Deadpool & Wolverine filmreview - Roadtrip zonder plaspauze

Deze review behandelt alleen verhaalelementen en beelden die in de eerste trailer te zien zijn. 

Toen Deadpool-acteur Ryan Reynolds bekendmaakte dat Hugh Jackman nog een keertje Wolverine ging spelen, piste menig comicfan - inclusief ikzelf - in zijn broek. Dit is een team-up die alleen in mijn dromen nog op het grote scherm ging gebeuren, maar nee: het is echt. Er is helaas wel een keerzijde, namelijk dat Deadpool & Wolverine de verwachtingen die door Marvel werd gesteld – de Messias van het MCU - niet geheel waarmaakt.

Nieuwe wereld, dezelfde Deadpool

Deadpool mag van ome Kevin Feige eindelijk rondbanjeren in het MCU, en hij neemt daarvoor zijn vertrouwde R-rating mee. James Gunn had vorig jaar een primeur te pakken met de eerste F-bomb in de Marvel Studios-saga, maar voor Reynolds en co. gaat niets te ver. De teksten van de grofgebekte ex-huurling bevatten tachtig procent van de tijd wel een “FUCK” en hij vuurt seksgrappen op je af waar het gemiddelde MCU-personage niet eens aan zou denken. Ook de gevechten zijn veel harder en explicieter dan de gemiddelde Marvel-film. Er zitten twee actiescènes in de film die ik niet ga spoilen, maar van hetzelfde niveau als de geweldige vechtscènes uit Captain America: The Winter Soldier zijn.

In dat opzicht brengt Deadpool & Wolverine zeker iets nieuws naar het universum waar we nu al zestien jaar naar kijken. Toch blijft er onduidelijkheid over Deadpools nieuwe status in het MCU, en tot in hoeverre deze film impact heeft op de projecten die in de komende jaren gaan verschijnen. Er worden intrigerende concepten geïntroduceerd, maar die lijken voorlopig nog geen directe invloed te hebben op het MCU. Gezien Feige wel zegt dat de film belangrijk is, zien we daar later vermoedelijk meer van terug. Op welke manier dat het geval is wordt in ieder geval niet (geheel) duidelijk in de film zelf, al kijken we daar over een paar jaar misschien wel heel anders naar. Dat is ook het mooie van een universum dat constant wordt uitgebreid. 

Return of the King

Deadpool & Wolverine weet het onduidelijke traject van de Multiverse Saga niet op het juiste spoor te zetten, maar over één ding kan iedereen het eens zijn dat het werkt. Case in point: Hugh Jackman als Wolverine. De beste man dacht na Logan in 2017 klaar te zijn met de rol, maar is nu toch weer op het witte doek te zien om Deadpool de huid vol te schelden en een gruwelijke vechtersbaas te zijn. Gezien zowel Deadpool als Wolverine praktisch niet te doden zijn dankzij hun helende gaven, zijn de knokpartijen tussen de twee vooral opstapelingen van hoe ver ze kunnen gaan met het geweld, wat ontzettend vermakelijk is om naar te kijken. 

Daarentegen weet de film deze versie van Wolverine - want nee, dit is niet dezelfde als die in Logan - geen écht impactvolle karakterontwikkeling te geven. Deze Logan wordt gezien als een mislukkeling in zijn universum, maar de reden daarvoor wordt niet op een sterke manier overgebracht. Voor de afronding van zijn arc geldt hetzelfde. Logan is de helft van het titulaire duo, maar zijn verhaallijn had wat langer in de keuken mogen sudderen. 

Aan Hugh Jackman ligt het overigens niet. Je zou niet zeggen dat hij zeven jaar geleden de klauwen heeft opgehangen, wanneer je hem nu weer met die dingen aan de slag ziet gaan. Op de momenten waar we meer inzicht krijgen in zijn verleden en emotionele status staat, is acteerwerk van Jackman zo sterk als adamantium. 

Hugh Jackmans Wolverine is absoluut het meest iconische personage uit de X-Men-films van Fox, maar de film bevat zowel bekende X-Men-personages als personages van andere Marvel-projecten van vroeger - waardoor mijn hart meermaals een sprongetje maakte. Deadpool & Wolverine heeft duidelijk veel liefde voor die eerdere films, wat mooi is om te zien. De cameo’s zijn over het algemeen leuke toevoegingen aan zowel het verhaal als de aankleding van bepaalde scènes, en worden anderzijds ook benaderd met een goede dosis humor. 

