The Acolyte kan Star Wars-geschiedenis schrijven - Review-in-progress

Een kleine disclaimer: nee, dit is nog geen review van de hele serie. Ik heb twee derde van The Acolyte mogen aanschouwen en menschen, daar moet ik alvast even mijn ei over kwijt. Een cijfer blijft voorlopig achterwege, maar er is genoeg te vertellen over deze eerste vier afleveringen.

Honderden jaren voordat de Jedi dankzij Order 66 met de grond gelijk werden gemaakt, ondervond de groep met ruimtesamoerai - en eigenlijk de gehele Galactic Republic - een soort Gouden Eeuw. Dit tijdperk in het Star Wars-universum heet The High Republic, en wordt sinds 2021 belicht in een inmiddels flinke stapel boeken en comics. De verhalen bieden een frisse kijk op de Jedi en het gehele Star Wars-universum, en nu dus ook in een live-action project. 

Geen huiswerk

En ik hoor je al denken: ik ga toch geen twintig boeken lezen om een serie te begrijpen? En nee, dat hoeft absoluut niet - maar het is wel leuk. De meeste verhalen in het tijdperk van The High Republic spelen zich zo’n tweehonderd tot driehonderd jaar voor The Phantom Menace af, terwijl The Acolyte ‘maar’ honderd jaar voor de films plaatsvindt. De grootste connectie met de boeken komt in de vorm van een enkel personage waarvan je geen idee hebt dat je iets mist als je haar niet kent. Verdere aansluitingen aan de geschreven werken zijn op een vergelijkbare manier te verwaarlozen. Absoluut tof voor de kenners, maar je mist verder niets.

Het voelt wel alsof je in een universum met veel geschiedenis wordt gegooid, wat ietwat verwarrend kan zijn, maar eigenlijk is het niet anders dan het kijken van de original trilogy zonder de context van de prequels. Gelukkig bieden de boeken in dit geval geen essentiële achtergrondinformatie. Sterker nog, voor iemand die nog nooit Star Wars heeft gezien, kan dit een fantastisch startpunt zijn om hem of haar te introduceren aan de franchise.

The Acolyte is dus de live-action introductie van een historisch tijdperk in het Star Wars-universum. De serie slaagt gelukkig dan ook in het ouder aan laten voelen van de Galaxy Far, Far Away die we zo goed kennen. De era van de Republic is elegant, netjes en voelt aan alsof er daadwerkelijk meerdere culturen een plek hebben in het heelal, maar wordt door de industriële invloeden van de Empire getransformeerd in iets grijs en monotoons. Het universum is in The Acolyte dichterbij dan de locaties die we in de prequels zien, maar op de meeste planeten buiten Coruscant ook zonder de technologische hoepla die de prequels kenmerken. De vele nieuwe planeten die The Acolyte bezoekt bruisen dan ook flink en zitten vol met aliens, wat ik eerder bij het geweldige Andor wel miste. 

Aco-lightsabers

Het is wanneer je de prequels kijkt misschien niet direct duidelijk, maar de neergang van de Jedi is tijdens de serie al een tijdje bezig. Anakin Skywalker die ineens voor de deur staat hielp natuurlijk niet, maar de neerwaartse spiraal is al jaren geleden ingezet – dat is duidelijk te zien in The Acolyte. De Jedi zijn verwikkeld in de politieke spelletjes van de Republic, wat de missie van het heelal veilig houden in de weg staat. Hierdoor komen de Jedi soms - zeker vanuit de perspectieven van buitenstaanders - over als arrogant in plaats van engelen met gloeistokken. 

Ondertussen is er een sluipmoordenaar aan het werk die het gemunt heeft op een aantal Jedi. We volgen Osha (Amandla Stenberg), een voormalige Jedi, die herenigd wordt met haar voormalige meester Sol (Lee Jung-Jae). Samen met een groep nieuwe Jedi – waaronder dus een aantal aliens! – gaan ze op pad om het mysterie achter deze moorden te ontrafelen.

Ondanks hun kwaaltjes zijn de buitenaardse samoerai nog steeds ontzettend cool, wat lekker naar voren komt in de actiescènes. De bedenker van de serie, Leslye Headland, injecteert de Force-fuckery van Star Wars namelijk met een flinke dosis martial arts, wat tot unieke confrontaties leidt zoals we die nog nooit in de franchise hebben gezien.

De productiewaarde ligt duidelijk hoog bij The Acolyte. De LED-schermen waarmee series als The Mandalorian en Obi-Wan Kenobi zijn opgenomen werken prima, maar de dorpjes en interieuren van deze serie voelen toch meer ‘echt’ aan. Anderzijds: shots die overduidelijk met voornamelijk CG gemaakt zijn vallen daardoor helaas extra goed op. De aliens die zowel in de achtergrond rondlopen maar ook deel uitmaken van de main cast zorgen wel voor nét iets meer van dat Star Wars-sausje. 

Geschiedenisboek op zich

Het verhaal van The Acolyte behandelt dus het begin van het einde voor de Jedi, maar wat betekent dat voor de Sith? In The Phantom Menace wordt ons verteld dat deze duistere krijgers al duizend jaar uitgeroeid zijn, maar op de achtergrond zijn ze nog altijd aanwezig. De hoop is dat The Acolyte een uitleg te bieden heeft over waar de Sith al die tijd mee bezig zijn geweest, maar dat is een geheim dat iets langer duurt om te ontrafelen.

De serie is geen politieke thriller zoals Andor, maar mysterieus is het zeker. Er zitten aspecten van een whodunnit verweven in dit sci-fi crimedrama waar de serie redelijk snel klaar mee is zodat de focus verlegd kan worden van de ‘wie?’ naar de ‘waarom?’, waarna je weer teruggaat naar de ‘wie?’. De vaart zit er goed in, waardoor ik soms hoopte op iets meer sterke karakterisatie van bepaalde personages, maar een sterk oordeel durf ik daarover pas te vellen wanneer de serie is afgelopen.

Tot nu toe is The Acolyte in ieder geval een intrigerende Star Wars-serie vol met mysterie, vernieuwing en toffe gevechten. Als je snakt naar vernieuwing binnen de franchise, of gewoon benieuwd bent naar het bredere universum, is The Acolyte vooralsnog zeker de moeite waard.

De eerste twee afleveringen van The Acolyte zijn nu te streamen op Disney+, met elke week een nieuwe aflevering.