
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="99961b36-22be-4caa-805b-f12f53321e22"><p class="tekst"><em>Dit is een aangepaste versie van Samuels review uit de nieuwe PU, die sinds 21 juni in de winkels ligt.</em></p><p class="tekst">Jongens en meisjes: dit is eigenlijk gewoon een nieuwe Persona game. En dat is geweldig nieuws, aangezien die spellen tot de beste JRPG’s aller tijden behoren. Zelfs Wouter ‘ik heb schijt aan Japan’ Brugge was verslááfd aan Persona 4. En terecht. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Alle elementen in Tokyo Mirage Session #FE (#FE) zijn nét iets anders dan we gewend zijn, maar in de essentie zijn ze echt hetzelfde als in Persona. Zoals het feit dat je in gevechten wordt bijgestaan door een titulaire Persona (in deze game: een Mirage). Of het feit dat je meerdere keren per beurt mag aanvallen als je de zwakke plek van de vijand raakt. Of hoe de game schaamteloos wisselt tussen epische gevechten tegen demonische wezens en, eh, het leiden van een simpel tienerleven op een Japanse middelbare school (in dit geval: proberen een jonge popster te worden). <o:p></o:p></p><p class="tekst">Het is pijnlijk ironisch dat letterlijk honderdduizenden gamers niet kunnen wachten om later dit jaar eindelijk Persona 5 te mogen spelen, terwijl ze #FE dan al lang en breed uitgespeeld zouden kunnen hebben. Ik herhaal: #FE is een nieuwe Persona game, dames en heren, exclusief voor de Wii U!<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="tussenkop">Kwaadaardig<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Stiekem vind ik #FE zelfs beter dan Persona 4, want waar die game bijvoorbeeld een paar uur nodig had om op gang te komen, flikkert #FE je meteen in een tornado van verslavende turn-based actie, catchy J-pop en andere anime-achtige gekkigheid van het hoogste niveau. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Je hebt nog maar net uitgelegd gekregen dat je beste vriendin auditie gaat doen om Idol te worden of ze wordt al belaagd door interdimensionale wezens die haar creatieve energie (‘Performa’) willen jatten. Je bent nog maar een uur aan het spelen of je bent al kwaadaardige Mirages aan het bestrijden met elektrische zwaardaanvallen in een psychedelische schaduwversie van Shibuya. <o:p></o:p></p><p class="tekst">En gedurende de hele game wordt er nauwelijks aan de rem getrokken: bijna elk uur wordt het avontuur uitgediept met nieuwe personages, complexere gevechtsmechanieken, aanstekelijke muziekvideo’s of dramatische plotontwikkelingen. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Tegelijkertijd word je niet gehaast: als je bijvoorbeeld effe een belangrijke dungeon wil verlaten om op je gemak wat helende frisdrankjes te kopen in de supermarkt, of zelfs even een sidequest wil aannemen, dan kan dat gewoon, zonder dat je je voortgang verliest. <o:p></o:p></p><p class="tekst">#FE is een regenboogkleurige aanval op je zintuigen, maar zit (in tegenstelling tot Persona 4) de speler daarbij nooit in de weg. Erg fijn.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="tussenkop">Bevredigend<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Het hoogtepunt van de game is zonder twijfel het vechtsysteem, dat door de tactische diepgang en visuele pracht bijna nooit verveelt, ondanks dat het een traditioneel turn-based systeem is waarbij je niets meer doet dan het selecteren van woorden in menuutjes. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Je kunt ervoor kiezen om simpelweg voor een directe aanval, verdediging of ontsnappingspoging te gaan, maar 95% van de tijd zul je één van je vele Skills inzetten. Skills bestaan uit wapenklassen (zwaarden, bijlen, lansen) of elementen (magie, bliksem, vuur, etc.) en elke vijand is zwak of juist resistent tegen bepaalde categorieën. Zodra je uitgevogeld hebt waar de vijand zwak voor is en je dus met die categorie aanvalt, zul je automatisch een Session activeren, wat betekent dat je overige teamleden meteen na jou zullen aanvallen zonder dat ze eerst op hun beurt hoeven te wachten. Zeker in de tweede helft van de game, waarbij je Sessions uitvoert waar je met vijf man tegelijk op een vijand inbeukt, werkt dit meer dan bevredigend. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Ondanks dat het uitvoeren van een Session erg simpel is, is het zeker niet overpowered, mede dankzij het simpele feit dat ook jij de ontvangende partij kunt zijn van een krachtige Session. De juiste vijanden als eerste uitschakelen zodat ze geen vernietigende Session-combo kunnen inzetten tegen jou, is dus essentieel.