The Penguin seriereview (HBO Max) - IJskoude maffia met ijzersterke personages

Al sinds Matt Reeves’ The Batman sta ik te popelen om meer te zien van deze versie van Gotham. Deze vertolking is namelijk vrij down-to-earth, maar niet op de manier zoals de Nolan-films dat waren (mede omdat die uiteindelijk niet zo heeeeul erg down-to-earth waren). Het is vooral ook een stuk duisterder.

Deze versie van Gotham barst tegelijk van de stripboekuitstraling en maakt de stad zo druilerig en visueel indrukwekkend als menig Batman-fan al jaren hoopte. Nu mogen we weer acht uur lang in deze natte stad vertoeven, maar deze keer niet om de World’s Greatest Detective in actie te zien. Nee, deze keer volgen we de World’s Meest Gemene Vogel: The Penguin, gespeeld door Colin Farrell onder zes lagen make-up.

Niet bepaald een keizerspinguïn

The Penguin speelt zich vlak na de in 2022 verschenen Batman-film af, en de nasleep is nog duidelijk zichtbaar. Een impulsieve actie van onze titulaire poolvogel trapt de serie af, want hij werkt zich meteen in de nesten. Voor een vogel als deze is een nest natuurlijk óók een kans om je in de onderwereld gesitueerde emporium wat verder op te bouwen!

Goed, de metafoor valt uit elkaar, maar het punt is duidelijk: Oswald Cobb - dus niet Cobblepot, zoals gewoonlijk - staat niet bepaald aan de top van het criminele Gotham. Boven hem staan nog de Falcones en de Maroni’s, al hebben die elk hun eigen problemen. Maroni-hoofd Sal zit in de bajes en de Falcone-familie zit in een vacuüm na de gebeurtenissen van The Batman.

Net als de stad zelf ligt de onderwereld dus een beetje op zijn gat, maar dat komt voor deze serie goed uit. Er is namelijk geen spoor van Batman te bekennen - zelfs de angst waar hij onder criminelen symbool voor staat is niet terug te zien. Het moét dus ook allemaal een beetje kleinschalig zijn, want anders komt onze Battinson weer wat klappen uitdelen.

Veel emotie onder de veren

The Penguin wordt behoorlijk door de personages gedreven. Gedurende de serie duiken we in de psyche van ingewikkelde personages als Oz, waarvan we langzaamaan beginnen te begrijpen hoe ze zo verderfelijk zijn geworden. De emoties die achter zijn snavel schuilen zijn verrassend diepgaand - meer dan ik van de serie had verwacht.

Er valt gelukkig meer uit te lichten dan het lage EQ van Oswald Cobb: zijn moeder Francis, concurrent Sofia Falcone en z’n nieuwe hulpje Vic krijgen allemaal genoeg tijd om te shinen. Ik vertel bewust niks over hun verhalen, want die ontdekkingstocht is juíst zo leuk.

Naast de fantastisch vermomde Colin Farrell wordt de serie gedragen door geweldig acteerwerk in de hiervoor genoemde rollen - respectievelijk door Deirdre O’Connell, Cristin Milioti en Rhenzy Feliz. De introsequenties van de afleveringen vormen keer op keer een hoogtepunt, omdat we op die momenten nieuwe context krijgen rondom de personages.

Het gebrompot van Oz

Daardoor is het totaal niet erg dat deze serie zo losstaat van The Batman. Het is zeker een gemis dat Batman en zelfs Commissioner Gordon ontbreken, maar het geheel wordt gedragen door sterk geschreven personages en práchtige beelden. De enige doorn in het oog is dat de maffia-actie soms wat minder interessant is dan de personages zelf. Soms moeten er wat logica-sprongen worden gemaakt of gebeuren dingen wel érg snel.

Dit is echter een persoonlijk puntje dat kan komen door de manier waarop ik de serie gekeken heb. De screeners die ik te zien kreeg, hadden namelijk geen ondertiteling. Tja, als Oz en zijn mams dan naar elkaar lopen te brommen dat ‘the woild is gonna boin’ en er misdadige plannen worden besproken, is het makkelijk om dialogen niet helemaal mee te krijgen als je niet onderin je scherm kan spieken.

We willen méér Gotham!

De situatie aan de maffiazijde was voor mij dus soms wat lastig te volgen, maar aan de dramakant had ik ook wat twijfels. Het personage van Rhenzy Feliz had naar mijn idee nog wat meer uitgediept kunnen worden. Soms verdwijnt hij naar de achtergrond tussen de personages met wat ingewikkeldere psyches, maar Vic is óók een bijzonder personage.

Er was ook nog een verhaalelement rondom Oz dat ik misschien wel wat eerder in het seizoen had willen zien, omdat het hem een veel interessanter personage maakt. Maar dan ga je tornen aan de hele structuur van het seizoen, en is het een hele puzzel om alles weer op zijn plek te krijgen. Ik begrijp wel dat dit subplot zit waar het zit.

Ondanks bovengenoemde kritiek is dit een enorm waardige toevoeging aan het Gotham dat Matt Reeves met zijn crew geschapen heeft. Showrunner Lauren LeFranc neemt het stokje uitstekend over. Ook de regie is fantastisch met onder andere werk van Craig Zobel, die ook een aantal van de sterkste afleveringen van The Leftovers heeft geregisseerd.

Ga je deze serie puur kijken voor een Batman-cameo, dan ga je ongetwijfeld teleurgesteld zijn, maar het zou deze serie een beetje teniet doen. Het is een enorm persoonlijk verhaal dat de personages consistent in een nieuw licht weet te zetten, dus het is eigenlijk alleen maar mooi dat het niet meedoet aan het soms wat voorspelbare superheldenfeestje vol cameo’s.