
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="f9fd3bfb-a318-40e9-9077-cf3032841725"><p class="balk"><em><em>Dit is een aangepaste versie van de Yoshi's Woolly World review uit PU #</em>07.</em></p><p class="balk">Het is tijd om iets op te biechten: ik vind Yoshi’s eigen spinoff-serie een van de minst interessante franchises van het machtige Nintendo. Verrassend misschien, zeker gezien het feit dat ik nog altijd dol ben op goede platformers en Super Mario World 2: Yoshi’s Island wereldwijd gezien wordt als een van de beste games aller tijden.</p><p class="tekst">Maar, eh, neuh, ook die game doet me niet heel veel. Toegegeven, ik heb die prachtige SNES-zwanenzang meerdere keren gespeeld, maar dat was meer vanwege de graphics. Toe maar, ga naar YouTube en tik de woorden ‘yoshi’s island gameplay’ in. Je zult versteld staan van hoe die bijna twintig jaar oude game visueel nog altijd het mooiste stukje 2D-entertainment is dat tot nu toe is uitgekomen!</p><p class="tekst"></p><h3 class="Body"></h3><h3 class="Body">Balans</h3><p class="tekst">Maarreh, graphics daargelaten, vond ik Yoshi’s Island verder maar matig, niet in de minste plaats omdat geraakt worden betekende dat je Baby Mario kwijtraakte, wat op zijn beurt weer betekende dat je een paar seconden lang geteisterd werd met het irritantste geluid in gaming: z’n gejank.</p><p class="tekst">Toen vervolgens Yoshi’s Story op de Nintendo 64 uitkwam en het saaier bleek te zijn dan een gemiddelde aflevering van de TeleTubbies, vroeg ik me al helemaal af waarom de koddige dino nou per se z’n eigen games nodig had. Ik bedoel, voor relaxte doch vermakelijke platformgameplay hadden we immers Kirby, die naast een chille, lage moeilijkheidsgraad ook altijd uitgerust was met de leukste kopieerkrachten. Daarnaast hadden we voor heerlijk pittige uitdagingen en collectibles (en mijnkarretjes) de Donkey Kong Country titels. En de koning der platformers? Mario? Hij hield alles bij elkaar; hij had die perfecte balans qua uitdaging, snelheid, variatie in leveldesign, et cetera, enzovoort.</p><p class="tekst"></p><h3 class="Body"></h3><h3 class="Body">Puristisch</h3><p class="tekst">Waarom bestaan die Yoshi games dan? Voordat ik Woolly World had gespeeld, had ik geantwoord: “Weet ik veel. Omdat ‘t verkoopt, blijkbaar.” Yoshi games pakten van alle drie de eerder genoemde franchises wat elementen en smeet ‘t bij elkaar, maar voegden voor mijn gevoel verder te weinig nieuwe dingen toe.</p><p class="tekst">Zo had Yoshi’s Island in mijn ogen de schattigheid van Kirby (en af en toe wat transformerende elementen), de nadruk op collectibles zoals in Donkey Kong Country en de moeilijkheid en ‘feel’ van een Mario.</p><p class="tekst">Voorheen vond ik dat irritant, maar nu ik Woolly World gespeeld heb, kan ik alleen maar blij van worden van zo’n formule. Is het omdat ik minder puristisch ben geworden en relaxter tegen gaming in z’n geheel aankijk? Waarschijnlijk. Is het omdat Yoshi’s Woolly World gewoon een hele goede platformer is die z’n mengelmoesachtige formule voor de eerste keer volledig omarmt? Ook, zeker weten.</p><p class="tekst"></p><h3 class="Body"></h3><h3 class="Body">Gerechtvaardigd</h3><p class="tekst">Zoals je waarschijnlijk al weet, is dit niet de eerste keer dat een Nintendo held in klosjes garen is veranderd. In Kirby’s Epic Yarn, een Wii-game uit 2010, werd de geliefde roze bal naar Patch Land gestuurd waar alles uit lapjes stof bestond, en iets soortgelijks is dit keer met Yoshi gebeurd. Craft Island, Handmade Ocean; de namen van de locaties zeggen genoeg.</p><p class="tekst">Maar waar de wollen wereld in Kirby’s avontuur voornamelijk een excuus was om een nieuwe grafische stijl uit te proberen en Kirby op grappige wijze in voertuigen te laten veranderen, voelt het deze keer ‘gerechtvaardigd’ dat de wereld in Woolly World volledig gemaakt is van wol. En niet alleen omdat het er mooi en schattig uitziet, maar omdat de look allerlei gameplay vondsten met zich meebrengt die naadloos (niet mijn woordspelingen jatten, Sam – Ed) samenvallen met het visuele aspect. Zo zien sommige muren er ‘zachter’ uit dan andere, wat altijd betekent dat je ze fijn kunt drukken om er bijvoorbeeld geheime voorwerpen achter te vinden.