Lachen, gieren, brullen… en zuchten

Het voordeel van Deadpool neerplempen in de MCU is de hoeveelheid meta-grappen die de Merc with a Mouth rond kan gooien. Hij staat bekend om het breken van de vierde muur met zijn grolletjes, en in Deadpool & Wolverine worden die naar een hoger niveau getild. Marvel lijkt in deze film minder bang om hun eigen nestje te bevuilen, en daar maakt Deadpool maar al te graag gebruik van. 

Het is voor Wade Wilson - de man onder het masker - daarentegen geen fijne periode. Zijn leven is in de jaren sinds Deadpool 2 naar de knoppen gegaan, en het rode spandex heeft hij opgehangen. Wanneer zijn gehele wereld wordt bedreigd, gaat Wade toch weer op avontuur. Dit verhaal is vele malen grootschaliger dan in de eerste twee Deadpool-films, maar de Crimson Comedian weet door zijn - en laten we eerlijk zijn, Ryan Reynolds’ - eindeloze charme en gelul diezelfde sfeer uit de eerdere films over te brengen. Ook mijn favoriete aspect van het personage komt weer aan bod: Deadpool’s emotionele diepgang.

Deadpool staat bekend om zijn joligheid en grove humor. Het intrigerende daaraan is dat Wade Wilson - zeker in de comics, ik raad Deadpool: The Good, The Bad and the Ugly aan - eigenlijk een ontzettend verdrietige man is, die graag een held wil zijn maar vindt dat hij dat niet verdient na zijn gewelddadige verleden. Hij geeft wel écht om de mensen om hem heen, wat we in eerdere films al voorbij zagen komen. 

In Deadpool & Wolverine is Wade gelukkig niet alleen maar een meme-machine en heeft hij ook een paar momenten om zijn emoties te uiten. Die momenten zijn wel iets minder aanwezig dan in eerdere films nu Deadpool en Wolverine allebei aan bod moeten komen, al heeft de structuur van de film daar ook mee te maken.

Schuddende autorit

Vooral het tempo van Deadpool & Wolverine is een pijnpuntje. De film begint ontzettend sterk, maar kakt al snel een beetje in qua tempo. Zodra het conflict van de film is opgezet en op gang begint te komen neemt die snelheid een flinke stap terug. Het verhaal begint een beetje te segmenteren en ietwat onsamenhangend aan te voelen, terwijl we eigenlijk een beetje van scène naar scène worden getrokken. Er gebeurt veel, en het is uitermate vermakelijk, maar na een half uur zocht ik naar wat ademruimte. Vlak voor de derde akte komt dat moment gelukkig als stilte voor de storm - lees: de climax. 

Het is jammer dat de film zo onsamenhangend is. Er bestaat zoals ik eerder al meldde onduidelijkheid over Deadpools plek in het MCU, wat met wat extra duiding helemaal niet het geval had hoeven zijn. Ook Wolverine’s arc komt dus niet geheel tot zijn recht. De antagonisten worden met sterk acteerwerk neergezet en zijn leuk om naar te kijken, maar er mist ook personageontwikkeling en een duidelijk motief, waardoor de villains soms meer aanvoelen als obstakels dan echte personages. Dit zijn problemen die makkelijk opgelost konden worden met zo’n twintig minuten extra runtime, wat zonde is. 

Ik wil benadrukken dat Deadpool & Wolverine echt een ontzettend vermakelijke film is. Ik heb nog nooit zo hard gelachen bij een Marvel-film. Je vervelen is vrijwel onmogelijk door de constante toestroom aan vette actie, onverwachte cameos, de hilariteit van Deadpool en het gekibbel tussen de titulaire personages. Marvel heeft geleverd op wat we écht wilden zien van deze team-up, maar door de hoeveelheid wordt de emotionele diepgang iets te ver naar achteren geschoven. De film is netjes op z’n knieën geland, maar het is niet de grootse terugkeer van de MCU waar we op hoopten.

Deadpool and Wolverine draait nu in de bioscoop.