Severance seizoen 2 (Apple TV+) review – Nog altijd must-watch televisie

Let op: deze review bevat spoilers voor het gehele tweede seizoen van Severance. Het wordt aangeraden deze review pas te lezen nadat je het gehele tweede seizoen hebt gezien.

Drie jaar geleden beloonde ik het eerste Severance-seizoen met een score van 95. Daar sta ik nog steeds vierkant achter. De serie over een bedrijf genaamd Lumon Industries dat chips in de hoofden van zijn werknemers plaatst om hun gedachten – nee, complete persoonlijkheid – op te splitsen zit ongelooflijk goed in elkaar. In feite bestaat elk personage dat werkt bij Lumon daardoor twee personages: de ‘innie’ (op de werkvloer) en de ‘outie’ (daarbuiten). In de handen van minder getalenteerde seriemakers had dat te scifi, cliché of ronduit verwarrend kunnen zijn, maar daar is hier geen sprake van. Prachtige shots, sterke acteerprestaties en vooral het duizelingwekkende plot met een gigantische cliffhanger aan het einde van het eerste seizoen lieten mij verbluft achter.

Van angst naar euforie

De eerste twee à drie afleveringen van het tweede seizoen wekten toch een voorzichtige angst in mij. De angst dat de grote ontdekkingen en plotwendingen uit het einde van het eerste seizoen maar weinig invloed op het vervolg van dit verhaal zouden hebben. De angst dat alles weer business as usual zou zijn op de kantoorvloer, en dat dit het begin zou worden van seizoen na seizoen aan minimale plotontwikkelingen, op gebaande paden gebaseerd getreuzel met – toegegeven – nog steeds sterk uitgewerkte personages, alleen maar om die koe te blijven melken.

Maar Severance S2 heeft mij na die eerste drie ingetogenere afleveringen moeiteloos voor zich weten te winnen. De vierde aflevering, ‘Woe’s Hollow’, neemt ons mee naar een compleet andere locatie dan dat we tot nu toe gewend waren. We ruilen de kille maar inmiddels vertrouwde kantoorruimtes in voor een ijskoud natuurgebied, en het mysterie dat bij deze nieuwe setting komt kijken prikkelt het nieuwsgierige kind in ons. De plottwist – dat onze geliefde Helly R. eigenlijk al vier afleveringen lang haar outie blijkt te zijn – komt hard aan en valideert daarbij Irvings opmerkelijke gedrag de afgelopen afleveringen.

Nog meer te spreken ben ik over aflevering zeven, ‘Chikhai Bardo’. Meer dan in alle afleveringen die voorgingen bij elkaar opgeteld, komen we hier meer te weten over Lumon en de bizarre praktijken die zich daar afspelen. Het beantwoordt net zoveel vragen als dat het compleet nieuwe vragen opwekt. Nog belangrijker is de emotionele impact van de aflevering, die al het voorgaande uit Severance mijlenver vooruitstreeft. De hel waar Marks vrouw Gemma zich al jarenlang in lijkt te bevinden wordt op brute wijze weergegeven, onderbroken door flashbackscènes waarin de liefde tussen de hoofdrolspelers eindelijk tastbaar voor de kijker wordt.

Innie vs. outie

Daarna neemt de serie een tweetal afleveringen de tijd om een aanloop te nemen naar de finale, en die finale mag er zijn. Wat heet: volgens mij heb ik niet sinds de afsluiter van het eerste seizoen van Severance zo geconcentreerd voor mijn televisie gezeten. We krijgen bevestigingen op theorieën waar we al een tijdlang over speculeren. Dat niet alleen: we zien een heldhaftige poging van Mark om zijn vrouw uit de klauwen van het bedrijf te redden, met een afloop die ons doet snakken naar het derde seizoen.

Het beste gedeelte van de laatste aflevering vond ik misschien nog wel het ‘gesprek’ tussen de innie en outie van Mark. Eindelijk zien we hoe – indirect via opnames met een draagbare camera – de twee helften van dezelfde persoon met elkaar in conclaaf gaan, en komen we tot de even schrikbarende als logische ontdekking dat deze twee helften niet op één lijn zitten. Nog interessanter dan de strijd tussen Lumon en diens werknemers, vind ik deze clash tussen de innie en outie van dezelfde persoon. Een strijd waar we als mens zijnde allemaal wel herkenningspunten in kunnen vinden, ook al zijn wij natuurlijk niet letterlijk gesplitst zoals in de serie.

Eigenlijk ben ik niet sinds Lost zo geïnteresseerd geweest in de lore van de fictieve wereld uit een serie. Net zoals dat het tweede seizoen van Lost ons een voorzichtige blik achter de schermen gaf en ons liet proeven van al het bizarre dat nog in het verschiet lag, zo heeft ook S2 van Severance de wereld uit de serie meer vormgegeven en daarmee nog meer potentie gecreëerd. En anders dan in Lost, heb ik bij Severance wel degelijk het idee dat de makers verdomd goed in de smiezen hebben waar ze naartoe werken. Dat vertrouwen ben ik de afgelopen tien weken niet kwijtgeraakt – sterker nog, het is inmiddels alleen maar gegroeid.

Hoge pieken

Was het tweede seizoen van Severance perfect? Nee, niet op de manier waarop het eerste seizoen dat wel was. In dat eerste seizoen voelde geen moment als verspilde tijd, en leek het geheel zo precies uitgedacht als Het Laatste Avondmaal dat Leonardo da Vinci op het Santa Maria delle Grazie schilderde. Het tweede seizoen laat de teugels iets varen. Dat kan ook bijna niet anders bij een voortzetting van zo’n meesterwerk, en terugblikkend op alle tien de afleveringen is dat ook niet eens zo’n ramp. De pieken zijn hier des te groter, en de potentie voor een derde seizoen – waarvan het mij helemaal niet zou verbazen als het meteen de laatste is – is immens. Nu maar hopen dat we niet weer drie jaar hoeven te wachten.

De eerste twee seizoenen zijn nu in hun geheel te zien op Apple TV+.