absoluut geen spijt van.
Het is natuurlijk een flinke gok om een review te schrijven over een serie die in Nederland nagenoeg onbekend is. Het gevaar bestaat dat maar een enkele PU-bezoeker deze review op de frontpage aanklikt, laat staan de tekst in zijn geheel leest. Maar dat is een gok die ik graag neem, want als ik ook maar een paar zieltjes ervan overtuig om aan The Bear te beginnen, is mijn missie al geslaagd. Lees dus vooral door, oh gewaardeerde PU-bezoeker die dit artikel toch heeft geopend!
Het eerste seizoen van The Bear is namelijk een schot in de roos. Deze ‘FX on Hulu’-serie bestaat uit acht afleveringen van gemiddeld een halfuur, dus je bent er niet al te veel tijd aan kwijt, maar ik kan je verzekeren dat je aan het einde van de rit alleen maar getreurd bent dat er niet meer te kijken valt. Gelukkig is een tweede seizoen al bevestigd. Maar goed, het eerste seizoen is pas net uit, dus dat wordt nog even geduld opbrengen.
Yes, chef!
The Bear heeft vrij weinig met een letterlijke beer te maken; het is alleen een woordspeling op de achternaam van het hoofdpersonage. De serie draait om Carmen ‘Carmy’ Berzatto (gespeeld door Jeremy Allen White, die je misschien wel kent als een van de betere acteurs uit Shameless). Hij erft het Italiaanse restaurant van zijn broer Michael, die zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Carmy wil – mede om zijn broer te eren – een groot succes maken van de zaak, maar dat valt niet mee: Mikey stikte van de schulden. Het restaurant valt van ellende soms letterlijk uit elkaar en de werknemers presteren niet bepaald op het gewenste niveau.
Gelukkig heeft Carmy een troef achter de hand: hij is jarenlang chefkok geweest in een van de beste restaurants van het land en hij weet dus wel hoe hij klanten kan wegblazen met zijn gerechten en zijn keuken in het gareel kan krijgen. Toch blijkt het nog een fikse uitdaging, niet in de laatste plaats omdat de werknemers het niet zo hebben op de gestructureerde werkwijze van Carmen. Die zijn jarenlang niet anders gewend dan op de automatische piloot te werken en ondertussen een beetje te lanterfanteren.
Slecht voor de bloeddruk
Ik weet het, bovenstaande beschrijving komt redelijk cliché over, maar ik verzeker je dat je daar tijdens het kijken geen enkel moment last van hebt. Dankzij het sterke acteerwerk komt het geheel uiterst realistisch over en word je binnen de kortste keren in het rauwe horecaleven van Chicago gezogen. Het stressvolle bestaan van een keukenwerknemer wordt op sublieme wijze in beeld gebracht.
Ik heb me sinds de meest recente film van de Safdie-broers, Uncut Gems, niet zo gestrest gevoeld tijdens het bekijken van een film of serie. Daarmee wil ik maar zeggen dat de serie het voor elkaar krijgt om je helemaal mee te sleuren in de werkzaamheden van Carmy en zijn werknemers en het al snel voelt of je zelf in ‘The Original Beef of Chicagoland’ staat, uiterst geconcentreerd dertig sandwiches makend terwijl de chef in je nek staat te hijgen.
Nergens lukt dat gevoel van stress overbrengen overigens zo goed als in de zevende aflevering van het eerste seizoen. Ik zal er verhaaltechnisch niets over spoilen, aangezien het de één na laatste aflevering is. De gehele aflevering is één lang shot, een techniek die natuurlijk wel vaker wordt gebruikt in films of series, maar echt perfect bij het toch al stressvolle keukenbestaan past. Mocht je voor die tijd nog niet overtuigd zijn geraakt van het sublieme acteerwerk van de cast, dan zorgt deze aflevering daar wel voor. De emotionele slotaflevering is vervolgens de kers op de toch al verrukkelijke taart.
Geen keukenprins(es)
Na de pakweg vier uur waaruit het eerste seizoen bestaat, had ik alle personages van The Bear in mijn hart gesloten. Zélfs Richie, die als enige rol in het restaurant lijkt te hebben om een sarcastische houding te hebben en met iedereen ruzie te zoeken. De personages zijn allemaal zo goed geacteerd en het schrijfwerk is dusdanig sterk, dat iedereen van vlees en bloed aanvoelt, zelfs de stad waar de serie zich in afspeelt. Geloof me; je hoeft geen keukenprins(es) te zijn om deze serie te kunnen waarderen. Ik háát koken, maar ik hou van The Bear!
