
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="a0798b63-e89f-4d73-b36d-86b806fa886e"><p class="tekst">De allereerste Xenoblade Chronicles was een van de beste en meest verfrissende JRPG’s van de afgelopen tien jaar. Het blies iedereen omver, en niet alleen omdat het in 2010 uitkwam op de Wii toen dat apparaat niets meer leek te zijn dan een platform voor oppervlakkige schudgames. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Xenoblade’s gameplay? Innovatief, met z’n automatische aanvallen en nadruk op het strategisch inzetten van superaanvallen (alles in real-time). De presentatie? Volledig uniek, dankzij een imposante combinatie van science-fiction en fantasy, en de meest originele setting in tijden (de game speelde zich af op de rug van gigantische, goddelijke wezens!). En het verhaal? Oh, man, het verhaal! Wat een avontuur leek te zijn over de mensheid versus aliens bleek uiteindelijk juist een deconstructie van dit soort verhalen, dankzij keiharde plottwists. Deze openbaringen stelden vragen zoals wat het betekent om mens te zijn, wat de definitie is van God en wat zelfbewustzijn eigenlijk is.<br/></p><h3 class="tussenkop">Buitenaards<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Niks mis met wat filosofie en existentiële onzekerheid in je computerspelletjes, toch? Hoe dan ook; Xenoblade Chronicles was revolutionair. En daarom waren de verwachtingen hooggespannen toen twee jaar geleden het vervolg Xenoblade Chronicles X uitkwam. Deze game werd weliswaar geprezen voor soortgelijke kwaliteiten als die van z’n voorganger, maar er was ook kritiek. De nadruk lag bijvoorbeeld veel minder op het verhaal maar veel meer op het vrij verkennen van de gigantische, imposante, buitenaardse planeet waar de game zich op afspeelde. Ikzelf vond dat prima - ik zal gameplay immers altijd belangrijker blijven vinden dan verhaal - maar het was begrijpelijk waarom X niet dezelfde impact had op het gamelandschap als Xenoblade Chronicles.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">Anime<o:p></o:p></h3><p class="tekst">En nu is er dus een derde telg in de familie (die ietwat verwarrend het cijfer 2 achter de naam heeft staan) en eerlijk is eerlijk; de komst van deze game voelde in eerste instantie als… te vroeg. X had ik twee jaar geleden gespeeld, en ook de eerste Xenoblade Chronicles lag nog vers in m’n geheugen (mede dankzij de heruitgave voor de New 3DS). Daarnaast bevat dit nieuwe deel een heleboel elementen die me, vooral in ’t begin, behoorlijk tegenstonden, zoals de nieuwe grafische stijl die de normaal geproportioneerde stijl van de vorige games inwisselt voor eentje die keihard ‘anime!’ schreeuwt. Grote ogen, grotere hoofden, afwezige neuzen, gigantische tieten op een lichaam dat van een kind lijkt te zijn, et cetera. Het gros van de personages in Xenoblade Chronicles 2 lijkt ontworpen volgens alle négatieve kenmerken van manga en anime. Dat deze stijlbreuk niet zichtbaar is in de werelden die je verkent, is daarom een zegen.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/><br/></p><h3 class="tussenkop">Bewegende berg<o:p></o:p></h3><p class="tekst">De wereld van Alrest bestaat uit een grote wolkenzee waarin zich gigantische wezens genaamd Titans bevinden, en het handjevol verkenbare werelden met hun groene bossen, koddige dorpen, krakkemikkige industrieterreinen en buitenaardse architectuur bevinden zich allemaal óp deze wezens. Het blijft indrukwekkend om tijdens het verkennen naar de lucht te kijken en te beseffen dat die ‘bewegende berg’ in de verte geen berg is maar de achterkant van het hoofd van de Titan waar je je op bevindt. Het enige probleem van Alrest is dat we het stiekem toch moeten vergelijken met de voorgaande twee spelwerelden, en dan mist het de verrassingsfactor van de eerste (waar je je ook al op de lichamen van Titans bevond) en de schaal van de tweede (om over het gebrek van mechs maar te zwijgen).<br/></p><h3 class="tussenkop">Blades<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Ik voelde, vooral de eerste paar uur, een soortgelijke teleurstelling met het vechtsysteem. Niet omdat het slecht is, maar omdat het op dezelfde principes als die van de voorgaande games gebaseerd is: je positioneert je personage, wacht tot je Arts (speciale aanvallen) opgeladen zijn, ontketent ze op de juiste momenten, et cetera, herhaal. Gelukkig begon dit vechtsysteem na een uurtje of vijftien een stuk uitgebreider en complexer te worden, en dat was het moment waarop ik écht van Xenoblade Chronicles 2 begon te houden. Uniek aan deze game is namelijk de toevoeging van Blades: personages die jouw wapen zíjn. Je kunt drie Blades aan je character koppelen en tijdens het vechten ernaartoe schakelen, en wanneer je dit onder de knie begint te krijgen, heb je eindelijk het gevoel tactisch bezig te zijn. Is de rondborstige Pyra je Blade? Dan vecht je met een vuurzwaard. Blijkt je vijand sterk te zijn tegen dat element? Dan kun je schakelen naar Gorg, wiens waterbijl dan veel beter van pas komt. Tenzij de vijand het te veel op jou gemunt heeft, want dan kun je schakelen naar Godfrey, die met zijn schild de aandacht van jou wegneemt en behoorlijk wat klappen kan incasseren. Handig.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">Typisch vervolg<o:p></o:p></h3><p class="tekst">En daarmee komen we bij het laatste onderdeel: het verhaal. Weet je nog dat ik zei dat het zo raar was dat dit derde deel een ‘2’ in de naam heeft staan? Nou, dat komt dus omdat dit veel meer een vervolg is op het geweldige Xenoblade Chronicles dan X dat was. Xenoblade Chronicles 2 focust zich veel meer op het verhaal, en dat zal de fans verheugen. Man, het wist zelfs mij te imponeren, voornamelijk omdat het verhaal veel van mijn kritiek wegneemt. Die animestijl? Wordt volledig gerechtvaardigd door de hoeveelheid emotie die die grote ogen en hoofden weten te uiten. Daarnaast zit het verhaal zo goed in elkaar dat bijna elk onderdeel van de game er door uitgelegd wordt. De Titans? Daar schuilt meer achter. Die wolkenzee? Bevat een groot geheim. De Blades, die jou helpen in de strijd? Oh, man, wacht maar tot je erachter komt waaróm ze je helpen! Wat dat betreft is Xenoblade Chronicles 2 een typisch vervolg op een legendarische game: het slaagt er niet in fans diezelfde rush te geven als de eerste keer, maar het komt er wel verdomd dicht bij in de buurt!</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/DOQ9q4HDb0U" width="425"></iframe></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Xenoblade Chronicles 2 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links