Het is inmiddels alweer heel lang geleden dat The Division uitkwam en je had nog een definitief oordeel van me tegoed, dus sorry voor het wachten, hopelijk kun je wat met deze review!
Verhaal
In de voorlopige review kon je al lezen hoe ik op de PC (belangrijk!) tot level 21 kwam en gecharmeerd was van de sfeer van de stad, de gameplay in de Darkzone, de tactische opties die je krijgt en de fun van het samenspelen. Daar stond tegenover dat de gunplay een beetje zuur werd naarmate ik langer speelde en over het verhaal had je me eigenlijk ook weinig gehoord.
Daar kun je allerlei conclusies uit trekken; dat het verhaal niet memorabel is bijvoorbeeld, of dat de storytelling te wensen overlaat. Daar valt zeker wat voor te zeggen, maar eigenlijk heeft Massive een verdomd goed staaltje werk geleverd met 'het verhaal' in The Division, en dat schrijf ik niet voor niets tussen aanhalingstekens. Het verhaal is namelijk duidelijk, en dit is een heel makkelijke copy paste uit de voorlopige review:
'We weten allemaal inmiddels het verhaal achter The Division wel: er is een besmet bankbiljet wat wordt verspreid op Black Friday, er breekt een epidemie uit, overheidsdiensten gaan op hun kont en binnen kortste keren wordt New York verteert door totale anarchie: de Collapse. Jij bent een van de sleeper agents die wordt ingezet om de stad weer veilig te maken.'
Natuurlijk gebeurt er een heleboel omheen, maar dit is in feite de essentie van The Division, en alles ondersteunt deze historie. Alle losse verhaallijntjes eromheen, de NPC's in je basis, in de stad, je tegenstanders, de tapes die je overal vindt, telefoontjes, echo's, dat zijn allemaal figuranten die dansen om de grote hoofdrolspeler: New York. De stad is namelijk het stralende middelpunt, die op elke straathoek haar verhaal vertelt, de tragiek sijpelt langs de gevels en de wanhoop huilt als de wind in de steegjes.
En dat is eigenlijk het enige wat nodig is, want de stad draagt de game en de bijrollen ondersteunen die rol perfect. Het is belachelijk goed gedaan, want ondanks dat ik me bijvoorbeeld niet kan herinneren wat het verhaal ook alweer van die Aziatische chick met dat lapje voor d'r oog was, weet ik dat het eigenlijk ook geen fuck uitmaakt. En laat ik nou toevallig ook belachelijk veel Destiny hebben gespeeld, die deed een stuk moeilijker en daar snapte ik voor de helft van tijd echt niet wat ik nou aan het doen was, ook al had ik dezelfde missie al 30 keer gedaan.
Hoe ironisch is het dan eigenlijk dat de realistische setting een probleem is in The Division. Doordat alles er superrealistisch uitziet, je echt het gevoel hebt dat je rondloopt in een vercrackt New York, met echte mensen en echte ooglapjes, heb je het gevoel dat het niet klopt dat je tegenstanders kogelsponzen zijn. En datzelfde pikken we wel in bijvoorbeeld World of Warcraft, Destiny, of noem een willekeurige RPG. Het genre lijkt daarom een beetje een misfit met de setting en ik zei eerder al: doe dan even je best om het geloofwaardig te maken, een helmpie ofzo helpt al.
Een warm gevoel
Maargoed, dit had ik in meer of mindere mate allemaal al een soort van verteld, het gaat nu natuurlijk om de endgame. Ik moet zeggen dat de laatste missies qua gameplay weinig nieuws boden en ook het grinden voor een goede Gearscore - na level 30 ga je verder in Gearscore- was weinig verrassend. Mijn gameplay ervaring veranderde natuurlijk wel een beetje, omdat ik me meer ging bemoeien met materialruns, het craften van materialen en het samenstellen van verschillende loadouts. Zelfs de Incursion was qua gameplay teleurstellend, uiteindelijk kwam het neer op dezelfde waves en de harde pappi baas die we al gewend waren, maar dan supermoeilijk. Jammer.
De daily grind bleef wel redelijk leuk (lees: verslavend) om te doen, want ondanks dat ik een periode uit groepjes gekickt werd vanwege een –in hun ogen- te lage Gearscore (argh!), kwam ik ook een heleboel fijne mensen tegen. Wildvreemden die me na een missie hun loot gaven (de lootsharing is lekker gejat van Diablo III en zoveel beter dan bijvoorbeeld Destiny), en me hielpen bij stukken waar zij allang niets meer te zoeken hadden... Samen ronddwalen door de ruïnes van New York terwijl je kletst over van alles en nogwat. Het gaf me een warm gevoel in mijn hart, ik glimlachte en had oprecht toffe gesprekken met mensen die hetzelfde plezier en dezelfde frustraties hadden als ik. De co-op blijft dus staan als een huis.
Problemen
Zoals gezegd speel ik The Division op de PC en aanvankelijk waren er weinig problemen, maar er zijn gedurende de tijd problemen opgedoken die mijn ervaring een stuk minder plezierig hebben gemaakt en telkens bleven opborrelen: de brakke servers en de cheaters. Het is eigenlijk een superraar verhaal dat de servers sinds de gigantische piek rondom launch zo belachelijk onbetrouwbaar zijn geworden. Ik heb regelmatig gehad dat mijn kogels pas drie seconden later registreerden of dat ik ineens uit een missie op Challenging mode werd gegooid. En met regelmatig bedoel ik ook echt: regelmatig. Frustrerend en onbegrijpelijk.
Maar als die servers dan in orde zijn -en gelukkig was dat het grootste gedeelte van mijn speeltijd- dan had ik een toptijd, met name in de Darkzone. Want dat is voor mij de grootste komkommer uit de tuin; de Darkzone tilt de game uit de sompige poel van middelmaat naar het glimmende platform van een topgame. De spanning die deze modus met zich meebrengt, de meesterlijke combinatie van PvE en PvP, je hart die maar in je keel blijft kloppen, het wantrouwen, ongemakkelijke allianties, verraders en de euforie bij het extracten van je loot is ongeëvenaard.
Cheaters
Dan de grote olifant in de kamer die voor mij het speelplezier in de Darkzone volledig heeft verknald: de cheaters. Eigenlijk zijn cheaters uitschot dat je zou moeten negeren en je in plaats daarvan te focussen op de leuke elementen. Het is zoals die randdebielen die rotzooi maken rondom voetbalwedstrijden; daarvan ga je voetbal toch ook niet haten? Ik heb het geprobeerd, serieus, maar aan de lopende band geshotgund worden door teleporterende gasten heeft voor mij het plezier bedorven. En het lijkt alsof het Massive allemaal overkomt en ze het lek niet kunnen dichten, want een serieuze aanpak lijkt er niet te zijn. En dat bracht sommige mensen al tot de conclusie dat het misschien niet eens zo makkelijk is om dit te fixen. Ik heb er te weinig verstand van om daar wat van te vinden, maar ik hou mijn hart vast.
Ik besef me dat dit een ding is wat vooral afspeelt op de PC, dus je zult er op de consoles weinig last van hebben. Maar het feit dat ze twee maanden na release nog steeds strugglen, sterker nog, dat het in de tussentijd alleen maar erger is geworden, stemt mij een beetje somber.
Opmerkingen