Like A Dragon: Pirate Yakuza in Hawaii (PS5) review - Yarrrrrr-kuza

God zegene Ryu Ga Gotoku Studio. Terwijl de hele gamesindustrie zwetend op ramkoers ligt met de volgende crash — omdat AAA-studio’s tegenwoordig langer doen over de ontwikkeling van games die niemand wil spelen dan dat de natuur nodig heeft om f*cking diamanten te vormen — weet RGG Studio bijna elk jaar lachend een nieuwe Like A Dragon-game uit te poepen. Ter illustratie: ultraflop Skull and Bones was elf jaar in ontwikkeling. In diezelfde tijd heeft RGG twaalf (!) Like A Dragon-games uitgebracht, waarvan er vier in mijn Favoriete Games Ever-lijstje staan. Die Jappen zijn built different, ik zweer het je.

Lopende band

De geheime saus is natuurlijk dat RGG als geen ander assets weet te recyclen. Want waarom zou je een prachtige locatie voor maar één avontuur gebruiken als het juist interessant is om er na twee jaar weer terug te komen? “Hè, jammer, dat ene winkeltje is opgedoekt.” “Oh, vet, die wolkenkrabber is eindelijk uit de steigers.” “Wow, de buurt is netter geworden sinds die criminele bende is opgedoekt!” Het is een waarachtige doodzonde dat niet meer ontwikkelaars dat trucje afkijken. Enfin, Pirate Yakuza doet dit dus ook: de helft van de tijd ben je door de straten van Hawaïaanse hoofdstad Honolulu aan het rennen, die we kennen van Like A Dragon: Infinite Wealth. En, jawel, het is oprécht fijn om daar weer even te zijn.

In Infinite Wealth liep ik met m’n maten door Honolulu zoals een turn-based rpg betaamde. Maar nu? Nu ren ik als een enkele bloeddorstige gek door de straten en deel ik harde, combo heavy pakken slaag uit dankzij m’n twee vechtstijlen. Zelfde locatie, hele andere ervaring. Al zijn er uiteraard ook nieuwe locaties, vooral Madlantis steelt de show. Dit geheime pretpark voor piraten is één en al vechten, gokken en shit opblazen (en gezien de hoeveelheid dames van lichte zeden wordt er ook veel geknuffeld) en het is dus geen wonder dat voormalig gangster Goro Majima zich er direct thuisvoelt. Dat doet hij dus in stijl, want als kersverse piratenkapitein van het galjoen de Goromaru, heeft hij zich helemaal omgedoopt tot een soort Japanse Jack Sparrow.

Ontsnapte ijsberen

Wellicht mijn favoriete aspect van de game is hoe dat zich vertaalt tot de combat: naast z’n standaard Mad Dog-vechtstijl (dat uitblinkt in snelle, vernietigende combo’s) kan Majima nu ook vechten als een piraat: als een ‘Sea Dog’. Daarbij verruilt hij de snelheid van z’n dolk voor het bereik van twee piratensabels, wat ideaal is voor de gevechten tegen bijvoorbeeld 30 man. Combineer dat met z’n vuursteenpistool én enterhaak (“want piraten hebben een haak”) en je hebt een uiterst vermakelijk vechtstijl waarmee je, zonder al teveel moeite, erg stijlvolle shit zoals luchtcombo’s kunt uitvoeren.

En dit zou geen piratengame zijn als het geen zeeslagen had, dus, ja, een groot deel van de actie op Madlantis bestaat uit het zinken van andere schepen. Luister, ik ben daar nóóit fan van geweest — die shit is log en saai — maar gelukkig neemt deze game die shit niet té serieus. Je kunt namelijk mitrailleurs, raketwerpers en zelfs laserkanonnen op je schip zetten, en bovendien zijn de battles hier lekker kort. Oh, en het blijft een RGG-game, dus mocht je het je afvragen: ja, je kunt met je schip driften.

Nu is Pirate Yakuza misschien een zijgame, maar neem dat label asjeblieft met een korrel zout: als het om de zijcontent gaat bevat dit bijna net zoveel activiteiten als een gemiddelde hoofdgame. Dus: meer minigames dan ik kan opnoemen (waaronder de zeer gewaardeerde terugkeer van Dragon Kart) en uiteraard ook een heleboel hilarische en emotionele zijverhalen. Of je nou een oud opaatje moet beschermen tegen zakkenrollers, een ontsnapte ijsbeer probeert te vangen of een levend standbeeld probeert te coachen, de oplossing is áltijd iemand half het graf in meppen. Zoals ’t hoort, verdomme. M’n favoriete bezigheden, echter? Het zoeken naar verborgen schatten en het vinden van de vele mogelijke scheepsmaten voor op de Goromaru. Bijna elke Yakuza-game heeft wel een soort van management-minigame waarbij je personeel moet ronselen, maar de manier waarop dat hier met de zeeslagen en andere activiteiten geïntegreerd is, voelt heel organisch. Verslavend.

Standje elf

Pirate Yakuza bevat dus heel veel, maar: het mist ook iets: subtiliteit. Een van de meest magische dingen van de Like A Dragon-games is namelijk de balans tussen rauw, realistisch drama en gestoorde, Japanse belachelijkheid. Nou, zoals de lange titel wellicht al verklapt, is die balans in deze game volledig zoek. Bijna alles staat op standje 11. Enerzijds wel passend — want: Majima — maar anderzijds mist Pirate Yakuza hiermee ook de ingetrapte sfeer en emotionele diepgang die de serie zo memorabel maakt.

Combineer dat met clichés en zelfplagiaat (het criminele Disneyland dat vooral om arenagevechten draait hadden we in 2023 al gezien in Like a Dragon Gaiden, jongens) en het voelt alsof RGG met deze game de shark aan het het jumpen is. Want, nee: locaties recyclen is zeker niet lui, maar een iconisch personage als Majima geheugenverlies geven is dat zeker wél.

Like A Dragon: Pirate Yakuza in Hawaii is vanaf 20 februari beschikbaar voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc