
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1668515070060_lp7tjvas3ys"> <p>Bij dezen wil ik mijn excuses maken aan mijn gewaardeerde collega Jurjen. Toen ik de 96 zag die hij op de eerste Plague Tale plakte, was mijn eerste reactie namelijk 'ha, dat zal wel weer zo'n gepatenteerd statement-cijfer van de PU zijn, net als de 100 van Boris voor Dead or Alive Xtreme 2, of de 96 voor Sunset Overdrive van Nino'. Maar boy, was ik wrong. Jurjen's cijfer was spot-on, een perfect cijfer voor een perfecte character-piece die z'n gelijke alleen kent in The Last of Us en het beste werk van Rockstar. </p><p>Misschien heb je het cijfer voor A Plague Tale: Requiem onderaan deze review al gezien. Dat - inderdaad - lager is dan dat van Jurjen. Een stuk lager. En denk jij nu: 'ha, dat zal wel weer zo'n gepatenteerd statement-cijfer van de PU zijn'. Maar nee, het staat er echt. Laat me uitleggen waarom.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1668515156237_x410wg8e06">Rustiger vaarwater </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1668515164058_he7060f9uzo"> <p>Zonder deel 1 te spoilen zijn Amicia en haar broertje Hugo in wat rustiger vaarwater beland. Ze zijn afgedwaald van het Noord-Franse Guyenne naar het zuidelijke Provence en hebben zelfs tijd om een beetje lol te trappen en zich lekker als kinderen van hun leeftijd te gedragen. Maarrr: Hugo is nog steeds ziek. En die vreselijke ratten zijn ook weer terug. Wat nu? Na een droom van Hugo lijkt de oplossing op het eiland La Cuna te liggen. Daar kan hij worden genezen, en daar kan ook een einde worden gemaakt aan de rattenplaag.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1668515185866_dzmorr8017"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-690633"> <figure class="resized-image"> <img alt="A Plague Tale Requiem" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/690633/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1668515211654_kdyv8fu9ic"> <p>Oké, nu je weer helemaal bij bent qua verhaal, is het tijd voor één van Requiem's grootste problemen: de kaarten liggen vanaf minuut 1 op tafel, en je weet tot aan ongeveer driekwart van de game wel ongeveer wat er gaat komen. De verrassing is eraf, er is weinig karakterontwikkeling en de personages die Amicia en Hugo tegenkomen zijn vooral... vlak. Voorspelbaar. Van de geweldige character-piece die de eerste A Plague Tale was, is niet veel over. Het kabbelt een beetje voort; die Hugo is eigenlijk ook maar een irritant mannetje met zijn piepstem en Amicia is vooral kwaad. Kwaad op haar moeder, kwaad op de ratten, kwaad op de soldaten, kwaad op de wereld, maar vooral: kwaad op zichzelf. Als de eerste de beste eendimensionale, puberende goth. Terwijl ze in deel 1 echt personality had. </p><p>Wat ik ook heel erg miste was een tastbare vijand. Een 'gezicht' van het kwaad. Het is allemaal een grijs gebied, want de ene keer zijn die soldaten slecht maar een andere keer ben je ineens matties met ze, en die ratten zijn eigenlijk ook maar slachtoffers van de verduivelde Macula-vloek. </p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1668515222919_zm6p7zhf0cf">Running gag </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1668515230045_kihfa9jlv9m"> <p>Over de ratten gesproken: zelfs die voelen een beetje... muf. Ja, het zijn er nu zestig keer zoveel en ja, hun gekrijs gaat nog steeds door merg en been, maar de megagrote rattenkolonies zijn ook meer dan ooit een soort running gag die BOEM dwars door kasteelmuren kwakken met letterlijk 100.000'en tegelijk, en Amicia en Hugo wonder boven wonder altijd nét niet te pakken krijgen omdat het tweetal toevallig naast een kaars of brandende stapel hooi staat ofzo (voor de n00bs: ratten kunnen niet tegen licht). In een poging de dreiging zo groot mogelijk te maken door de aantallen op te schroeven, heeft Asobo de dreiging juist geridiculiseerd omdat nu duidelijk is dat het niet uitmaakt hoeveel ratten er zijn. Ze zijn slechts een gimmick, een tool van een ontwikkelaar die denkt dat sequels vooral grootser en méér moeten zijn, maar uit het oog verliest wat het origineel zo goed maakte. De verschillende 'achtervolgingsscenes', waarin je wegrent voor de ratten die voor de rest alles in hun weg verpulveren, versterken dat effect alleen maar: dit is geen echte vijand, je kunt alleen verliezen als je je controller weglegt.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1668515253078_hjpjslxf4c"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-691933"> <figure class="resized-image"> <img alt="A Plague Tale" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/691933/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1668515393647_8ds2yzmzpje"> <p>De basisgameplay, waarbij je naast stealthy nu ook agressiever kunt spelen (maar ook weer niet té: je kruisboog heeft bijvoorbeeld maar een zeer beperkt aantal pijlen) zit gelukkig wel nog steeds strak in elkaar. Soms is het even zoeken, maar de juiste oplossing voelt altijd bevredigend. Ook het upgraden en uitdiepen van je skills is tof, al zit er in de opzet van de puzzels helaas weinig vernieuwing ten opzichte van deel 1 en voelt het na zeventien hoofdstukken wel erg als 'been there, done that'. Ondanks nieuwe 'powers' als de plassen teer die je in de omgeving kunt dumpen en vervolgens in de hens kunt steken.