</p><h3 class="Body"></h3><h3 class="Body">Schattig</h3><p class="tekst">Zo is er ook een level dat bestaat uit breinaalden die uit de grond steken, waarbij je langs de onafgemaakte sjaals moet klimmen die ertussen hangen. Tijdens het klimmen kun je geen bollen wol gooien (lees: de ‘eieren’ die Yoshi uitpoept als ie een vijand inslikt) dus je moet puur vertrouwen op Yoshi’s lange tong om obstakels te ontwijken. En wie de mijnkarretjes van Donkey Kong Country geweldig vond, zal genieten van het level waarbij je aan gordijnen hangt die in sneltreinvaart van gekrulde kozijnen afdonderen.</p><p class="tekst">Zie je ergens een touwtje loszitten? Ontrafel het met je lange tong voor geheime gebieden. Zie je in de lucht een stippellijntje hangen? Gooi er een bolletje wol naartoe om er een platformpje te breien.</p><p class="tekst">Het zijn allemaal voorbeelden van hoe Woolly World er niet alleen ‘woolly’ uitziet, maar ook daadwerkelijk bijpassende gameplay heeft. En dat zorgt ervoor dat de game coherent en ongeforceerd voelt, en dat alle schattige designs, zoals de uit drie draadjes bestaande vogels, niet overkomen als goedkope clickbait voor kinderen en vrouwelijke spelers. Deze wollige wereld is géén gimmick, maar een plek waar je oprecht op vakantie zou willen gaan.</p><p class="tekst"></p><h3 class="Body"></h3><h3 class="Body">Als een dwaas</h3><p class="tekst">Het is echter niet de authentieke knuffelbaarheid waardoor Woolly World alle andere Yoshi games ontstijgt, maar de variatie in gameplay. Want niet alleen het creatieve leveldesign zorgt ervoor dat je continu Yoshi op andere manieren laat platformen. In de meeste levels heb je ook een scripted momentje waarop Yoshi in een compleet ander wezen of voertuig verandert, voor een halve minuut aan toegankelijke en onvervalste lol.</p><p class="tekst">Ik heb Yoshi in een paraplu zien veranderen, in een graafmachine, in een vliegtuig, in een reus en zelfs in een zeemeermin, en de bijbehorende variaties in gameplay zorgen voor een plotselinge explosie aan dopamine.</p><p class="tekst">Ik heb zelfs één bepaald level meerdere keren herspeeld omdat ik het stukje zo tof vond waarin Yoshi in een motor veranderde en met hoge snelheid over de golven van de zee reed. Het is Nintendo dat je effe dertig seconden een Sonic game laat spelen, maar dan wél leuk. En glimlachen dat ik deed! Zat ik daar, een beetje te grinniken als een dwaas.</p><p class="tekst"></p><h3 class="Body"></h3><h3 class="Body">Relaxed</h3><p class="tekst">Er valt verdomd weinig op deze game aan te merken; elke keer dat ik m’n GamePad neerlegde, was ik eigenlijk alleen maar enthousiast over wat ik nou weer gespeeld had.</p><p class="tekst">Hoogstens dat sommige levels mij wat te lang duurden, vooral wanneer ik alle verstopte hartjes, klosjes garen, diamanten, stempels en bloemetjes probeerde te vinden. (Ondanks het niveau van creativiteit vind ik dat een level in een platformer als deze niet zo lang mag duren als een aflevering van Friends.)</p><p class="tekst">Nee, dit is zo’n typische Nintendo game waarvan je niet verwacht dat het tegenwoordig nog gemaakt wordt: het wil namelijk geen gigantische, epische, bombastische game zijn, zoals elke huidige AAA-titel. Nee, Woolly World is een game die gewoon blij is met het feit dat ie relaxed, zacht en gelukkig is, en verder probeert het niemand ene kut te bewijzen. En dat is in het begin heel verwarrend, alsof de game z’n best niet wil doen, maar uiteindelijk kun je er alleen maar verliefd op worden. Net zoals je vroeger oprecht kon houden van een zachte, vertrouwde, handgemaakte teddybeer. Yoshi, je bent een toffe peer!</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Yoshi's Woolly World - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links