Londen zit in een neerwaartse spiraal. Een reeks bombardementen doet de stad letterlijk op z’n grondvesten schudden en een nieuwe politiemacht ziet z’n kans schoon de inwoners flink te onderdrukken. De Londense tak van hackerorganisatie Dedsec krijgt het te verduren, want de fatsige arm der wet wijst hun kant op en ineens krijgen ze de stempel ‘terreurorganisatie’ op het voorhoofd gedrukt. Tijd voor jou om Dedsecs naam te zuiveren, Londen te redden van onderdrukking en te ontrafelen wie het mysterieuze figuur achter die bombardementen is. En dat doe je niet alleen.
Hand in hand
Dé gimmick in Watch Dogs Legion is namelijk dat je niet als één personage speelt, maar letterlijk heel Londen onder je vingertoppen kunt krijgen. Iedereen in de stad kan gerekruteerd worden, en aanvankelijk baarde die insteek mij grote zorgen. Waar het hoofdpersonage in de eerste Watch Dogs een grote zwarte jas met benen was, kregen we in Watch Dogs 2 eindelijk wat persoonlijkheid in de vorm van Marcus Holloway. Is dit een stap terug voor de franchise? Nou, zeker niet.
Hoewel jij zelf bepaalt met welke mensen je de vele missies en sidequests afhandelt, staat een bijdehante A.I. genaamd Bagley je continu bij. Het duurde effe voor ik aan hem gewend was, maar na enkele uren in de game had ik zowaar een band opgebouwd met zijn robotische stem. Hij is gevat, maakt soms ‘je moeder’-grapjes en zijn constante commentaar wordt eigenlijk nooit irritant. Daarnaast is er natuurlijk ook een vaste cast aan NPC’s die je op missies sturen om de game wat meer persoonlijkheid te geven, maar ook op het gebied van speelbare personages zit het wel snor.
Het ‘iedereen is speelbaar’-concept is namelijk verdomd goed uitgewerkt. Terwijl je door Londen sjeest – het autorijden voelt weer heerlijk aan, beter nog dan in Watch Dogs 2 misschien –kun je info over iedere voorbijganger krijgen met één druk op de knop. Hun naam, hun beroep, wat ze aan het uitvreten zijn, en natuurlijk welke positieve en/of negatieve traits ze mee kunnen brengen naar Dedsec. En dat met de nodige Watch Dogs-humor.
Geen keuzestress
De een is een geslaagde bankier die wel om weet te gaan met geld, de ander een gokverslaafde die zo nu en dan wat van je hard verdiende cryptogeld verbrast. Even verderop lees je dat iemand 126 keer is neergeschoten (reken maar van yes dat hij meer defence heeft), en de man naast ‘m is een streamer met veel volgers, die jouw huidige personage wel kent van z’n streams. De combinaties, unieke beschrijvingen en hoeveelheid voice-acting lijken geen eind te hebben, en zo kom ik na ruim 40 uur in de game nog steeds nieuwe dingen tegen.
Elke inwoner heeft ook zo z’n eigen arsenaal aan wapens en mogelijke gadgets: de een heeft altijd een auto in de buurt, de ander juist een drone waar je op kunt vliegen. Nog een andere ‘operative’ heeft extra wapens op zak en er is zelfs een flamboyante straatartiest die vijanden kan hypnotiseren. Je kunt mensen rekruteren waarvan je denkt dat ze bij jouw gewenste speelstijl passen, of die juist iets aan je squad toevoegen dat nog ontbreekt. Wisselen tussen de operatives doe je voor een missie of gewoon tijdens het free-roamen, en het werkt allemaal heerlijk.
Rekruteringshel?
Er zijn veel opties, maar niet alle traits en gadgets zijn uniek voor elk personage, het gaat vooral om de vele mogelijke combinaties ervan. Daardoor zal je al snel een team kunnen vormen waar je de game mee door wilt spelen. Ik speelde 75 procent van de tijd met een Russische hackspecialist vanwege zijn hackbonussen, maar zag m’n kans schoon ook te switchen naar oude omaatjes of juist mensen in uniform, die wat minder opvallen. Zo kun je elke missie weer anders benaderen, en die vrijheid is ongekend voor Watch Dogs.
Het rekruteren van mensen op straat leek aanvankelijk wel erg saai te worden. Iedereen heeft ongeveer hetzelfde probleem dat je moet oplossen voor ze bij Dedsec komen, en vaak komt dat neer op ergens heen rijden, een basis infiltreren en een computer hacken; de meest basale gameplaycyclus van Watch Dogs, zeg maar. Gelukkig kun je ook een van de acht gebieden in Londen bevrijden om het rekruteren wat makkelijker te maken, krijg je als bonus elke keer een toffe en unieke operative erbij en zijn er sidequests (zoals het winnen van bare-knuckle bokswedstrijden) die een operative opleveren. Al met al is het hele rekruteringsgebeuren dus prima gebalanceerd en verre van eentonig.
Loving London
Het spijt me voor dit afgezaagde cliché: er is nog een ander belangrijk personage, de stad Londen. Ten eerste is die fantastisch vormgegeven, met meer variatie dan ik had verwacht na al mijn perstripjes naar de Engelse hoofdstad. Toch is het een dystopie, eentje waar inwoners in elkaar worden geslagen door de politiemacht, drugs en criminaliteit op grote schaal plaatsvinden en futuristische zaken als A.I. (in bijvoorbeeld auto’s én zelfs in je hoofd) uitgebreid de aandacht krijgen.
Van draconische privacyschending tot illegale organenhandel: alles is wel van de partij, en wat echt fucked up is aan dit alles is dat het anno 2020 geloofwaardig aanvoelt. Dat komt enerzijds door het vele maatschappelijke en politieke commentaar dat (gelukkig) subtiel in Legion zit verwerkt, anderzijds door de ‘play as anyone’-insteek. Heel Londen moet in opstand komen, willen de huidige machten omvergeworpen worden, en dat idee krijgt pas echt houvast als je als íedereen kunt spelen en iets te weten krijgt over hun sores en persoonlijke geschiedenis. Chapeau, Ubisoft.
Een stap vooruit
Is er dan niets te klagen? Zeker wel, de missies zijn namelijk wel een beetje eentonig: je infiltreert basissen, lost regelmatig dezelfde soort ‘hackpuzzel’ op en bent in de overige missies met een drone of spider-bot door nauwe gangetjes aan het manoeuvreren om iets op te blazen of te hacken. Gelukkig is de pacing aardig goed en is het geen straf om dit zo’n 30 uur vol te houden voor het hoofdverhaal.
De inwoners van Londen zijn daarnaast iets minder gevarieerd dan ik had gewild. Veel gezichten en stemmen worden meerdere malen gebruikt en ook qua kapsels en outfits laat het soms wat te wensen over, en niet elke stemacteur doet het even goed. Maar wat wil je in zo’n ambitieus project?
Al met al vind ik dit de beste Watch Dogs tot nu toe, een stap vooruit voor de franchise en eentje die me weer enthousiast maakt voor de toekomst ervan. Als het allemaal nog grootschaliger wordt, en als de devs nog meer manieren vinden om al hackend door een stad te rennen, met éffe wat meer variatie in de missies, dan kan Watch Dogs in de toekomst wat mij betreft zelfs opboksen tegen GTA. Maar eerst effe voor die Platinum Trophy gaan, nooit verwacht dat ik dat nog wilde doen na de eerste twee Watch Dogs!
Opmerkingen