
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="7d70bc77-7b69-4808-8e42-9243e16a1cb9"><p><em>Dit is een aangepaste versie van de review die je ook in PU Magazine nummer 07 (17 juni in de winkels) kunt vinden. Jurjen speelde A Plague Tale: Innocence op de PS4.</em></p><p> </p><p class="tekst">Amicia en Hugo De Rune zijn twee rijkeluiskindjes die opgroeien in het Frankrijk van de 14<sup>e</sup> eeuw. Een tijd waarin de inquisitie op eigen gezag ‘ketters’ in de boeien mocht slaan, de honderdjarige oorlog tussen Frankrijk en Engeland woedde en de pest zo ongeveer de helft van de Europese bevolking uitroeide.</p><p class="tekst">Als A Plague Tale begint is Amicia nog een vrolijke tiener die van haar vader leert stenen met een slinger op doelwitten te mikken, al klaagt ze wel een beetje over het feit dat ze haar moeder zo weinig ziet. Die moeder lijkt zich meer te bekommeren over haar vijfjarige broertje Hugo, dat vanwege een ernstige ziekte in quarantaine wordt gehouden in zijn kamer op de bovenste verdieping van huize De Rune, waardoor Amicia hem eigenlijk nauwelijks kent.</p><p class="tekst">Dan komt de inquisitie, op zoek naar Hugo, en sneuvelen hun beide ouders. Amicia weet op het nippertje met Hugo te ontkomen, en hun avontuur kan beginnen.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">A Plague Tale: Innocence is vergevingsgezind</h3><p class="tekst">Het grootste deel van de game bestuur je Amicia die haar broertje Hugo meevoert aan haar hand. Je kunt Hugo ook ergens achterlaten, maar als je dat te lang doet, raakt hij in paniek en gaat hij je roepen. Dat wil je niet, omdat niet alleen de inquisitie jacht op je maakt, er kunnen ook andere volwassenen in de buurt zijn, zoals Engelse soldaten, of bange burgers, en zo’n beetje elke volwassene die je opmerkt slaat je met één of twee klappen dood. En dus ben je, vooral in het begin van de game, gedwongen om de lineaire levels op een stealthy manier te doorlopen. Je gooit bijvoorbeeld een steentje tegen iets van ijzer om een wachter af te leiden en sluipt snel achter hem langs. Er zijn ook scenes waarin je alleen maar weg moet rennen om je achtervolgers voor te blijven.</p><p class="tekst">Als zoiets mis gaat, wordt je instant weer teruggezet naar het begin van de scene, zodat je het nog eens kunt proberen.</p><p class="tekst">A Plague Tale is gemakkelijk en zeer vergevingsgezind. Het gaat de game duidelijk niet om de uitdaging, maar om het verhaal.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">A Plague Tale: Innocence is geloofwaardig</h3><p class="tekst">Het verhaal van A Plague Tale draait net als in The Last of Us en de nieuwste God of War over de band tussen twee personages, waarvan de een de ander moet beschermen, en de manier waarop ze de verschrikkingen op hun pad overwinnen. Een groot deel van het verhaal wordt verteld terwijl je aan het spelen bent, bijvoorbeeld door gesprekjes tussen Amicia en Hugo en/of de andere kids die zich gaandeweg bij hen aansluiten. Dat is op papier een recept voor ellende, al die kinderen die met hun ijle kutstemmetjes en Franse accenten (!) naïeve of aanstellerige dingen zeggen, maar in de praktijk blijkt dit juist erg goed te werken.</p><p class="tekst">Dat komt doordat ik ze geloof.</p><p class="tekst">Ik geloof Amicia, ik geloof Hugo. Hun opmerkingen zijn niet overdreven of vergezocht, maar klein, passend bij de situatie, en vaak ontroerend, ontwapenend of bedoeld grappig. Ook de opmerkingen die Amicia ‘in zichzelf’ maakt, bijvoorbeeld als ze net voor het eerst iemand heeft gedood, of een puzzel niet helemaal snapt, zijn overtuigend.</p><p class="tekst">En tja, als je eenmaal twee overtuigende personages onder je hoede hebt, dan wil de spanning wel komen. Uit alle hoeken.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">A Plague Tale: Innocence heeft ouderwetse omgevingspuzzels</h3><p class="tekst">Zoals je vast al eens ergens hebt gezien of gelezen, wordt de pest in A Plague Tale: Innocence verbeeld door massa’s krioelende zwarte ratten met rode oogjes. Of eigenlijk is die horde ratten in deze game iets anders dan de pest, namelijk een plaag van bovennatuurlijke ratten die mensen in een oogwenk tot op het bot verslinden, maar niet tegen licht kunnen.