Triangle Strategy review (Switch) - A Song of Salt and Fire
Triangle Strategy, dat klinkt als de pompeuze naam van een beleidsplan om afval in Spanbroek beter te scheiden, bedacht door iemand met een dure designbril. Maar volgens Peter is het ook een van de beste turn-based strategiegames op de Switch.
Soms heeft een product gewoon een nieuwe verpakking nodig om consumenten weer geïnteresseerd te krijgen. Want laten we eerlijk zijn, wat kun je verbeteren aan een fucking gevulde koek? En wat kan je verbeteren aan een legendarische tactische RPG zoals Final Fantasy Tactics? Net als die game de spirituele opvolger van Sega’s Tactics Ogre was, is Triangle Strategy de spirituele opvolger van Final Fantasy Tactics.
Game of Triangles
Het is een verrassend diepe, tactische RPG die prachtig tot leven komt in Square Enix’ HD-2D-spritestijl, die van Octopath Traveler ook zo’n visueel feest maakte. De Unreal Engine genereert de wereld en voegt natuurlijk licht en allerlei realistische effecten zoals vuur- en watereffecten toe aan de 2D-designs. Daardoor lijken de tactische slagvelden meer dan ooit op prachtige kijkdozen. Ook de wereldkaart waarop je in Triangle Strategy je missies en optionele evenementen kiest lijkt handgemaakt. Een beetje zoals de Game of Thrones-intro, en dat is geen toeval…
Korreltje zout
Er ligt een focus op het verhaal in Triangle Strategy. Drie naties hebben een ongemakkelijke alliantie en als Serenoa Wolffort dien je het ingedutte koninkrijk Glenbrook. Die naties grenzen aan het ijskoude maar militair oppermachtige land Aesfrost en het door de zouthandel stinkend rijke maar religieus orthodoxe Hyzante. In de eerste paar tergend trage uren maak je kennis met de heersers van de drie landen en zie je via Serenoa hoe ze elkaar in een nieuwe oorlog sleuren.
Naarmate het politieke gekonkel in een grote slangenorgie verandert en je steeds moeilijkere dillema’s voorgeschoteld krijgt met de Scales of Conviction (zie kader), wordt Triangle Strategy alsnog interessant. De matige voice-acting blijft wel tot het einde irriteren; denk aan knauwende Amerikanen die zich door doodserieuze oud-Engelse teksten stuntelen. Square Enix-games hebben meestal goede voice-acting, dus ik heb géén idee wat hier mis is gegaan.
Misschien had de ontwikkelaar net als Elden Ring schrijver George R.R. Martin moeten inhuren voor het verhaal, want de meeste dialogen zijn zo droog en serieus als een coronapersconferentie. Godzijdank is Triangle Strategy briljant waar het telt: de gameplay.
Tactische perfectie
Gelijk vanaf je eerste missie is de tactische RPG lekker uitdagend. Je begint ook al met een verrassend groot groepje en ieder personage in je leger heeft unieke vaardigheden die ook meegroeien met hun levels. Je kan de skills zelfs individueel upgraden. Erador is bijvoorbeeld een klassieke tank, die heel wat klappen kan opvangen met zijn schild, maar ook skills heeft om zijn bewegingsruimte te verhogen en de aandacht van vijanden te trekken.
Frederica is dan weer met een paar rake klappen uitgeteld (personages gaan niet permanent dood zoals in Fire Emblem). Ze hoeft ook niet aan het front te staan, want ze kan op afstand enorme vuurballen creëren en delen van de kaart zelfs in de fik steken. Dit zijn de ‘vrij normale’ soldaten in je leger. Later in de campaign komen er nog veel… uhm, uniekere personages je helpen. Elk met hun eigen handige skillset, zoals nepvijanden creëren of ladders bouwen zodat je snel een gebouw op kan klauteren.
“De meeste dialogen zijn zo droog en serieus als een coronapersconferentie.”
Moeilijke positie
Positie is ALLES in Triangle Strategy. Omdat ieder personage zijn eigen beurt heeft, kan de tegenstander een van je soldaten verrassend snel vastpinnen. Val je iemand van achteren aan, dan is het gegarandeerd een critical hit. Flankeer je een vijand zodat hij tussen twee soldaten vastgepind zit? Combo-aanval! Dit doet de AI ook graag en dan heb ik het nog niet eens gehad over magische spreuken en items die het terrein volledig kunnen veranderen. De tegenstand is al lekker pittig op normal difficulty en je kan altijd kiezen tussen een groot aantal moeilijkheidsgraden, als het even te moeilijk of makkelijk wordt.
Dus daar heb je het, Triangle Strategy! Een heerlijk product in een mooie, nieuwe verpakking met een hoop saaie tekst erop. Hmm, ik heb trek in een gevulde koek gekregen van deze review…
Scales of Conviction
Democratie is het beste besturingssysteem dat we hebben [ik prefereer Windows - Marvin], maar het zuigt nog steeds. Dat is niet mijn mening, maar die van Triangle Strategy. Via de Scales of Conviction – een weegschaal met drie schaaltjes – houdt Serenoa regelmatig stemrondes in het verhaal. Dit zijn vastgestelde vertakkingen waarin de jonge lord zijn raadgevers vraagt wat hij moet doen. De meerderheid beslist dus en soms krijg je niet je zin!
Als een echte politicus moet je voor de stemrondes informatie verzamelen en proberen om je kiezers te overtuigen. Pas tijdens het stemmen zie je of het je ook echt gelukt is en Triangle Strategy houdt meerdere onzichtbare metertjes bij om je overtuigingskracht te peilen. De ethische dilemma’s worden gaandeweg ook steeds complexer. Je doet er goed aan om meerdere savefiles te maken, zodat je nog eens kan terugkeren om een ander pad te verkennen tijdens deze spannende stemrondes.
Een Triangle Strategy-demo met de eerste hoofdstukken is beschikbaar in de Nintendo eShop. Je kan je savefile zelfs meenemen naar de volledige game.