EA Sports gaat op voor hun derde UFC-game en tot nu toe waren de stappen die in de reeks werden gemaakt echt groot. De eerste UFC-game van EA ging vooral de wereld rond vanwege de hilarische bugs die de game kende, maar UFC 2 was een puike game die de fans goed kon bekoren. Ik heb UFC 2 weinig gespeeld, dus daarom kon ik fris aan UFC 3 beginnen en stond ik aanvankelijk enorm te kijken van de mooie graphics, de realistische bewegingen en de spectaculaire gameplay die stuk voor stuk een grote stap vooruit zijn gegaan ten opzichte van het eerste deel. Vooral op de redactie leverde de game veel plezier op, want op de bank komt UFC het beste tot zijn recht. Weinig zaken geven meer voldoening dan Wouter en Martin een pak slaag te geven om daarna uitgebreid nog even stil te staan bij hun falen en mijn supremacie. Daarbij moet ik wel aantekenen dat het geen game is die je na een potje in de vingers hebt. Omdat MMA al het beste van vechtsport samenbrengt, zijn er enorm veel knoppencombinaties en disciplines die je onder de knie moet krijgen om fatsoenlijk van je af te kunnen bijten.

Een lust voor je vingers

Met name het kickboksen steelt in UFC 3 de show. Staand vechten is een genot om te doen, waarbij de klappen en trappen die je geeft, zichtbare impact hebben op je tegenstander en je tactisch goed na moet denken hoe je je tegenstander wilt en moet aanpakken. Op dat vlak vermaak ik mij enorm met de game; wil de tegenstander je snel uitschakelen en krijg je een enorme barrage op je bakkes te verduren? Wacht dan een beetje af en probeer zo goed mogelijk te blokken en te kapitaliseren op zijn missers die hij ongetwijfeld gaat maken. Als je merkt je dat ie jouw lage trappen niet blokt, is het wellicht een idee om met wat klappen te verbloemen dat je ondertussen zijn linkerbeen aan gort aan het schoppen bent. Als ie vervolgens niet meer op dat been kan staan, is de smaak van overwinning net zo zoet als bijvoorbeeld een perfect geplaatste uppercut die je tegenstander naar de mat doet storten. Het tempo van de vechtpartijen kan daarom heel laag zijn, want mocht je te enthousiast een gevecht induiken, kan je zomaar, met één welgemikte knal op je rug liggen. Het maakt van de standup-game, met zijn impact en de tactiek gecombineerd met de realistische animaties en graphics, werkelijk een lust voor je vingers en je oog.

Waar ging het mis?

Daarom is het ook zo doodzonde dat de grondgevechten zo teleurstellend zijn. Want hoe tof het ook is om staand te vechten, op het moment dat het gevecht naar de grond gaat, wordt de gameplay een tranendal. Je moet namelijk flink wat aanwroeten om jezelf in een goede worstelpositie te manoeuvreren. En al dat gewroet kan weer geblokt worden door je tegenstander. In welke mate en hoe snel je dit voor elkaar kan krijgen, hangt ervan af of je moe bent, wat je timing is en hoe goed je personage en je tegenstander is in worstelen. Behalve dat het eigenlijk helemaal niet zo leuk is, is het een ontzettend klotesysteem. De indicatiepijltjes van de richting die je moet blokken (je moet blokken met R2/RT en het rechterpookje in een bepaalde richting), zijn namelijk bijna geheel doorzichtig! En je bent dus echt fucked als ie tevoorschijn komt bij een witte achtergrond, zoals DE HELE FUCKING MAT DIE WIT IS!!1 En als je dan al het geluk hebt dat je ze ziet, heb je dan soms nog niet eens een fractie van een seconde de tijd om de actie van je tegenstander te blokkeren. Alsof dat nog niet frustrerend genoeg is, is de minigame die je krijgt als je tegenstander je probeert te submitten (zo vasthouden dat je niets anders kan dan opgeven en aftikken) zo leuk als verkleed als zebra op safari tussen de hongerige leeuwen te lopen. Het is namelijk al fucking moeilijk om die te halen tegen een menselijke tegenstander, maar praktisch onmogelijk tegen de AI. Sterker nog, als je in de latere stappen van de carrière modus neer wordt gehaald is de kans dat je een grondgevecht wint gewoon 0%.

Gamemodi

De carrière modus van UFC 3 heet de GOAT mode, waarin je moet proberen om de Greatest Of All Time te worden. Dat is best leuk gedaan, met zinnige trainingsweken, rivalen die langskomen in je carriere en een duidelijke opbouw van nobody naar serieuze contender en uiteindelijk de kampioen. Tijdens je tocht kom je allerlei UFC legendes tegen, zo wordt je door Dana White himself gescout en word jebelicht als upcoming talent, worden de meet en greets die je organiseert uitgemeten in de media en krijg je zelfs 'beef' waardoor je gevechten meer hype krijgen. Als je geen zin hebt om daarmee bezig te zijn, zijn er nog allerlei andere modi beschikbaar waar je je aan kunt wagen. Zo heb je Online Championships, waarin je moet proberen divisies te winnen van andere online spelers, zijn er modi waarin je alleen staand of worstelend kunt vechten, toernooien kunt starten en natuurlijk de Ultimate Team modus. In FIFA ben ik allang afgehaakt bij Ultimate Team, omdat ik de grind te absurd vind geworden en pay-to-win te normaal. Die dingen zie je ook bij de UFC Ultimate Team terug en ook al is dit maar beperkt tot 1 modus, ik ben er eerlijk gezegd een beetje verdrietig van dat dit ook na Battlefront II-gate nog steeds gemeengoed is.

Anticlimax

Maar het allerkutste blijft gewoon dat de helft van deze game – de standup-game – op sommige momenten teniet wordt gedaan door de belabberde ground-game. En op dat soort momenten vervalt deze game van een supertoffe en spectaculaire game waarbij de charme van de sport volledig tot z'n recht komt in een ontzettende anticlimax. En dat is gewoon zonde, want de ground-game is gewoon de helft van de sport. Daar moet ik wel bij aantekenen dat ik op de bank, met Wouter, Martin en Matthijs zoveel plezier met deze game heb, dat ie niet compleet door het ijs zakt, maar wel een flinke hap uit het cijfer wordt genomen door deze problemen.

Conclusie

UFC 3 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links