</p><p class="tekst">Soms moet je voor die ratten op de loop, maar meestal tref je ze in levels met nogal ouderwetse omgevingspuzzels, waarin je bijvoorbeeld toortsen moet aansteken of doven, of lichtschakelaars moet draaien om jezelf een weg door een rattenveld te banen. Gaandeweg groeien je vermogens om met die ratten te kunnen handelen. Zo wordt je bijvoorbeeld vrienden met een alchemie-leerling die je alchemistische vuurbommetjes levert.</p><p class="tekst">Waar de ratten in het begin van de game nog best wel angstaanjagend en luguber zijn, ging ik ze in de loop van de game steeds meer waarderen, en was ik in de latere levels zelfs blij ze weer eens ergens te treffen. Want waar de ratten zitten, zitten in elk geval geen mensen. En mensen zijn natuurlijk de échte monsters, ook in deze game. Ik denk dat Amicia in de vijftien uur van de game zo’n honderd keer door mijn schuld is vermoord, en het bleef hard aankomen, als ik weer eens zo’n lompe soldaat naar haar zag uithalen.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">A Plague Tale: Innocence is geen gamey game</h3><p class="tekst">Eens kijken, ik heb nu al iets verteld over lineaire levels, stealthy gameplay, omgevingspuzzels en groeiende vermogens. Laat ik daar aan toevoegen dat je onderweg ook flesjes, lappen leer en andere spulletjes kunt verzamelen om dingen mee te craften, zoals een sterkere slinger, of een slaapmiddel om in het gezicht van een nietsvermoedende wachter te wrijven. Maar besef je wel dat dit soort typische game-aspecten heel oppervlakkig zijn en eerder lijken te zijn toegevoegd om je onderweg iets te doen te geven, dan om je werkelijk uit te dagen. Dit is niet een ‘gamey game’.</p><p class="tekst">A Plague Tale: Innocence moet je écht spelen voor het verhaal. En dat heeft mij gegrepen. Net als de omgevingen waar dat verhaal me doorheen voerde, trok, en jaagde.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">A Plague Tale: Innocence is als een middeleeuws schilderij</h3><p class="tekst">Als liefhebber van middeleeuwse geschiedenis, heb ik me vergaapt aan de prachtige dorpjes, steden en kastelen die ik in de game mocht bezoeken, alles opgetrokken met grote deskundigheid en oog voor authentieke details. Tel daarbij de unieke, zeer fraaie vormgeving met een zachter, diffuser licht dan gebruikelijk in realistische settings, en ik kreeg regelmatig het gevoel door een middeleeuws schilderij te lopen. Al helemáál in de vele droomachtige, omgevingen in de natuur die even wat aangename ademruimte bieden en prettig contrasteren met het volgende inktzwarte sluip-en-kruip-avontuur.</p><p class="tekst">De muziek, met een hoofdrol voor viool en andere klassieke instrumenten, kan ook alle kanten op gaan, maar sluit vaak perfect aan op de situatie. Van akelig gekras, tot opzwepende heroïek en verstillende deuntjes met overtuigende achtergrondgeluiden: bijna altijd spot-on aansluitend op hoe je het tafereel en de actie van binnen ervaart.</p><p class="tekst">Het enige noemenswaardige zwakke punt van de game is dat wachters je soms niet doorhebben terwijl je op een meter afstand gehurkt achter een kistje zit, of iets dergelijks. Maar verder heb ik niet met de ogen hoeven rollen.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">De extreme omstandigheden van A Plague Tale: Innocence</h3><p class="tekst">A Plague Tale: Innocence werkt vooral goed als interactief beleefd verhaal. Een verhaal dat je net als Game of Thrones meeneemt naar brute, middeleeuwse omgevingen met lichte bovennatuurlijke aspecten om menselijk gedrag en relaties in extreme omstandigheden invoelbaar te maken.</p><p class="tekst">De bovennatuurlijke ratten, de familiegeschiedenis van De Rune, de ziekte van Hugo, de oorlog, de inquisitie; gaandeweg ontdek je dat alles met elkaar samenhangt, en voert de game je naar een bevredigend einde waarin je alles wat je onderweg leerde kunt gebruiken.</p><p class="tekst">Meesterwerk.</p><p class="tekst">Zolang er dit soort entertainment blijft verschijnen, is er hoop voor de mensheid.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


A Plague Tale: Innocence - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links