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1668515405838_hqtoc4bwmcm">Broeierig effect </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1668515413616_77y6hk6awsa"> <p>Zonder twijfel het sterkste punt van A Plague Tale: Requiem zijn de graphics. Weidse omgevingen die werkelijk prachtige vergezichten opleveren. Ik stond af en toe letterlijk even een paar minuten te genieten van het uitzicht. Vooral overdag worden de middeleeuwse dorpjes, kastelen en omgevingen prachtig belicht, en krijg je zo'n typisch broeierig effect dat je ook in real-life Zuid-Frankrijk ziet. Wat dan wél weer zonde is, is dat alles gecapt is op 30 frames per seconde. Dat kan gewoon echt niet meer, anno 2022. Ik weet niet hoe we al die jaren zonder 60 fps hebben gedaan, maar alles onder die grens voelt alsof er stroop uit je controller druipt en onder de schoenzolen van de protagonisten zit. Storend vind ik ook dat als Amicia en Hugo in 'sneakmodus' gaan, andere personages die met ze meereizen vaak als kippen zonder kop rond blijven lopen maar wel op magische wijze 'onzichtbaar' zijn voor de vijand. Best immersion-brekend.</p><p>Het toont aan dat Asobo, toch een relatief bescheiden studio, nét te veel hooi op de vork heeft genomen. Ik waardeer de poging en het is stiekem nog steeds een wereldprestatie dat ze een goedlopende, geliefde triple-A-franchise op poten hebben gezet, maar je merkt aan alles dat de Franse ontwikkelaar iets te graag de Hollywood-blockbusterkant op wilde gaan en zijn vergeten wat het origineel zo goed maakt: juist de kleinere schaal, juist de grotere focus op de personages en juist de meer onderhuidse dreiging.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1668515443324_ilzs2lk89i"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-690625"> <figure class="resized-image"> <img alt="A Plague Tale: Requiem" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/690625/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1668515438296_ngvng43papr">Gepatenteerd statement-cijfer </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1668515473877_yygd4pibkv"> <p>Normaal gesproken speel ik singleplayer-games in één ruk uit omdat ik me er helemaal in kan verliezen. Uitzonderingen zijn games die óf te overweldigend zijn (denk Elden Ring) óf te saai/repetitief (denk Assassin's Creed). A Plague Tale: Requiem valt sowieso niet in de eerste categorie (in een uurtje of 15 ben je er wel doorheen), dus tja. Constant zat ik te denken van 'ohja, de Fifa Weekend League begin zo' en 'jezus wat heb ik zin om verder te gaan met Elex II'. Uiteindelijk heb ik de vijftien uur looptijd uitgesmeerd over zo'n twee weken. Sessies van meer dan een uur of twee per keer trok ik gewoon niet.</p><p>Ik vind het jammer dat A Plague Tale: Requiem me niet echt wist te grijpen. Vooral omdat deel 1 zo bijzonder was. Let wel: het maakt dit zeker geen sléchte game, alleen een hevig teleurstellende. Waarvan zelfs de meest die-hard A Plague Tale: Innocence-fan met pijn in het hart zal moeten toegeven dat het oordeel onderaan deze review zeker niet 'zo'n typisch gepatenteerd statement-cijfer van de PU' is.</p> </div> <div class="video-embed-container video-embed-container--16x9 rs-snippet rs-snippet__youtube" id="8411d683-5025-4f83-a055-5df2475ea2e0"> <div class="youtube-rs-1668515488005_eph83s6mj7" data-allowfullscreen="1" data-frameborder="0" data-src="//www.youtube.com/embed/qIbzwb8vzNI?autoplay=0&amp;controls=1&amp;rel=0&amp;showinfo=0&amp;iv_load_policy=3&amp;cc_load_policy=1&amp;cc_lang_pref=en&amp;wmode=transparent&amp;modestbranding=1&amp;disablekb=1&amp;enablejsapi=1&amp;widgetid=1"></div></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
<div class="article-conclusion"> <div class="article-conclusion__title-wrapper"> <h2 class="article-conclusion__title">Ons oordeel</h2> </div> <div class="review conclusion rs-snippet rs-snippet_review"> <div class="rating"> <div class="rating__value rating__value--70">6,9</div> <div class="rating__graphic-container"> <div class="rating-text-wrapper"> <div class="rating__graphic--text"> <div class="rating__value-text">69</div> </div> </div> </div> </div> <div class="review__summary"> <h2 class="review__product-title">Conclusie</h2> <span>A Plague Tale: Requiem is helaas een té ambitieuze game, die met alle nieuwe toeters en bellen de veel intiemere, en daarmee aangrijpendere gebeurtenissen en emoties van het origineel uit het oog verliest. Een wijze les: méér is niet altijd béter. Zeker als het ratten betreft...</span> </div> <div class="review__container"> <div class="review__list-wrapper"> </div> </div> </div> </div>
</article>


A Plague Tale: Requiem (PS5) – Graddus zit in de rats

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links