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="tussenkop">Popsterstatus<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Sessions vormen zonder twijfel het fundament van het vechtsysteem, maar er zijn nog veel meer elementen die de turn-based battles extra diepgang geven én de genre-typerende eentonigheid weten te voorkomen. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Zo kun je door de Performa van je vijanden te absorberen nieuwe wapens of passieve Skills creëren die je speelstijl drastisch kunnen veranderen. Daarnaast zijn er ook nog Extra Skills, Ad-Libs, Duo Arts en Radiant Skills die geleidelijk aan de speler worden geïntroduceerd. En wanneer je het in de tweede helft van de game moet opnemen tegen veel krachtigere Mirages, voel je je toch nooit machteloos dankzij je brede scala aan aanvallen en vele tactische opties.<o:p></o:p></p><p class="tekst">Grinden is hierdoor zelden nodig; wie de juiste personages, wapens en aanvallen inzet, kan zelfs winnen op een lager level. Ja, de turn-based combat is werkelijk subliem en is in de gehele Shin Megami Tensei franchise werkelijk nog nooit zo verfijnd geweest. Het maakt zelfs het gebrek aan gameplay tijdens de hoofdstukken waarbij je moet werken aan je popsterstatus, enigszins goed.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="tussenkop">Gebalanceerd<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Dat gezegd hebbende, is het wel duidelijk dat de meeste aandacht en creativiteit in de combat is gestopt, want de speelwereld is verder behoorlijk dertien-in-een-dozijn. Locaties als Shibuya zien er prachtig uit, maar zijn op een paar winkeltjes en enkele onbelangrijke NPC’s na zo goed als leeg. <o:p></o:p></p><p class="tekst">De dungeons zijn thematisch interessant en hebben eenvoudige doch vermakelijke puzzelelementen, maar zijn verder vrij kale doolhofjes. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Je teamleden bestaan uit aantrekkelijke, leuk ontworpen popsterren (die uiteindelijk ook wel uitgroeien tot sympathieke personages) maar hun persoonlijkheden bestaan voor een groot deel uit luie animeclichés. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Ik betrapte mezelf er stiekem op dat ik soms door de dialogen heen aan het drukken was omdat ik naar de volgende dungeon wilde om te matten, en dat bewijst toch dat de kwaliteitsverhouding tussen de Mirage-wereld en de popwereld minder evenwichtig is dan bijvoorbeeld de Persona-wereld en het leven als een middelbare scholier in Persona 4. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Begrijp me echter niet verkeerd: het verhaal van #FE is zeker vermakelijk genoeg om krachtige emoties bij je los te maken, zeker in de tweede helft van de game.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="Body"><span lang="EN-US"></span></p><h3 class="tussenkop">Fire Emblem<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Een van de redenen dat de tweede helft van de game beduidend beter is dan de eerste, is omdat daar de Fire Emblem kant van de game eindelijk wat meer naar voren komt. De game heet Tokyo Mirage Sessions #FE maar was in eerste instantie aangekondigd als een crossover tussen Shin Megami Tensei en Nintendo’s Fire Emblem franchise. Helaas wordt de Fire Emblem connectie voornamelijk esthetisch gebruikt: enkele belangrijke personages en vijanden komen uit Fire Emblem, maar de rest van de game komt bijna volledig uit de stal van Shin Megami Tensei. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Als alle Fire Emblem elementen uit het spel zouden worden gestript, dan zou de uiteindelijke game-ervaring niet heel veel verschillen van het huidige eindproduct (met uitzondering van het heerlijk over de top einde, wat pure Fire Emblem fanservice is) en dat is een conclusie die mij enigszins teleurstelt. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Maar dat verandert niets aan het feit dat #FE verder dus een prima JRPG is; eentje die zich met gemak kan meten met de beste titels in het genre, zoals een Persona 4. Als je me nu dus effe wil excuseren, dan ga ik Wouter meteen vertellen dat ie dit móét spelen.<o:p></o:p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Tokyo Mirage Session #FE - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links