House of the Dragon seizoen 2 review (HBO Max-serie) - Een uitgesponnen oorlog

Na het fenomenale eerste seizoen van House of the Dragon lagen de verwachtingen voor seizoen twee zo hoog als de hoogste toren van Harrenhal. We eindigden het vorige seizoen immers met een behoorlijke klapper en de belofte van een flinke oorlog. Aemond zat op zijn draak als een kind dat een joyride maakte met de Land Rover van papa. Hij wist zijn geschubde kernwapen niet onder controle te houden, waardoor een intimiderende actie resulteerde in een bloedbad: Rhaenyra is haar zoon, een draak én de Iron Throne kwijt.

Vanuit Dragonstone plant team zwart - met Rhaenyra aan het hoofd en een eigenwijze Daemon aan haar zijde - een vergeldingsactie. Rhaenyra zelf rouwt nog te diep om zich er echt mee bezig te houden, waardoor de keuzes toch ietwat impulsief worden gemaakt. In de tussentijd zit team groen in King’s Landing gebakken, met Aegon op de troon. Maar rustig is het daar niet: Aemond is uit op meer bloed, Aegon heeft moeite met regeren tot de frustratie van Otto Hightower en de ideeën van Alicent worden constant afgeschreven door de mannen van de raad van de koning.

Topzwaar

Hoewel de eerste aflevering vrij langzaam begint, bouwt het seizoen lekker op door iedere aflevering een volgende stap in het conflict te laten uitbeelden. De bal wordt heen en weer over gespeeld met vergeldingsacties en plannetjes, met onvermijdelijke escalatie van het conflict als gevolg.

Dit wordt in de eerste helft van het seizoen meesterlijk gedaan, maar begint daarna te wankelen. Als de eerste helft toewerkt naar een climax, is dat in de tweede helft ook wel het geval, toch? Dat valt helaas vies tegen: bij iedere escalatie wordt het gevoel opgeroepen dat de oorlog nu écht gaat beginnen, maar dat gaat stapsgewijs – en ook nog eens met vrij kleine stappen.

De grootste stappen worden aan het begin gezet, waardoor dit seizoen voelt als een album waarvan de lekkerste nummers in de eerste helft zitten - ook wel ‘top heavy’ genoemd. Daarna worden verhaallijnen onnodig uitgerekt en worden langetermijnplannen ingezet, waarvan we de pay-off nog niet echt zien.

Pick your battles

Het is ook heel logisch dat we niet getrakteerd worden op een all-out-war, met iedere aflevering draken die elkaar in stukken scheuren. Zoals Dwayne al terecht zei in de spoilerpraat van de Weekly Watch, zou het funest zijn voor het budget van de serie als Rhaenyra net zo opvliegerig (ha!) is als in de boeken. Hoewel het budget een duidelijke beperking is, merk je aan alles dat je naar een miljoenenproductie zit te kijken. We worden iedere aflevering getrakteerd op práchtige shots van draken, mooie kostuums en sets en adembenemende vergezichten.

Wat die conflicten betreft: tja, ook het pakhuis van Dagobert is een keer leeg. Het is letterlijk een gevalletje van ‘pick your battles’, waarbij je zorgvuldig moet kiezen welke momenten in de oorlog tot in detail in beeld worden gebracht, wat misschien tussen neus en lippen door genoemd kan worden en welke gevechten nog maar even moeten wachten.

Godzijdank wordt het CGI-geweld ondersteund door fantastische acteerprestaties van in het bijzonder Olivia Cook, Matt Smith, Rhys Ifans, Ewan Mitchell en Tom Glynn-Carney - en dat is nog maar een klein greepje uit de gigantische lijst sterke castleden. De verhaallijnen zijn soms misschien wat oninteressant, maar aan het acteerwerk ligt het niet.

Onverschillige pracht

Waar het eerste seizoen voelde als een doelbewuste wandeling met de oorlog als bestemming, is het een merkbaar probleem dat de verschillende verhaallijnen hetzelfde conflict omhelzen, maar dat er in beide kampen niet evenveel gebeurt. Zo is Daemon het grootste deel van het seizoen op zijn eigen missie, waar we eigenlijk vooral zien wat er in zijn hoofd gebeurt. Het komt de entertainmentwaarde van de scènes bij team zwart niet ten goede.

Ook tussen team zwart en team groen is er telkens één waar het conflict doorloopt, terwijl het andere kamp de pas inhoudt zodat de verhaallijnen gelijk blijven lopen. Met name in team zwart zorgt dat voor saaie vergaderingen, omdat daar minder leuke personages in de raad zitten. Deze franchise heeft al veel emoties bij mij losgemaakt, maar het is dit seizoen voor het eerst dat ik me op momenten vooral onverschillig voelde.

Maar ondanks dat onnatuurlijke strompelen tijdens de wandeling, is de serie op zijn slechts nog steeds een genot om naar te kijken. Ook in dit seizoen zitten weer een aantal fenomenaal geschreven dialogen, ook afkomstig van personages die voorheen vrij vlak leken of niet echt een belangrijk rol speelden. Ook richt dit seizoen zich meer op de Jan en alleman uit King’s Landing, wat minstens even interessante momenten oplevert als het gekonkel op het hof.

Het complete tweede seizoen kan nu bekeken worden via HBO Max.