Borderlands filmreview – Dertien in een dozijn-film

Wellicht is het meest ongeïnspireerde aspect van de Borderlands-film het verhaal. Het zit vol voorspelbare clichés, geforceerde pathos (ofwel: emotionele reacties teweeg proberen te brengen bij het publiek) en het is simpelweg inwisselbaar met andere films die soortgelijke ‘schattenjacht-roadtripverhalen met een ensemble van misfits’ beter tot hun recht laten komen. Hoewel de film losjes gebaseerd is op de games, zijn eigen tijdlijn heeft en dus ook niet past binnen het bestaande Borderlands-universum, is er bijna niets wat deze film uniek en echt ‘Borderlands’ maakt. Geen grove humor, geen gore, geen over de top masochistische of sadistische personages of schurken… Maar gelukkig is het ook weer niet helemáál een flop. 

Verkleedpartijtje

In de film volgen we premiejager Lilith (Cate Blanchett) op haar missie om de gestolen dochter van wapenindustriemagnaat Atlas (Edgar Ramírez) op te sporen en naar hem terug te brengen. De dochter, Tiny Tina (Ariana Greenblatt), is namelijk ontsnapt uit haar gevangenis met behulp van voormalige soldaat Roland (Kevin Hart) en haar psycho-bodyguard Krieg (Florian Munteanu). Lilith reist dus af naar haar ‘shithole’-thuisplaneet Pandora en zoekt samen met de comedic relief-bot Claptrap (Jack Black) in de ruige woestenij naar Tina, die de sleutel vormt om een verborgen Vault vol met rijkdommen en buitenaardse kennis te openen.

Zoals je kunt lezen zijn er heel wat grote namen verbonden aan deze productie. Ik heb niet genoeg Borderlands gespeeld om tot in de details uit te kunnen leggen waarom sommige castingkeuzes de spijker op z’n kop slaan of regelrecht troep zijn. Wat me wel opvalt, na velen uren in Borderlands-video’s te zijn gedoken voor de première, is dat regisseur Eli Roth (Hostel, Thanksgiving) duidelijk heeft ingezet op sterrenkracht om de film wat aanzien te geven. Achter de schermen maakt Roth zelfs een opvallende distinctie door te zeggen dat het publiek gek zal zijn op Tiny Tina en Krieg “en het waarschijnlijk ook geweldig zal vinden om Cate en Kevin in actie te zien tegen Psycho’s”.

Ja, Borderlands-fans kijken vast wel uit naar ‘Tina en Krieg’, maar volgens mij heeft hij het mis dat dezelfde fans met ingehouden adem stonden te wachten op ‘bad-ass Cate Blanchett en Kevin Hart’. Fans willen Lilith en Roland zien, vergeet je dat niet, meneer Roth? Hierdoor voelen hun personages helaas aan als cosplayende ouders die even leuk willen doen voor hun gamende kinderen, maar wederom: dit ligt aan de visie van Roth en niet het acteerwerk. Je ziet Cate in plaats van Lilith en Kevin in plaats van Roland, een inlevingsprobleem dat amper aanwezig is bij de andere personages zoals Tina, Krieg en Claptrap.

Mad Max meets The Dutch Giant

Dus hoewel het verhaal en de personages vaker miss dan hit zijn, moet het wel gezegd worden dat de productiekwaliteit verder erg hoog ligt. De nagebouwde sets zitten vol met details en referenties naar de games, de CGI en VFX zien er voor het grootste gedeelte goed uit en van wat ik kon merken werd er erg weinig gebruikgemaakt van green screens. Ook de actiesequenties houden je aandacht vast, zowel de bijna Mad Max-achtige achtervolgingssequentie als de losse gevechten. De talentvolle stuntacteurs verliezen zichzelf helemaal in het ritme van de gevechtschoreografie en sleuren de sterrencast hier ook in mee, wat leuk is om te volgen.

Eén van deze stuntmannen én antagonisten is niemand minder dan onze eigen Dutch Giant, Olivier Richters. Hij was ook aanwezig bij de première en vertelde dat Eli Roth hem toevallig tegenkwam op Instagram. “Jij bent de perfecte man om Krom te spelen, nu hoeven we geen CGI te gebruiken”, liet Roth hem toen weten. De Giant vloog tijdens de coronapandemie dus over naar Boedapest, de filmlocatie van Borderlands, en werd in een gedetailleerd kostuum van ongeveer dertigduizend dollar gehesen om zijn eigen stunts uit te voeren – aangezien stuntdubbels met zijn build uiterst schaars zijn. Het is leuk om te zien en horen hoeveel lol, passie en details achter de schermen werden besproken, want dat aspect is gelukkig wel terug te zien in de uiteindelijke productie, props en sets van de films.

De punchline is de kogel

Tot slot wellicht een van de meest belangrijke aspecten van Borderlands: de humor. De games hebben een uniek gevoel van humor, soms grof en kinderachtig, maar aan de andere kant ook vol met puns en popcultuurreferenties. Hoewel de oneliners van Krieg mij het vaakst een scheve grijns bezorgden en de sarcastische commentaren van Claptrap ook wel amuserend genoeg zijn, is er ook een ander humorpatroon te merken: schieten als punchline. Het blijft immers een sci-fi-westernfilm, dus het verbaast me niet dat heel veel grappen eindigen in een afgeschoten kogel of een volledige shootout.

Toch mist er iets. De games waren niet voor niets 18+, dus grove grappen en over de top geweld zouden de film misschien net dat rauwe, edgy randje hebben kunnen geven die het echt nodig had om zichzelf te onderscheiden van andere films. Deze tamme humor en gevechten, hoewel sterk gechoreografeerd, zetten de film nu simpelweg onder andere titels als Uncharted, Dungeons and Dragons: Honor Among Thieves en Guardians of the Galaxy. Ik snap dat Roth gewoon een leuke film wilde neerzetten die je aandacht vasthoudt, maar ik zou liever één van deze films opzetten om hetzelfde effect te bereiken en Borderlands langzaamaan vergeten in mijn mentale film-Vault. 

Borderlands is nu te zien in de bioscoop.