Ninja Gaiden Black 2 review (PS5) – Back in Black

Zo werkt dat namelijk met een shadowdrop als dit. De harde kern heeft de game inmiddels al van voor naar achter uitgespeeld, dus die vertel ik niets nieuws. Maar jij bent anders: je hebt of wel eens wat games uit deze serie gespeeld, of altijd vanaf de zijlijn meegekeken. In dat laatste geval heb je ook vast wel een vermoeden waar Ninja Gaiden voor staat, toch?

Het imago van ‘de koning van de actiegames’ is onberispelijk. De gameplay is – zoals de jeugd van tegenwoordig zegt – PEAK en vooral Ninja Gaiden 1 en 2 zijn een baken van design dat met chirurgische precisie in elkaar gedraaid is, waar titels als Sekiro, Metal Gear Rising: Revengeance en Sifu hun perfect uitgemeten uitdagingen van hebben afgekeken. Laat me je meteen maar uit die droom helpen, want ondanks het imago zijn zeker twee van deze drie dingen zijn helemaal niet waar.    

Ninja Poep

Het originele Ninja Gaiden 2 is namelijk een ongebalanceerde, frustrerende hoop stront met een ultragare camera, belachelijke framerate en bepaalde stukken waar je de controller nog liever door je tv heen gooit, dan dat je nog één poging waagt. Niet omdat je zelf ‘niet goed genoeg bent’, maar omdat de game continu van alle kanten en buiten het beeld explosieve shit op je afgooit en -schiet en je de helft van de tijd maar moet hopen dat je niet geraakt wordt. Je kunt jezelf ook ‘softlocken’ door zonder items voorbij een savepunt een boss fight in te wandelen en de gameplay is bij lange na niet precies genoeg (zoals bijvoorbeeld het eerdergenoemde Sifu) om als normale gamer Neo in the Matrix uit te gaan hangen.

Na de ongebalanceerde bende van het origineel, kwam remake Sigma een jaar later met de ‘oplossing’. Minder vijanden, die wel meer health hebben. Een frustrerend baasje weg hier, een nieuw baasje terug daar. Meer shops, drie extra levels met andere personages, meer savepunten en oprotten met die buiten-beeld-explosievengooiers. Puristen boos want hun stockholmsyndroom wil dat iedereen door de hel van Ninja Gaiden 2 heen moet. En, eerlijk is eerlijk, het weghalen van bloed en minder vijanden maakte de game er niet per se ‘beter’ op. Een beetje plus en een beetje min, dus.

GG EZ

En nu is daar Ninja Gaiden Black 2. Die Black-subtitel kreeg Ninja Gaiden 1 ook eens mee en dat stond toen symbool voor de onbetwiste, definitieve versie van de game. Daar willen ze hier ook mee wegkomen, maar in dit geval blijft Koei Tecmo een beetje stuivertje wisselen. Ongeveer 85 procent van de fundering van Black 2 is namelijk gepakt van Ninja Gaiden Sigma 2. Dat betekent dat de aantallen vijanden meevallen en de explosieven-bullshit weg is. Die overige 15 procent van het origineel zien we in wat setpieces die aangepast zijn (plots wel meer vijanden), twee bazen die Sigma toevoegde zijn eruit gesloopt en bloed en gore is weer terug in volle glorie.

Die moeilijkheidsgraad waar ik het over had? Ik ben in de 11 uur dat ik over de game deed, precies nul(!) keer doodgegaan. Nou ja, één keer als je meetelt dat ik tijdens een combo per ongeluk de afgrond in sprong. Onbegrijpelijk, want ik speelde wel degelijk op Acolyte (Normal). Het lijkt er daarom op dat ‘Normal’ dit keer gelijkstaat aan de ‘Easy’-modus uit Sigma. Tipje van mij, hoe slecht je ook denkt dat je bent, zet ‘m voor je eigen plezier meteen minstens één standje hoger, want op ‘Normal’ is er oprecht nul uitdaging. Beetje zorgwekkend wel, met het oog op Ninja Gaiden 4, dat Team Ninja ons anno 2025 inschat als tere zieltjes die geen uitdaging aankunnen. Maar soit, dat los je dus simpel op door op Hard te beginnen.

Black Beauty

Zo belanden we bij het punt dat ik kan stoppen met voornamelijk zeiken. Want als je alle randzaken, verschillen met andere versies en de historie van de serie weghaalt, is het nog altijd zo onbeschoft, gruwelijk, absurd lekker om met Ryu Hayabusha door hordes vijanden heen te klieven. In principe is het mijn werk om hier in woorden uit te drukken hoe het voelt, hoe het speelt, waarom het zo lekker is, maar de waarheid is dat ik out of my league ben om hier woorden voor te vinden. Bind een paar klauwen om je polsen en enkels, en je grasmaait een hele troep ninja’s de moeder. Gooi er een opgeladen ult achteraan en het voorvocht klotst tegen de muren van je kamer omhoog, waarna je met een klein Izuna Dropje de nek van die laatste gemaskerde klojo nog even hardhandig kennis laat maken met de grond.

Ninja Gaiden is, in welke versie dan ook, nog altijd de ultieme actie-ninja-droom die we als kleine kinderen al hadden. Daarom rijd je soms op een motor uit een neerstortend vliegtuig een lawine in, schiet je soms kanonskogels uit je draagbare shotgun en andere keren hoop je dat je vriendin niet meekijkt omdat alle vrouwen hier cupmaat Sigma hebben en minder kleren dragen dan Tarzan tijdens wasdag.

Ninja Gaiden is koning in zijn eigen gecreëerde universum waarin alles kan, als het maar over de top is. Dat alles ziet er ook nog eens verbluffend uit, omdat de hele boel opnieuw gemaakt is in Unreal Engine 5 en draait op 120 frames per seconde. Om je vingertjes bij af te likken. Zelfs na 11 uur hakken durf ik nog steeds niet te zeggen hoeveel animaties Ryu heeft, maar de soepelheid waarmee alles in elkaar overloopt is ongekend en dé reden dat deze serie zijn faam met verve verdient. 

Where extra’s?

Is hier verder alles mee gezegd? Nou ja, bijna. Een vies laatste nasmaakje is er als ik na het uitspelen van de game ontdek dat er relatief veel kostuums uit eerdere versies ontbreken, evenals de Mission Mode, Test of Valors, New Game Plus, Survival Mode en Ninja Race. Dat scheelt een slok op een borrel, zeker omdat je bij een ‘definitieve’ versie alles verwacht behalve het weghalen van (veel) content.

De enige conclusie die we dan nog kunnen trekken is dat dit niet de definitieve versie is. Maar Sigma is dat ook niet, en het origineel al helemaal niet. Ergens in de venndiagram tussen deze drie versies ligt die definitieve versie te wachten om nooit gemaakt te worden. Daarbij, hoe graag ik ook te midden van de pracht en praal van Unreal Engine 5 grasmaaier ga op de moeders van ninja’s had ontwikkelaar Team Ninja absoluut meer kunnen en moeten doen om ‘Black’ als ultieme kwaliteitslabel in ere te houden. Eeuwig zonde, denk ik, terwijl ik met een grote glimlach alweer halverwege de Mentor Mode aan het hengsten ben.

Ninja Gaiden 2 Black is nu beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series X en S, en pc.