In 2022 zat ik bijna wekelijks te smullen in de bioscoop: met Barbarian, X, Nope, The Black Phone, Orphan First Kill en Prey had Smile best wat concurrentie om tegen op te boksen. Toch viel Smile behoorlijk op, terwijl het in eerste instantie voelde als een run-of-the-mill aftreksel van The Ring en Final Destination (*kuch* Truth or Dare *kuch*).
In 2024 heeft het vervolg wederom flinke concurrentie: met Alien: Romulus, Longlegs, The First Omen en The Substance is dit weer een enorm sterk jaar voor horrorfilms. Daarbij deelt Smile 2 ook nog behoorlijk wat thematiek met The Substance, waardoor de film flink wat in huis moet hebben om zich te onderscheiden.
Laat ik met de deur in huis vallen: Smile 2 concurreert met Longlegs en Alien: Romulus voor de titel van ‘beklemmendste film van het jaar’. Ik denk dat ik bijna twee uur lang mijn adem heb ingehouden, met hier en daar een klein giecheltje op de schaarse luchtige momenten in de film. Smile 2 bouwt verder op de fundering van het eerste deel, en gaat daarin verder dan het origineel - wat zowel voordelen als nadelen oplevert.
Vergeet niet te glimlachen!
De meesterzet van deze film zit ‘m in het hoofdpersonage: waar we de vorige keer een therapeut volgden, is de hoofdpersoon nu een popster die worstelt met een trauma, de druk van haar baan en - natuurlijk - verslavingsproblemen. Zij krijgt te maken met de vloek uit het eerste deel: zodra iemand die aan je overdraagt, gaat een metafysische entiteit met jouw mentale gesteldheid aan de haal. Dat doet ‘ie met waanbeelden en visioenen, waardoor je hele leven de betrouwbaarheid krijgt van een fata morgana.
De film is inhoudelijk absoluut een vervolg op Smile, maar de frisse setting is een prettige verandering. Een vrouw die door de vloek gekke dingen doet op een kinderfeestje: oké, spannend. Maar een vrouw die zich op reguliere basis op een podium voor duizenden mensen moet begeven, terwijl ze te maken heeft met diezelfde vloek? De lat ligt wel een stukkie hoger.
De film wordt gedragen door Naomi Scott, die popster Skye Riley speelt. Ze is niet de enige die de sterren van de hemel speelt: Lukas Gage (het vijfde Fargo-, Euphoria), Rosemarie DeWitt (de moeder van Hughie in The Boys) en Kyle Gallner (de politieagent uit Smile) zijn stuk voor stuk memorabel.
Toch is het Naomi Scott die je het meest bij gaat blijven. De dikke laag onsubtiele subtekst rondom mentale gezondheid leent zich perfect voor een verhaal over een popster, waardoor haar stress en ongemak nog voelbaarder is dan in het eerste deel. Ik hoopte echt met mijn hele hart dat alle personages heelhuids uit de film zouden komen – dat gebeurt natuurlijk niet - en er is dit jaar (nog) geen film geweest die ik zó moeilijk vond om naar te kijken als Smile 2.
Volg de witte auto
Dat komt niet alleen door persoonlijke worstelingen en verschrikkelijk ongemak: het komt ook door de horrorelementen van de film. Dit is waar sommige mensen bij de eerste film afhaakten, en dat zal hier niet anders zijn. De Smile-films proberen twee dingen tegelijk: enerzijds is het een trage film die aan de hand van een vloek de mentale worstelingen van de personages uitpluist. Anderzijds dragen deze films een onmiskenbaar horrorjasje, met verschrikkelijke gore en vooral een heleboel jumpscares.
Dat langzame tempo en die grote hoeveelheid jumpscares gaan niet voor iedereen even lekker samen. Dit is een punt waar ik alleen maar subjectief over kan zijn: voor mij werkt het wel, maar dat is absoluut niet voor iedereen zo. De spanning wordt - mede dankzij het geweldige sounddesign - langzaam opgekrikt en héél lang vastgehouden. De kennis dat er een flinke jumpscare aan zit te komen, maakt die spanning nog ondraaglijker.
Ken je dat filmpje met die witte auto nog? Het doet me daar aan denken - de eerste keer schrik je je kapot, maar de volgende keer dat je hem kijkt, is hij alleen nog maar spannender omdat je wéét wat er aankomt. Goedkoop? Zeker. Effectief? Absoluut.
Oncomfortabele schoenen
Voor veel kijkers zal het grootste probleem zijn dat je behoorlijk in de schoenen van de hoofdpersoon wordt gezet - en die zitten helemaal niet lekker. Dat betekent twee dingen: ten eerste word je flink de stuipen op het lijf gejaagd. Ten tweede heb je te maken met een vloek die het slachtoffer waanbeelden geeft, waardoor je als kijker ook vaker in de maling wordt genomen dan comfortabel is. Veel van die scares zijn visueel gelukkig fucking creatief, waardoor het een stuk minder goedkoop aanvoelt. Maar ja, het is nog altijd: *HARD GELUID! ENG BEELD!*, en ze zijn ook lang niet allemaal even creatief - een paar minder had niet misstaan.
De lekkere visuals zijn niet beperkt tot scares. De openingsscène is een indrukwekkend intense one-take, die meteen laat zien dat deze film meer wil zijn dan een standaard horrorfilm. De stad New York wordt prachtig in beeld gebracht en de film heeft wat overgangen waar je u tegen zegt - dat lijkt bijzaak, maar soepele overgangen máken het tempo van een film, wat in een horrorfilm van meer dan twee uur best een klus is.
Smile 2 is een bioscoopfilm pur sang - ik zat in een redelijk gevulde zaal, met een smakelijke hoeveelheid angstkreten en nerveuze lachjes. Het sounddesign en de scares komen hier véél meer tot zijn recht dan in welke woonkamer dan ook, en die verenigende collectieve spanning zorgde ervoor dat iedereen met een glimlach op z’n smoel de zaal uit liep.
Smile 2 draait nu in de bioscoop.
Opmerkingen